صراط: زبان کشور چین تحت عنوان ماندارین (خن‌یو، پوتانگ خوآ، گویو) شناخته می‌شود. بالغ بر 1.3 میلیارد نفر در دنیا به این زبان صحبت می‌کنند و این مقدار تکلم یک زبان بیش از هر زبان دیگری در تمام جهان است. ماندارین، زبان رسمی کشور چین و یکی از شش زبان رسمی مورد استفاده سازمان ملل (UN) می‌باشد.
به گزارش ایسنا، بنابر اعلام مجله گردشگری الی‌گشت ماندارین در چین به عنوان زبان اصلی و معیار توسط دولت، رسانه‌ها و سیستم آموزشی مورد استفاده قرار می‌گیرد. علاوه بر این، ماندارین تا میزان زیادی بر مبنای گویش شهر بیجینگ و برخی دیگر از گویش‌های منطقه شمالی چین استوار است.
زبان‌های دیگری نیز در چین تکلم می‌شوند که مهم‌ترین آنها شامل: یو (کانتونی)، شیانگ، گن، هاکا، مین و وو است. این زبان‌های چینی هر چند که در مقابل یکدیگر قابل درک نیستند اما در طبقه‌بندی گویش قرار می‌گیرند(اما بر این مبنا باید به عنوان یک زبان طبقه‌بندی شوند).
البته این زبان‌ها به دلایل جامعه‌شناختی و سیاسی در حوزه گویش قرار گرفته‌اند در حالی که این گویش‌ها به لحاظ تفاوت‌های ریز و درشت بسیاری که دارند چندان برای یکدیگر قابل فهم نیستند.
دو مساله جالب
یک مساله جالب این است که ماندارین و گویش‌های با عدم درک متقابل دارای یک سیستم نگارشی مشترک هستند که کاراکترهای چینی (نمادهای شناختی یا واژه نگارها) در آنها دیده می‌شوند. سیستم نگارشی زبان‌های چینی دارای پس زمینه فرهنگی مشترکی هستند که حکایت از این دارد که آنها گویش‌های ماندارین، یعنی زبان رسمی هستند.
همچنین کاراکترهای زبان چینی بر دو نوع مختلف سنتی و ساده سازی مشتمل هستند. کاراکترهای ساده سازی شده (با خطوط کمتر و ساده تر) در زبان سرزمین اصلی چین و سنگاپور مورد استفاده قرار می‌گیرند و کاراکترهای سنتی در استان تایوان، هنگ کنگ و ماکائو کاربرد دارند.
یکی دیگر از مسائل جالب توجه این است که ماندارین (زبان رسمی چین) به خودی خود دارای انواع متفاوتی است. هر منطقه از چین سبک مخصوص خود را برای زبان ماندارین دارد. به بیان دیگر در سبک‌های زبان ماندارین تفاوت‌هایی از نظر تلفظ و دستور زبان وجود دارد اما زبان رسمی بر مبنای گویش بیجینگ استوار است.
پین این، شکل انگلیسی زبان چینی
به منظور اینکه زبان چینی برای دنیای غرب قابل درک‌تر باشد، کشور چین سیستم زبانی «پین این» را تعریف کرده و توسعه داده است.
سیستم پین این از الفبا و تلفط غربی برای نوشتن و تلفن کلمات چینی بهره می‌گیرد. خن‌یو، پوتانگ خوآ و گویو از نمونه‌های سیستم پین این است؛ همه آنها در کنار هم به معنای ماندارین هستند.پوتانگ خوآ در سرزمین اصلی چین کاربرد دارد. گویو در استان تایوان و هنگ کنگ و خن یو نیز در سنگاپور و مالزی تکلم می‌شود.
نام‌های چینی (نام‌های محبوب چینی)
نام‌های چینی (زینگ مینگ در زبان چینی) در کشور چین و بین جامعه چینی سرتاسر دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد. زینگ به معنام نام‌خانوادگی (نام فامیل) و مینگ به معنای اسم کوچک (نام شخص) است. در چین نام فامیل در ابتدا گذاشته می‌شود و سپس نام کوچک بعد از آن قرار می‌گیرد.
نام فامیل
نام فامیل معمولا شامل یک کارکاکتر (یا یک سیلاب) می‌شود. اگر نام یک پسر و نفنگ و تبار او از خانواده زانگ باشد، چینی‌ها او را زانگ ونفنگ خطاب می‌کنند نه ونفنگ زانگ مگر در موارد استثنا که او در حال سفر به خارج از کشور باشد. زمانی که این پسر به سن بلوغ می‌رسد زانگ زیانشنگ نامیده می‌شود (آقای زانگ در زبان انگلیسی).
به گزارش ایسنا، بنابر اعلام مجله گردشگری الی‌گشت ماندارین در چین به عنوان زبان اصلی و معیار توسط دولت، رسانه‌ها و سیستم آموزشی مورد استفاده قرار می‌گیرد. علاوه بر این، ماندارین تا میزان زیادی بر مبنای گویش شهر بیجینگ و برخی دیگر از گویش‌های منطقه شمالی چین استوار است.
زبان‌های دیگری نیز در چین تکلم می‌شوند که مهم‌ترین آنها شامل: یو (کانتونی)، شیانگ، گن، هاکا، مین و وو است. این زبان‌های چینی هر چند که در مقابل یکدیگر قابل درک نیستند اما در طبقه‌بندی گویش قرار می‌گیرند(اما بر این مبنا باید به عنوان یک زبان طبقه‌بندی شوند).
البته این زبان‌ها به دلایل جامعه‌شناختی و سیاسی در حوزه گویش قرار گرفته‌اند در حالی که این گویش‌ها به لحاظ تفاوت‌های ریز و درشت بسیاری که دارند چندان برای یکدیگر قابل فهم نیستند.
دو مساله جالب
یک مساله جالب این است که ماندارین و گویش‌های با عدم درک متقابل دارای یک سیستم نگارشی مشترک هستند که کاراکترهای چینی (نمادهای شناختی یا واژه نگارها) در آنها دیده می‌شوند. سیستم نگارشی زبان‌های چینی دارای پس زمینه فرهنگی مشترکی هستند که حکایت از این دارد که آنها گویش‌های ماندارین، یعنی زبان رسمی هستند.
همچنین کاراکترهای زبان چینی بر دو نوع مختلف سنتی و ساده سازی مشتمل هستند. کاراکترهای ساده سازی شده (با خطوط کمتر و ساده تر) در زبان سرزمین اصلی چین و سنگاپور مورد استفاده قرار می‌گیرند و کاراکترهای سنتی در استان تایوان، هنگ کنگ و ماکائو کاربرد دارند.
یکی دیگر از مسائل جالب توجه این است که ماندارین (زبان رسمی چین) به خودی خود دارای انواع متفاوتی است. هر منطقه از چین سبک مخصوص خود را برای زبان ماندارین دارد. به بیان دیگر در سبک‌های زبان ماندارین تفاوت‌هایی از نظر تلفظ و دستور زبان وجود دارد اما زبان رسمی بر مبنای گویش بیجینگ استوار است.
پین این، شکل انگلیسی زبان چینی
به منظور اینکه زبان چینی برای دنیای غرب قابل درک‌تر باشد، کشور چین سیستم زبانی «پین این» را تعریف کرده و توسعه داده است.
سیستم پین این از الفبا و تلفط غربی برای نوشتن و تلفن کلمات چینی بهره می‌گیرد. خن‌یو، پوتانگ خوآ و گویو از نمونه‌های سیستم پین این است؛ همه آنها در کنار هم به معنای ماندارین هستند.پوتانگ خوآ در سرزمین اصلی چین کاربرد دارد. گویو در استان تایوان و هنگ کنگ و خن یو نیز در سنگاپور و مالزی تکلم می‌شود.
نام‌های چینی (نام‌های محبوب چینی)
نام‌های چینی (زینگ مینگ در زبان چینی) در کشور چین و بین جامعه چینی سرتاسر دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد. زینگ به معنام نام‌خانوادگی (نام فامیل) و مینگ به معنای اسم کوچک (نام شخص) است. در چین نام فامیل در ابتدا گذاشته می‌شود و سپس نام کوچک بعد از آن قرار می‌گیرد.
نام فامیل
نام فامیل معمولا شامل یک کارکاکتر (یا یک سیلاب) می‌شود. اگر نام یک پسر و نفنگ و تبار او از خانواده زانگ باشد، چینی‌ها او را زانگ ونفنگ خطاب می‌کنند نه ونفنگ زانگ مگر در موارد استثنا که او در حال سفر به خارج از کشور باشد. زمانی که این پسر به سن بلوغ می‌رسد زانگ زیانشنگ نامیده می‌شود (آقای زانگ در زبان انگلیسی).
