از تزیین اتاق با تم آبی برای نوزاد پسر و تم صورتی برای نوزاد دختر گرفته تا تزیین ماشین حمل نوزاد و فیلمبرداری از اتاق عمل، همه و همه از جمله تشریفاتی هستند که سکان زندگی انسان بلازده در روزگار ماشینی را به سمت تجمل‌گرایی سوق می‌دهد.
به گزارش ایسنا، از منظر روانشناسی و مذهبی آدمی دارای دو بعد روحی مادی و معنوی است که افراطی‌گری در پرداختن به جنبه‌ی مادی ما را از تعالی و رشد جنبه‌ی معنوی باز می‌دارد.
نوزاد، تازه متولد شده و پدر و مادر با خوشحالی وصف ناشدنی سعی در اشتراک‌گذاری این حس دارند. اما با اندکی تأمل می‌توان پی برد که راه‌های بهتری نیز وجود دارد که اثرات معنوی آن دیرپاتر از شادی‌های زودگذر است.
خانواده‌ها با کلماتی توجیه کننده‌ای همچون "یک شب که هزار شب نمی‌شود یا بچه‌ی ما چه کم از بچه‌های مردم دارد" بازار پررونق چشم و هم‌چشمی را داغ کرده و از هم پیشی می‌گیرند.
اما باید به این مسئله نیز توجه داشت که چشم و هم‌چشمی و تجمل‌گرایی در هیچ عرف و شرعی تایید نشده است و کسانی‌که زندگی طبق آیین‌های مذهبی را خرافی‌گری می‌نامند نیز نمی‌توانند بر زیاده‌روی‌های خود سرپوش گذاشته و پز روشن فکری دهند.
از طرفی نوع دوستی در همه‌ی ادیان و جوامع توصیه شده است و می‌توان بخشی از هزینه‌های گزاف صرف شده در چشم و هم‌چشمی را صرف امور خیریه کرد و بخش دیگری را نیز به عنوان سرمایه در آینده در نظر گرفت. اما همانطور که همه می‌دانیم " به عمل کار برآید به سخن دانی نیست" و شعارزدگی از دیگر آفت‌های جامعه ی ما است و چه زیبا می‌شود اگر همگی سهم کوچکی در برطرف کردن گرفتاری‌های هم نوعان خود داشته باشیم. دیگر وقت آن رسیده است که بی‌تفاوت از کنار آمار و ارقام افراد بی‌بضاعت رد نشویم و با دیده‌ی بصیرت به این مسئله بنگریم.
آیا تا به حال به افرادی اندیشیده‌اید که شب‌های پیاپی را گرسنه سر به بالین می‌گذارند و یا کودکانی که به دلیل داشتن معیشت سخت از تحصیل بازمانده‌اند؟ پیش قدم شدن در این راه نوعی ایثار و گذشتن از آمال شخصی را می‌طلبد که کمتر کسی می‌تواند در این ماراتن بر خودش چیره شده و اقدام به اعمال خیرانه کند. اما شیرینی آن لبخندی را به لب‌های فرد خیر هدیه خواهد کرد که بالاتر از هر لذتی است.
و به قول بزرگی "امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم" و فرهنگ‌سازی و تشویق به ساده زیستی و کمک به هم‌نوع همت همه‌ی مردم را می‌طلبد.
یک روانشناس در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در خصوص تجمل‌گرایی اظهار کرد: باید ریشه‌ی مشکلات را در خانواده و شخصیت افراد جست و جو کنیم و اینکه افراد به دنبال متفاوت بودن و تجمل‌گرایی هستند، نوعی جبران کمبود محسوب می‌شود.
صالح قلی‌پور افزود: برخی افراد که به نوعی به آرزوهایشان نرسیده‌اند با خودنمایی‌هایی از قبیل تالار عروسی متفاوت، ماشین‌ها لوکس یا حتی بیمارستان‌های خصوصی گران‌تر در صدد جبران این کمبودها هستند.
وی با انتقاد از محتوای تبلیغ‌ها و نقش رسانه‌ها بیان کرد: تبلیغات‌ها نیز برای کسب سود بیشتر و بازاریابی بهتر مردم را به سوی زندگی پرزرق و برگ و تجملاتی سوق می‌دهند.
وی تاکید کرد: از نظر جامع شناسی نیز این افراد قشر خاصی را شامل می‌شوند و با نحوه‌ی پوشش، آرایش و سبک زندگی متفاوت به نوعی جبران کمبود می‌کنند و اطرافیان نیز با برداشت نادرست از ظاهر فریبنده‌ی زندگی چنین افرادی سعی در تقلید سبک زندگی آنان دارند.
این روانشناس در بخش دیگری از سخنان خود بیان کرد: رکن اصلی خانواده را پدر و مادر تشکیل می‌دهند و این دو به علاوه‌ی دوستان و اطرافیان نقش مهمی را در الگوی مورد پیروی افراد ایفا می‌کنند.
وی خاطر نشان کرد: زوجین باید قبل از تبدیل شدن مشکلات کوچک‌تر به بحران‌های حل نشدنی با هم صحبت کنند و در صدد حل سوء تفاهم‌ها برآیند و همانطور که هدف اصلی از ازدواج، توجه به خواسته‌های هم البته با شیوه‌های درست است با درک متقابل و تامین خواسته‌ها در حد نیاز از کمبودهای معنوی احتکالی جلوگیری کنند.
یک کارشناس مذهبی در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص تشریفات بی جا که در هیاهوی زندگی مردم جا خوش کرده است، گفت: تجملات و فخرفروشی در دین اسلام به هر وسیله‌ای که باشد ناپسند است.
حجت‌الاسلام رحیم همزبان اظهار کرد: برخی با خرید از مراکز خرید واقع در بالاشهر در مقابل دوستان و آشنایان خود خودنمایی می‌کنند و این در حالی است که ساده‌زیستی ائمه‌ی معصومین (ع) همواره مورد توجه همگان بوده است.
وی افزود: افراد خود نما که به هر طریقی راه را برای ورود تشریفات به زندگی خود هموار می‌کنند افرادی هستند که از نظر معنوی کمبود دارند و برای کسب فضایل از مسائل غیرحقیقی استفاده می‌کنند.
وی تاکید کرد: زیبایی و معنویت باید در ذات افراد باشد و اگر چنین نباشد به طبع افراد برای جلوه دادن و برجسته کردن ویژگی‌های خود از راه‌هایی که به تجمل‌گرایی ختم می‌شوند بهره خواهند جست.
وی خاطرنشان کرد: وظیفه‌ی ما این است تا با هویت دادن به چنین افرادی آنان را در تقویت بعد معنوی‌شان یاری کنیم و که این نیز به نوبه‌ی خود همکاری همه از جمله اجتماع، خانواده و مسئولان را می‌طلبد.
بر اساس گزارش، باید رفاه و تشریفات را از هم جدا کرد و کسانی‌که توانایی و بضاعت کافی دارند به شکل متفاوت‌تری تأمین رفاه می‌کنند؛ بنابراین هر کس باید طبق توانایی مالی و جایگاه اجتماعی خود رفع نیاز کند.
