صراط: در پی پخش برنامه "دورهمی" در رابطه با قاچاق برنج، رییس سابق اتاق بازرگانی ایران در یادداشت تلگرامی به آنچه در این برنامه مطرح شده بود، پاسخ گفت.
به گزارش خبرآنلابن محسن جلال‌پور در یادداشت تلگرامی خود نوشت:
«سال ها پیش که مردم قدرت خرید کافی نداشتند، وانت بارهایی در کوچه و خیابان راه می افتادند و به خانم ها جنس نسیه می دادند.به داخل این وانت ها که سرک می کشیدی،از پارچه تا آفتابه و لگن و دم پایی و کف گیر هم می دیدی. معمولا خانم هایی که دختر دم بخت داشتند،آفتابه و لگن مورد نیاز برای تکمیل جهاز دخترشان را نسیه برمی داشتند.
حدس می زنم تعداد این وانت بارها به شدت کم شده باشد چون هم قدرت خرید مردم افزایش پیدا کرده و هم این که دیگر کسی برای جهاز دخترش،آفتابه و لگن و دم پایی نمی خرد.خلاصه این که دوره این کسب وکار گویی تمام شده است.
این سنت اما هنوز در بخش هایی از سازمان ها و نهادهای ما جاری است. از جمله در برخی رسانه ها و برخی برنامه های تلویزیونی که همه چیز را آن جا می شود در هم و برهم دید و شنید. مجری و مهمان درباره هرچه دوست دارند صحبت می کنند.خب این روزها که وضع اقتصاد کشور خوب نیست،همه اجازه دارند درباره آن صحبت کنند.برنامه ای، سیاست های اقتصاد کلان را به چالش می کشد و برنامه ای دیگر،سیاست های تجاری را.
خب تا این جای کار ایراد ندارد و ممکن است بگویید کار رسانه همین است اما موضوعی که می خواهم مطرح کنم این است که از جایی به بعد بحث ها تخصصی می شود. بحث ها عمومی نیست و متخصصان آگاه باید درباره آن صحبت کنند نه افرادی که هیچ اطلاعی درباره آن ندارند.دنیای ما این روزها خیلی پیچیده تر از آن شده که یک نفر بتواند همه مناسباتش را به چالش بکشد.روزگاری در کشور ما عادت بود که به اظهارنظرهای روشنفکران گوش کنیم.
خیلی هم خوب صحبت می کردند و می نوشتند اما آن دوره هم مثل دوره وانت بارهای نسیه ای گذشته است. دوره روشنفکری عمومی به پایان رسیده و انصافا اعتماد به نفس بالایی می خواهد که فردی هر روز و هرشب میکروفون دست بگیرد و از کباب و جوجه بگیر تا گمرک و ترخیص کالا ظهار نظر کند. »
به گزارش خبرآنلابن محسن جلال‌پور در یادداشت تلگرامی خود نوشت:
«سال ها پیش که مردم قدرت خرید کافی نداشتند، وانت بارهایی در کوچه و خیابان راه می افتادند و به خانم ها جنس نسیه می دادند.به داخل این وانت ها که سرک می کشیدی،از پارچه تا آفتابه و لگن و دم پایی و کف گیر هم می دیدی. معمولا خانم هایی که دختر دم بخت داشتند،آفتابه و لگن مورد نیاز برای تکمیل جهاز دخترشان را نسیه برمی داشتند.
حدس می زنم تعداد این وانت بارها به شدت کم شده باشد چون هم قدرت خرید مردم افزایش پیدا کرده و هم این که دیگر کسی برای جهاز دخترش،آفتابه و لگن و دم پایی نمی خرد.خلاصه این که دوره این کسب وکار گویی تمام شده است.
این سنت اما هنوز در بخش هایی از سازمان ها و نهادهای ما جاری است. از جمله در برخی رسانه ها و برخی برنامه های تلویزیونی که همه چیز را آن جا می شود در هم و برهم دید و شنید. مجری و مهمان درباره هرچه دوست دارند صحبت می کنند.خب این روزها که وضع اقتصاد کشور خوب نیست،همه اجازه دارند درباره آن صحبت کنند.برنامه ای، سیاست های اقتصاد کلان را به چالش می کشد و برنامه ای دیگر،سیاست های تجاری را.
خب تا این جای کار ایراد ندارد و ممکن است بگویید کار رسانه همین است اما موضوعی که می خواهم مطرح کنم این است که از جایی به بعد بحث ها تخصصی می شود. بحث ها عمومی نیست و متخصصان آگاه باید درباره آن صحبت کنند نه افرادی که هیچ اطلاعی درباره آن ندارند.دنیای ما این روزها خیلی پیچیده تر از آن شده که یک نفر بتواند همه مناسباتش را به چالش بکشد.روزگاری در کشور ما عادت بود که به اظهارنظرهای روشنفکران گوش کنیم.
خیلی هم خوب صحبت می کردند و می نوشتند اما آن دوره هم مثل دوره وانت بارهای نسیه ای گذشته است. دوره روشنفکری عمومی به پایان رسیده و انصافا اعتماد به نفس بالایی می خواهد که فردی هر روز و هرشب میکروفون دست بگیرد و از کباب و جوجه بگیر تا گمرک و ترخیص کالا ظهار نظر کند. »
