گروه فرهنگی صراط- فریبا کوثری، از آن دسته بازیگرانی است که همیشه بی حاشیه کار کرده، رفته و آمده و از پس نقش هایش هم به خوبی برآمده است. در میان تمام سکوت هایش، حرف هایی را می زند که به گفته خودش، کمی تند و تیز است اما باید زد! گلایه هایی که از همه کس و همه جا می آید. زمینه را آماده می کنیم که بگوید هر آنچه از فرار بازیگران از رسانه ملی یا رسانه میلی! گرفته تا دوندگی هایی که به دنبال حق الزحمه شان خستگی کار را برای شان صد چندان می کند.
بــیــکــارم!
چند وقتی است که کاری نداشته ام. اما امروز می خواهم بروم و برای کاری صحبت کنم. خدا را شکر می کنم که پیشنهاد زیاد بوده است. اما من نتواستم با قصه هایش ارتباط برقرار کنم. عادتی هم که دارم این است که تا قراردادی امضا نشود و جلوی دوربین نروم، می گویم بیکار هستم. آخرین کاری که کار کردم با آقای فخیم زاده بود. دو ماه از سال گذشته است، اما فعلا استارت کاری را نزده ام. امیدوارم سال و تابستان پرباری نه تنها برای خودم بلکه برای همکارانم در بخش سریال و تله فیلم ها باشد.
برنامه ویژه ای در رسانه ملی نداریم
در اینکه متاسفانه صدا و سیما ظرف دو سه سال اخیر دچار بحران و رکود شده، شکی نیست. من 12 سال است که به ایران بازگشتم و شاید در 6-5 سال گذشته سریال هایی که کار کردم، موضوعات متنوعی داشته است اما پرداخت به مسایل روز یک زمانی خیلی فرق می کرد. زمانی دغدغه های تلویزیون پرداختن به مسائل جوانان بود. چون کشور ما کشور جوانی بود اما الان به سمت میانسالی می رویم. آن زمان تلویزیون سعی می کرد جوانگرا باشد. ایده های نو ساخته می شد و تنوع در برنامه ها به خوبی به چشم می خورد. یک خط فکری و یک جهتی که سازمان می خواست را کار می کردند. شاهد سریال های «الف ویژه» و «ب» بودیم. همکاران به نوعی سر کار بودند. مدتی تله فیلم ها آمدند و دوستانی که کمتر کار می کردند جذب این تله فیلم ها شدند. تلویزیون برنامه های خوبی داشت. در ماه مبارک رمضان هر 4 شبکه ما سریال های قابل قبول می ساخت. سریال هایی که برای تابستان و زمستان ساخته می شد هم به جای خود. برای هر مناسبتی برنامه داشتیم. متاسفانه در دو سه سال اخیر سریال و برنامه ویژه نداریم.
GEM با سریال های ترکیه ای یا ایران با سریال های نخ نما؟
وی در ادامه گفتگوی خود به خبرنگار صراط نیوز گفت: من قبول ندارم که می گویند شبکه GEM یا سریال های ترکیه ای آمده اند. همچین چیزی نیست. اگر در سینما فیلم خوب بیاید مردم می روند و می بینند. همین مردمی که پای سریال های ماهواره ای می نشینند، همان آدم ها تلویزیون خودمان را می بینند. پس باید دید مشکل از کجاست؟ اگر سریال قصه خوبی داشته باشند مردم می بینند. مگر مختارنامه نبود یا همین سریال پایتخت؛ طنز زیبا و شیرینی داشت. مگر سریال زیر تیغ با بازی خوب آقای پرویز پرستویی و خانم فاطمه معتمد آریا نبود؟ اگر سریال خوبی باشد، بدون شک همه ما نگاه می کنیم. همین امسال را نگاه کنید تلویزیون برنامه ای داشت؟ الان رو آورده است به سریالی که مال ده سال پیش است. مساله کار کردن من و همکاران من نیست. مردم اعتمادشان را به تلویزیون از دست داده اند یا رو آورده اند به ادا و اطوار اینکه ما تلویزیون ایران را اصلا نگاه نمی کنیم. باید دید ریشه این مشکل کجاست؟
در نمایش هر معضلی داستان می سازند
بیشتر این اداها به پُز روشنفکری تبدیل شده است. اصلا وقتی می گوییم «رسانه ملی» یعنی چه؟ چرا باید رسانه ملی کشور دیگر را ببینیم اما رسانه ملی خودمان را نه؟ بعد می خواهیم با شبکه های جهانی دیگر رقابت کنیم؟ یک زمانی فارسی وان خیلی مُد بود. اگر می خواهیم رقابت کنیم پس باید اجازه دهیم نویسنده ها و کارگردان های ما خلاق باشند. یک قسمت این مشکلات به مخاطبان ما برمی گردد. اما قسمت اعظم آن مدیران هستند. امروز من در خانه نشسته ام و تصمیم می گیرم. دلیلی وجود ندارد که هر تصمیمی می گیرم، درست باشد. جامعه نیاز امروزش برای دیدن رسانه ملی چه هست؟ راجع به خیلی از مشکلات و مشاغل و آدم ها نمی توانیم نظر بدهیم. هر چه را بخواهیم بگوییم، داستانی در آن در می آید. می خواهیم بگوییم همه چیز خوب و ایده آل است. مگر می شود در جامعه 70 میلیون نفری، معضلات اجتماعی وجود نداشته باشد؟
خودمان ترویج بدی می کنیم
یک زمانی هم آنقدر در مورد یک معضل اجتماعی مثل اعتیاد فیلم می سازیم که دیگر قبح آن از بین می رود. شرمی در این زمینه وجود ندارد. انواع و اقسام دیالوگ های بد را می گوییم و نشان می دهیم. خودمان ترویج بدی می کنیم فکر می کنیم که وای آدمی که می آید تیپ سازی می کند و ادای آدم های معتاد را بازی کنند، بیشتر مردم را می خنداند و مردم بیشتر دوستش دارند. فکر نمی کنیم که این کارها را می کنیم و همین معضل اعتیاد در کشور من به شکل وحشتناکی ریشه می دهد و سن اعتیاد را در کشورمان پایین می آورد. می گوییم چه جالب چه خوب، بازیگر چقدر نقشش را خوب بازی کرد. بعد از او الگوبرداری می کنیم.
مردم خسته شده اند
الان من متنی را می خوانم و قرار است نظرم را برای بازی در آن نقش بگویم؛ همه قصه ها شبیه هم هستند. دیگر بس است! مردم خسته شده اند. در این سی ساله بارها همه این قصه ها را به آنها گفته ایم. من کاری ندارم به معضل یک بام و دو هوا بودنمان. مثلا در سینما یک جور حجاب داریم، در تلویزیون جور دیگر. تماشاچی من هم یکی است، چه فرقی دارد؟ همان تماشاچی هست که پول می دهد و می رود در سینما بازیگر محبوب خود را ببیند. منتها وقتی می گویم تفکر را عوض کنند در مورد حجاب و اعتقاد نیست. قصه باید قصه نویی باشد. از همه بدتر وقتی مدیری وارد سازمانی می شود از اول تا آخر 6 ماه طول می کشد که همه مدیران را عوض کند. مدیری را نداریم که بگوییم ایشان 10 سال ثابت کار کرده است همه ده سال را می خواهیم خراب کنیم.
دستاورد سرافراز چه بود؟
آقای سرافراز برای ریاست صدا و سیما آمد؛ شما به من بگویید، دستاوردش چه بود؟ جز اینکه این رفت و او رفت و همه مدیران عوض شدند؟ الان آقای عسگری آمد. باز هم فکر نمی کنم که تا 6 ماه آینده اتفاقی بیفتد. چون همه مدیران در طول این شش ماه عوض می شوند. رسانه ملی بیشترین مخاطب را دارد. در هر ده کوره ای که می روید، مردم تلویزیون دارند. باید بودجه خوبی به این رسانه تخصیص داده شود. اما برعکس صدا و سیما همیشه پول ندارد! می روید دنبال یک بازیگر و فیلم را می سازید و بعد هم پولش را نمی دهید. نمونه اش، همین کار اخیر من است. بعد از یک سال و نیم کار کردن، خُرد خرُد پولم را دادند. این تنها مشکل من نیست. مشکل همه بازیگران ماست. پول را یک جا بدهید تا بتواند به زخم زندگی خودش بزند. وقتی بعد از یک سال و نیم پول را می دهید، واقعا با این پول چه کار می تواند بکند؟ رفتم سر کاری و پولم را ندادند. گفتند برو شکایت کن. من هم نزد آقایی رفتم و شکایت کردم و گفتند پیگیری می کنیم. بعد از مدتی به دفتر کارگردانی رفتم و همان آقا را آنجا دیدم. گفتم الان معنای رفیق دزد و شریک قافله را را فهمیدم. وقتی شما با هم کار می کنید، معلوم است دنبال کار من نیستید. من بازیگر چطور می توانم اعتماد کنم؟ ناچارم کار را تحویل ندهم تا پولم تسویه حساب بشود. طوری برخورد می کنند که آدم اینطور برخورد کند. بگذریم از اینکه تهیه کنندگان خوبی هم در سینما وجود دارند. من با بسیاری از تهیه کنندگان خوب مثل آقایان حبیب الله کاسه ساز و عباسی زاده و ... کار کردم اما بعضی ها بعضی دیگر را خراب می کنند.
بــیــکــارم!
چند وقتی است که کاری نداشته ام. اما امروز می خواهم بروم و برای کاری صحبت کنم. خدا را شکر می کنم که پیشنهاد زیاد بوده است. اما من نتواستم با قصه هایش ارتباط برقرار کنم. عادتی هم که دارم این است که تا قراردادی امضا نشود و جلوی دوربین نروم، می گویم بیکار هستم. آخرین کاری که کار کردم با آقای فخیم زاده بود. دو ماه از سال گذشته است، اما فعلا استارت کاری را نزده ام. امیدوارم سال و تابستان پرباری نه تنها برای خودم بلکه برای همکارانم در بخش سریال و تله فیلم ها باشد.
برنامه ویژه ای در رسانه ملی نداریم
در اینکه متاسفانه صدا و سیما ظرف دو سه سال اخیر دچار بحران و رکود شده، شکی نیست. من 12 سال است که به ایران بازگشتم و شاید در 6-5 سال گذشته سریال هایی که کار کردم، موضوعات متنوعی داشته است اما پرداخت به مسایل روز یک زمانی خیلی فرق می کرد. زمانی دغدغه های تلویزیون پرداختن به مسائل جوانان بود. چون کشور ما کشور جوانی بود اما الان به سمت میانسالی می رویم. آن زمان تلویزیون سعی می کرد جوانگرا باشد. ایده های نو ساخته می شد و تنوع در برنامه ها به خوبی به چشم می خورد. یک خط فکری و یک جهتی که سازمان می خواست را کار می کردند. شاهد سریال های «الف ویژه» و «ب» بودیم. همکاران به نوعی سر کار بودند. مدتی تله فیلم ها آمدند و دوستانی که کمتر کار می کردند جذب این تله فیلم ها شدند. تلویزیون برنامه های خوبی داشت. در ماه مبارک رمضان هر 4 شبکه ما سریال های قابل قبول می ساخت. سریال هایی که برای تابستان و زمستان ساخته می شد هم به جای خود. برای هر مناسبتی برنامه داشتیم. متاسفانه در دو سه سال اخیر سریال و برنامه ویژه نداریم.
GEM با سریال های ترکیه ای یا ایران با سریال های نخ نما؟
وی در ادامه گفتگوی خود به خبرنگار صراط نیوز گفت: من قبول ندارم که می گویند شبکه GEM یا سریال های ترکیه ای آمده اند. همچین چیزی نیست. اگر در سینما فیلم خوب بیاید مردم می روند و می بینند. همین مردمی که پای سریال های ماهواره ای می نشینند، همان آدم ها تلویزیون خودمان را می بینند. پس باید دید مشکل از کجاست؟ اگر سریال قصه خوبی داشته باشند مردم می بینند. مگر مختارنامه نبود یا همین سریال پایتخت؛ طنز زیبا و شیرینی داشت. مگر سریال زیر تیغ با بازی خوب آقای پرویز پرستویی و خانم فاطمه معتمد آریا نبود؟ اگر سریال خوبی باشد، بدون شک همه ما نگاه می کنیم. همین امسال را نگاه کنید تلویزیون برنامه ای داشت؟ الان رو آورده است به سریالی که مال ده سال پیش است. مساله کار کردن من و همکاران من نیست. مردم اعتمادشان را به تلویزیون از دست داده اند یا رو آورده اند به ادا و اطوار اینکه ما تلویزیون ایران را اصلا نگاه نمی کنیم. باید دید ریشه این مشکل کجاست؟
در نمایش هر معضلی داستان می سازند
بیشتر این اداها به پُز روشنفکری تبدیل شده است. اصلا وقتی می گوییم «رسانه ملی» یعنی چه؟ چرا باید رسانه ملی کشور دیگر را ببینیم اما رسانه ملی خودمان را نه؟ بعد می خواهیم با شبکه های جهانی دیگر رقابت کنیم؟ یک زمانی فارسی وان خیلی مُد بود. اگر می خواهیم رقابت کنیم پس باید اجازه دهیم نویسنده ها و کارگردان های ما خلاق باشند. یک قسمت این مشکلات به مخاطبان ما برمی گردد. اما قسمت اعظم آن مدیران هستند. امروز من در خانه نشسته ام و تصمیم می گیرم. دلیلی وجود ندارد که هر تصمیمی می گیرم، درست باشد. جامعه نیاز امروزش برای دیدن رسانه ملی چه هست؟ راجع به خیلی از مشکلات و مشاغل و آدم ها نمی توانیم نظر بدهیم. هر چه را بخواهیم بگوییم، داستانی در آن در می آید. می خواهیم بگوییم همه چیز خوب و ایده آل است. مگر می شود در جامعه 70 میلیون نفری، معضلات اجتماعی وجود نداشته باشد؟
خودمان ترویج بدی می کنیم
یک زمانی هم آنقدر در مورد یک معضل اجتماعی مثل اعتیاد فیلم می سازیم که دیگر قبح آن از بین می رود. شرمی در این زمینه وجود ندارد. انواع و اقسام دیالوگ های بد را می گوییم و نشان می دهیم. خودمان ترویج بدی می کنیم فکر می کنیم که وای آدمی که می آید تیپ سازی می کند و ادای آدم های معتاد را بازی کنند، بیشتر مردم را می خنداند و مردم بیشتر دوستش دارند. فکر نمی کنیم که این کارها را می کنیم و همین معضل اعتیاد در کشور من به شکل وحشتناکی ریشه می دهد و سن اعتیاد را در کشورمان پایین می آورد. می گوییم چه جالب چه خوب، بازیگر چقدر نقشش را خوب بازی کرد. بعد از او الگوبرداری می کنیم.
مردم خسته شده اند
الان من متنی را می خوانم و قرار است نظرم را برای بازی در آن نقش بگویم؛ همه قصه ها شبیه هم هستند. دیگر بس است! مردم خسته شده اند. در این سی ساله بارها همه این قصه ها را به آنها گفته ایم. من کاری ندارم به معضل یک بام و دو هوا بودنمان. مثلا در سینما یک جور حجاب داریم، در تلویزیون جور دیگر. تماشاچی من هم یکی است، چه فرقی دارد؟ همان تماشاچی هست که پول می دهد و می رود در سینما بازیگر محبوب خود را ببیند. منتها وقتی می گویم تفکر را عوض کنند در مورد حجاب و اعتقاد نیست. قصه باید قصه نویی باشد. از همه بدتر وقتی مدیری وارد سازمانی می شود از اول تا آخر 6 ماه طول می کشد که همه مدیران را عوض کند. مدیری را نداریم که بگوییم ایشان 10 سال ثابت کار کرده است همه ده سال را می خواهیم خراب کنیم.
دستاورد سرافراز چه بود؟
آقای سرافراز برای ریاست صدا و سیما آمد؛ شما به من بگویید، دستاوردش چه بود؟ جز اینکه این رفت و او رفت و همه مدیران عوض شدند؟ الان آقای عسگری آمد. باز هم فکر نمی کنم که تا 6 ماه آینده اتفاقی بیفتد. چون همه مدیران در طول این شش ماه عوض می شوند. رسانه ملی بیشترین مخاطب را دارد. در هر ده کوره ای که می روید، مردم تلویزیون دارند. باید بودجه خوبی به این رسانه تخصیص داده شود. اما برعکس صدا و سیما همیشه پول ندارد! می روید دنبال یک بازیگر و فیلم را می سازید و بعد هم پولش را نمی دهید. نمونه اش، همین کار اخیر من است. بعد از یک سال و نیم کار کردن، خُرد خرُد پولم را دادند. این تنها مشکل من نیست. مشکل همه بازیگران ماست. پول را یک جا بدهید تا بتواند به زخم زندگی خودش بزند. وقتی بعد از یک سال و نیم پول را می دهید، واقعا با این پول چه کار می تواند بکند؟ رفتم سر کاری و پولم را ندادند. گفتند برو شکایت کن. من هم نزد آقایی رفتم و شکایت کردم و گفتند پیگیری می کنیم. بعد از مدتی به دفتر کارگردانی رفتم و همان آقا را آنجا دیدم. گفتم الان معنای رفیق دزد و شریک قافله را را فهمیدم. وقتی شما با هم کار می کنید، معلوم است دنبال کار من نیستید. من بازیگر چطور می توانم اعتماد کنم؟ ناچارم کار را تحویل ندهم تا پولم تسویه حساب بشود. طوری برخورد می کنند که آدم اینطور برخورد کند. بگذریم از اینکه تهیه کنندگان خوبی هم در سینما وجود دارند. من با بسیاری از تهیه کنندگان خوب مثل آقایان حبیب الله کاسه ساز و عباسی زاده و ... کار کردم اما بعضی ها بعضی دیگر را خراب می کنند.
ترکیه نیاز مخاطب ایرانی را خوب فهمیده
اگر 300 قسمت سریال ترکیه ای را ببینید می توانید کل مفهومش را روی یک برگه A4 بنویسید. اگر قسمت دهم تا صدمش را هم نبینید، هیچ اتفاقی نمی افتد. بگذریم از بدآموزی هایی که دارد و نهاد خانواده را زیر سوال می برد. اما ترکیه توانسته است که نیاز مخاطب ایرانی را با همان سریال های بی محتوا بفهمد. البته این برداشت اشتباه ما از ماهواره است. ما می توانیم برداشت خوب داشته باشیم و برنامه های خوبی از ماهواره ببینیم و می توانیم برعکس عمل کنیم. مستندهای خوبی را از ماهواره دیده ام. ما برنامه های مستند و میزگرد خوبی نداریم. در میزگردهای مان هم یاد گرفته ایم که تیشه به ریشه همکاران مان بزنیم! مثلا نمونه اش برنامه«هفت»؛ چرا یک نفر مثل کمال تبریزی که با جان و دل کار می کند، باید مورد بی مهری قرار بگیرد؟ مگر او برای رسانه ملی کار نمی کند؟ بعد همان رسانه به او توهین می کند. کمال تبریزی سریال فاخر می سازد و تلویزیون توهین می کند. چرا یک نفر مثل میرباقری با تلویزیون دیگر کار نمی کند و ترجیح می دهد که با موسسات رسانه های تصویری کار کند؟ چون رسانه ملی اینطور می خواهد. اگر تلویزیون اینها را از دست می دهد، پس نگوید چرا جوان ها و مخاطبان به سمت این دست سریال ها می روند؟ طرف می گوید من فلان سریال ترکیه ای را دیده ام بعد وقتی من را در خیابان می بیند و خودم را معرفی می کنم، می گوید: وای ببخشید ما تلویزیون ایران را نمی بینیم. همین جمله، توهین به من و همکاران من است.
دست های پشت پرده رسانه ملی
بازیگر ما وقتی می بیند که امنیت ندارد، می رود آن طرف فیلم بازی می کند. به قول معروف می گویند: هر کسی در شهر خود شهریاری است. من نمی دانم این چه سیستم مدیریتی است و چه دست های پشت پرده ای است که رسانه ملی را به این سمت می کشد. من در رسانه ملی خودم نمی توانم ساز را ببینیم و بعد باید بروم پول بدهم و در کنسرت همان ساز را ببینم. چه اشکالی دارد جوان من بنشیند و در رسانه ملی ساز را ببیند؟ جوان این حق را باید داشته باشد.
عزم ملی نداریم
سالیانه در سینمای ما شاید 80-70 فیلم ساخته می شود. شما بگویید از این تعداد فیلم، چه تعداد قابل دیدن هستند؟ من چند سالی است که سینما نمی روم مگر اکران خصوصی باشد. امسال اولین بار بود، پول دادم و رفتم میان تماشاگران نشستم و فیلم «ابد و یک روز» را دیدم و به نوید محمدزاده و عوامل فیلم تبریک و خسته نباشید گفتم. یکی از مشکلاتی که الان ما داریم، چه در سینما و تلویزیون، مثلا مشکل اعتیاد را می بینیم و هیچ کاری برای آن نمی کنیم. هیچ راه حلی برای آن پیشنهاد نمی کنیم. من متاسفانه دعوتی داشتم برای برنامه روبراه و به خاطر دندان درد نتوانستم بروم. اما می خواستم بگویم مرسی از اینکه هر هفته یکی از معضلات را نشان می دهید اما فکر می کنید برای کشوری که آمار بالای اعتیاد را دارد دو ساعت زمان کافی است؟ خروجی چه هست؟ مثلا دغدغه ما زمانی کودکان کار شد، همه می گوییم که کودک کار، کودک کار، اما عزم ملی در این زمینه نداریم.
فلان بازیگر به خاطر فالوورهایش
نمی دانم چرا خیلی از چیزها دارد شو و پز می شود. میزان محبوبیت ما فالوورهای ماست نه خودمان. من خودم با گوش های خودم شنیده ام که می گویند، فلان بازیگر را بیاوریم چون تعداد فالوورهایش زیاد است. هنر بازیگری مهم نیست. فالوور مهم است که تعیین می کند که اگر من فلان میزان فالوور را داشته باشم، روی میزان فروش فیلم تاثیر داردم! متاسفانه ملاک ها و دیدگاه های ما نسبت به جامعه عوض می شود. هر چیز سخیفی را که داریم در فضای مجازی می گذاریم. خیلی از صفحات را ببینید، مطلب خوبی می بینید؟ عکس های مزخرف، مطالبات سخیف. چون نمی دانیم از یک تکنولوژی چطور باید استفاده کنیم. مثلا همین موبایل؛ وسیله ای است برای مواقع ضروری اما فکر می کنیم که باید از حریم خصوصی آدم ها فیلم بگیریم و در موقع لازم به نمایش می گذاریم. در اینستاگرام حق داریم در صفحه بازیگر و ورزشکار هر چه بخواهیم بنویسیم و فحش بدهیم؟ من خدا را شکر می کنم که صفحه ام صفحه خوبی است و همه به من لطف دارند. فضول نیستیم بلکه کنجکاویم(با خنده). شاید در این چند سال هم تعداد فالوورهایم کم بوده است که پیشنهادی نداشته ام.
از زنان سینمای ایران تا زنان هالیوود
یکی از معضلات زن های ما در سینما این است که وقتی از سنی می گذرند دیگر نقش هایش محدود می شود مثل مادر، مادرشوهر، خواهر شوهر، مادر زن یا ... اما در سینمای هالیوود می بینیم، خانم مریل استریپ در سن 70 سالگی نقش های اول بازی می کند و اسکار هم می گیرد. مشکل سینمای ما این است که فکر می کند برای قشر خاصی باید فیلم بسازد. من کلیتم بازیگری است و دغدغه آن را دارم. خیلی ها تا می گویند فلانی بازی نمی کند نگران معیشت او می شوند. کسی که 20-15 سال در این زمینه بازی می کند دغدغه بازی کردن دارد نه دیده شدن. خیلی از بازیگران تاپ دنیا یا فوتبالیست های معروف دنیا، دغدغه شان معیشت دنیا نیست. بسیاری از بازیگران هالیوود دغدغه شان بازیگری است.
دست های پشت پرده رسانه ملی
بازیگر ما وقتی می بیند که امنیت ندارد، می رود آن طرف فیلم بازی می کند. به قول معروف می گویند: هر کسی در شهر خود شهریاری است. من نمی دانم این چه سیستم مدیریتی است و چه دست های پشت پرده ای است که رسانه ملی را به این سمت می کشد. من در رسانه ملی خودم نمی توانم ساز را ببینیم و بعد باید بروم پول بدهم و در کنسرت همان ساز را ببینم. چه اشکالی دارد جوان من بنشیند و در رسانه ملی ساز را ببیند؟ جوان این حق را باید داشته باشد.
عزم ملی نداریم
سالیانه در سینمای ما شاید 80-70 فیلم ساخته می شود. شما بگویید از این تعداد فیلم، چه تعداد قابل دیدن هستند؟ من چند سالی است که سینما نمی روم مگر اکران خصوصی باشد. امسال اولین بار بود، پول دادم و رفتم میان تماشاگران نشستم و فیلم «ابد و یک روز» را دیدم و به نوید محمدزاده و عوامل فیلم تبریک و خسته نباشید گفتم. یکی از مشکلاتی که الان ما داریم، چه در سینما و تلویزیون، مثلا مشکل اعتیاد را می بینیم و هیچ کاری برای آن نمی کنیم. هیچ راه حلی برای آن پیشنهاد نمی کنیم. من متاسفانه دعوتی داشتم برای برنامه روبراه و به خاطر دندان درد نتوانستم بروم. اما می خواستم بگویم مرسی از اینکه هر هفته یکی از معضلات را نشان می دهید اما فکر می کنید برای کشوری که آمار بالای اعتیاد را دارد دو ساعت زمان کافی است؟ خروجی چه هست؟ مثلا دغدغه ما زمانی کودکان کار شد، همه می گوییم که کودک کار، کودک کار، اما عزم ملی در این زمینه نداریم.
فلان بازیگر به خاطر فالوورهایش
نمی دانم چرا خیلی از چیزها دارد شو و پز می شود. میزان محبوبیت ما فالوورهای ماست نه خودمان. من خودم با گوش های خودم شنیده ام که می گویند، فلان بازیگر را بیاوریم چون تعداد فالوورهایش زیاد است. هنر بازیگری مهم نیست. فالوور مهم است که تعیین می کند که اگر من فلان میزان فالوور را داشته باشم، روی میزان فروش فیلم تاثیر داردم! متاسفانه ملاک ها و دیدگاه های ما نسبت به جامعه عوض می شود. هر چیز سخیفی را که داریم در فضای مجازی می گذاریم. خیلی از صفحات را ببینید، مطلب خوبی می بینید؟ عکس های مزخرف، مطالبات سخیف. چون نمی دانیم از یک تکنولوژی چطور باید استفاده کنیم. مثلا همین موبایل؛ وسیله ای است برای مواقع ضروری اما فکر می کنیم که باید از حریم خصوصی آدم ها فیلم بگیریم و در موقع لازم به نمایش می گذاریم. در اینستاگرام حق داریم در صفحه بازیگر و ورزشکار هر چه بخواهیم بنویسیم و فحش بدهیم؟ من خدا را شکر می کنم که صفحه ام صفحه خوبی است و همه به من لطف دارند. فضول نیستیم بلکه کنجکاویم(با خنده). شاید در این چند سال هم تعداد فالوورهایم کم بوده است که پیشنهادی نداشته ام.
از زنان سینمای ایران تا زنان هالیوود
یکی از معضلات زن های ما در سینما این است که وقتی از سنی می گذرند دیگر نقش هایش محدود می شود مثل مادر، مادرشوهر، خواهر شوهر، مادر زن یا ... اما در سینمای هالیوود می بینیم، خانم مریل استریپ در سن 70 سالگی نقش های اول بازی می کند و اسکار هم می گیرد. مشکل سینمای ما این است که فکر می کند برای قشر خاصی باید فیلم بسازد. من کلیتم بازیگری است و دغدغه آن را دارم. خیلی ها تا می گویند فلانی بازی نمی کند نگران معیشت او می شوند. کسی که 20-15 سال در این زمینه بازی می کند دغدغه بازی کردن دارد نه دیده شدن. خیلی از بازیگران تاپ دنیا یا فوتبالیست های معروف دنیا، دغدغه شان معیشت دنیا نیست. بسیاری از بازیگران هالیوود دغدغه شان بازیگری است.
مردم دارن درد دلشون و واقعیات جامعه رو از کانالهای بیگانه میبینن و میشنون و صدا و سیما هم که میگه همه چاکریم و نوکریم و غلامیم و سریال شادش دکتر قریب و ستایشه خخخخخخخخخخخخخخخخخخ