صراط: این ایده که سلول‌های بنیادی ممکن است یک تعیین کننده اصلی خطر سرطان باشند در بین جامعه علمی مورد بحث و چالش است. برخی از محققین بر این باورند که کارسینوژن‌های محیطی نقش مهم تری در ایجاد خطر سرطان دارند.
به گزارش بنیان، سایت medicalxpress تأکید کرد، محققین دانشگاه کمبریج در یافته‌های جدید خود اثبات کرده‌اند که سلول‌های بنیادی نقش بسیار مهمی در شروع سرطان در اندام‌های مختلف موش دارند.
اشتباهات تصادفی در DNA سلولی، نقش مهمی را در شروع سرطان ایفا می کند، اما آیا امر مختص برخی سلول‌های خاص مانند سلول‌های بنیادی است. دقیقا مشخص نیست که چگونه فاکتورهای دیگری مانند کارسینوژن‌های محیطی در سرطان دخیل هستند.
برای نشان دادن این مطلب که فاکتورهای محیطی نقش بیشتری در سرطان دارند یا سلول های بنیادی، محققین کمبریج از یک مارکر مولکولی خاص به نام Prom1 برای نشان دادن فعالیت سلول‌ها در اندام های مختلف در سراسر زندگی موش استفاده کردند.
در برخی از نمونه ها، سلول های Prom1+ سلول های بالغ و تقسیم نشونده بودند که اندام ها را ترمیم و بازساز نمی کردند و در برخی دیگر این سلول ها، سلول های بنیادی شدیدا فعال بودند. با ردیابی سلول های Prom1+ در همه اندام های اصلی موش در سراسر زندگی این حیوان، آن ها توانستند دریابند که در چه اندام هایی این سلول ها به طور فعال در حال تقسیم هستند.
آن ها در این مطالعه نشان دادند که تنها بافت ها و اندام هایی با سلول های بنیادی شدیدا فعال هستند که دچار سرطان می شوند. هم چنین آن ها نشان دادند که وقوع آسیب در بافت هایی مانند کبد، منجر به بیدار کردن سلول های بنیادی خفته می شود و در نتیجه این سلول ها شدیدا تکثیر کرده و منجر به افزایش خطر سرطان می شوند. در بخشی دیگر از این مطالعه آن ها نشان داده اند که سلول های بنیادی در نوزادان حیوانی در مقایسه با سلول های بنیادی بالغ کمتر احتمال دارد که متحمل تغییر شکل ها و تمایزهای بدخیم شوند.
به گزارش بنیان، سایت medicalxpress تأکید کرد، محققین دانشگاه کمبریج در یافته‌های جدید خود اثبات کرده‌اند که سلول‌های بنیادی نقش بسیار مهمی در شروع سرطان در اندام‌های مختلف موش دارند.
اشتباهات تصادفی در DNA سلولی، نقش مهمی را در شروع سرطان ایفا می کند، اما آیا امر مختص برخی سلول‌های خاص مانند سلول‌های بنیادی است. دقیقا مشخص نیست که چگونه فاکتورهای دیگری مانند کارسینوژن‌های محیطی در سرطان دخیل هستند.
برای نشان دادن این مطلب که فاکتورهای محیطی نقش بیشتری در سرطان دارند یا سلول های بنیادی، محققین کمبریج از یک مارکر مولکولی خاص به نام Prom1 برای نشان دادن فعالیت سلول‌ها در اندام های مختلف در سراسر زندگی موش استفاده کردند.
در برخی از نمونه ها، سلول های Prom1+ سلول های بالغ و تقسیم نشونده بودند که اندام ها را ترمیم و بازساز نمی کردند و در برخی دیگر این سلول ها، سلول های بنیادی شدیدا فعال بودند. با ردیابی سلول های Prom1+ در همه اندام های اصلی موش در سراسر زندگی این حیوان، آن ها توانستند دریابند که در چه اندام هایی این سلول ها به طور فعال در حال تقسیم هستند.
آن ها در این مطالعه نشان دادند که تنها بافت ها و اندام هایی با سلول های بنیادی شدیدا فعال هستند که دچار سرطان می شوند. هم چنین آن ها نشان دادند که وقوع آسیب در بافت هایی مانند کبد، منجر به بیدار کردن سلول های بنیادی خفته می شود و در نتیجه این سلول ها شدیدا تکثیر کرده و منجر به افزایش خطر سرطان می شوند. در بخشی دیگر از این مطالعه آن ها نشان داده اند که سلول های بنیادی در نوزادان حیوانی در مقایسه با سلول های بنیادی بالغ کمتر احتمال دارد که متحمل تغییر شکل ها و تمایزهای بدخیم شوند.
