به گزارش مهر، روستای گچی در سه کیلومتری شیراز و در ۵۰۰ متری شهرک صنعتی قرار دارد و مساحتی حدود ۴۶۸ هزار متر مربع را به خود اختصاص داده است و سه هزار نفر جمعیت دارد.
این سه کیلومتر فاصله تا شیراز برای اهالی روستایی که از محرومیتهای شدید رنج می برد انگار صدها کیلومتر است.
اهالی روستا از نزدیکی به شیراز فقط فاضلاب شهر و آلایندگی شهرک صنعتی همجوار روستا را درک کرده اند. کودکانشان مجبورند در کنار فاضلاب شیراز بازی کنن و اهالی روستا هم ناچار هستند آلاینده های شهرک صنعتی را به جان بخرند. آنها آخرین باری که یک مسئول برای بررسی مشکلاتشان به این روستا آمده است را به یاد ندارند.
اکثریت روستا در حال حاضر کارگر ساختمانی هستند اما در گذشته ای نزدیک تقریبا تمامی اهالی روستای گچی به دامداری و کشاورزی اشتغال داشته اند ولی به دلیل خشکسالی های پیاپی و عدم حمایت مسئولین استان از کشاورزان و دامداران در روستاها، آنها مجبور شدند برای امرار معاش خانواده خود شغل کارگری را برگزینند، که به گفته اهالی روستای گچی کارگری نیز نانی برای سفره خانواده آنها نداشته است و بعضی از اهالی روستای گچی در تهیه نان شب برای خانواده خود با مشکل مواجه هستند و زیر خط فقر زندگی می کنند.
در حال حاضر تعداد کشاورزان و دامداران روستای گچی به تعداد انگشتان دو دست نمی رسد و به گفته محمد علی عسکری از اهالی روستا آنان نیز با مشکلات زیادی مواجه هستند که به نظر می رسد در آینده نزدیک تعداد اندک دامداران و کشاورزان نیز باید به فکر پیشه دیگری برای خود باشند، زیرا اگر وضعیت به همین روال ادامه یابد آنان نیز به سرنوشت سایر روستاییان دچار می شوند.
به گفته او بخش عظیمی از زمین های حاصل خیز کشاورزی مردم روستای گچی توسط شهرک صنعتی شیراز تصرف شده است و آنها توان باز پس گیری آن را ندارند.
بختیار صفر پوریکی دیگر از اهالی روستا نیز در سال ۱۳۳۸ به دنیا آمده است و از اهالی قدیمی روستا به شمار می آید .پیشه بختیار صفر پور نیز همانند پدران خود در گذشته ای نه چندان دور دامداری و کشاورزی بوده است اما در حال حاضر بیکار است .به گفته اهالی روستای گچی این تنها سرنوشت آنها نیست و سایر روستاییان نیز با همین سرنوشت دست و پنجه نرم می کنند.
به گفته رئیس شورای اسلامی روستای گچی اکثریت مردم روستا سطح رفاه پایینی دارند و در طبقه اقتصادی پایین جامعه قرار می گیرند و در این باره محمد علی عسکری از پدران خود نقل می کند که گاهی مردم این روستا در تهیه نان شب خود نیز با مشکل مواجه شده اند.
اهالی روستای گچی به شهر مهاجرت می کنند
نصرالله ملک محمدی ادامه می دهد: در دو دهه گذشته به دنبال مشکلات زیادی که مردم این روستا با آن مواجه بوده اند، بسیاری از آنان به شهر مهاجرت کرده اند و فرار را بر قرار ترجیح داده اند.
بختیار صفر پور جانباز ده درصد است و هفت ماه سابقه حضور داوطلبانه در جبهه های دفاع مقدس را دارد و صاحب شش فرزند است و در این باره می گوید: بسیاری از خویشاوندان او به خاطر نبود موقعیت شغلی از روستای گچی به شهر شیراز مهاجرت کرده اند.
رئیس شورای اسلامی روستای گچی این موضوع را تایید می کند و نبود امکانات در روستا را عامل اصلی مهاجرت می داند و می گوید: این در حالی است که طبق مصوبه دولت باید به روستاها امکانات داده شود تا از مهاجرت روستاییان به شهر جلوگیری شود اما این موضوع تا الان در حد یک مصوبه باقی مانده است و ما هرگز شاهد اقدامی در این زمنیه نبوده ایم.
اما محمد علی عسکری می گوید: من و بسیاری از اهالی قدیمی روستا دلبستگی شدیدی به زادگاه خود و پدرانمان داریم و با تمامی مشکلاتی که با آن مواجه هستیم، نمی توانیم از روستای گچی دل بکنیم، زیرا صمیمیت و یک پارچگی اهای روستای گچی را جای دیگری نمی شود پیدا کرد.
وی ابراز امیدواری می کند تا روزی دیگر با حمایت مسئولان استان، دامداری و کشاورزی به این روستا و اهالی آن باز گردد و ما شاهد روستایی سرسبز باشیم و خوشحالی اهالی روستا هنگام برداشت محصولات خود را دوباره نظاره گر باشیم و روستای گچی به جای این که شاهد انباشته شدن زباله ها روی هم باشد، محصولات کشاورزی روستاییان هنگام برداشت روی هم انباشته شود.
به گفته دهیار روستای گچی بسیاری از روستاییان زمین های کشاورزی و خانه خود را فروخته اند و به شهر مهاجرت کرده اند تا شاید لقمه نانی برای خانواده خود پیدا کنند، اما این تمامی ماجرا نیست و باید بدانید روستای گچی مهاجر پذیر هم هست و به دلیل این که در نزدیکی شهرک صنعتی شیراز قرار دارد، بخش زیادی از این روستا به خوابگاه کارکنان شهرک صنعتی تبدیل شده است و نشاط و صمیمیت روستاییان جای خود به خستگی و تنهایی کارکنان شهرک صنعتی داده است.
اهالی روستا آخرین باری را که مسئولی به آنجا رفته است را به یاد نمی آورند و خاطراتی را از سفر نامزدهای نمایندگی دوره های قبل مجلس را به یاد می آورند که برای تبلیغ و جمع آوری رای به یاد اهالی روستای گچی افتادند و بعد هم رفتند به امید اینکه روزی برگردند اما اهالی روستا مدت زیادی است که از آنها خبر ندارند.
اهالی روستای گچی در وضعیت قرمز زیست محیطی زندگی می کنند
دهیار روستای گچی ضمن اشاره به مشکل فاضلاب در روستای گچی تصریح می کند: فاضلاب روستای گچی در کوچه ها جریان دارد و فاضلاب شهر شیراز نیز از کنار روستا در کانالی که سطح آن باز است در جریان است و پسماند نیز در کنار جاده روستای گچی تخلیه می شود و بوی نا مطبوع فاضلاب و پسماند مهمان همیشگی شش های اهالی روستای گچی است و مشکلات بهداشتی زیادی برای اهالی روستا به وجود آورده است و آنها را آزار می دهد.
حجت زاهدیان نژاد هشت سال است که دهیار روستای گچی است و ادامه می دهد: آلودگی های زیست محیطی در روستای گچی باعث به وجود آمدن بیماری های زیادی در اهالی روستا شده است و اهالی روستا در سالهای اخیر در وضعیت قرمز زیست محیطی زندگی می کنند.
حق آلایندگی اهالی روستای گچی فراموش شده است
سید مهدی پور حقیقی امام جماعت روستای گچی این موضوع را توضیح می دهد و می گوید: در حال حاضر آلودگی های زیست محیطی زیادی در روستای گچی حکم رانی می کند و سلامتی روستاییان را تحت سلطه خود قرار داده است.
وی تصریح می کند: آلودگی شهرک صنعتی شیراز بخش زیادی از آلودگی روستای گچی را تشکیل می دهد و به کمک فاضلاب شهری شیراز آمده است تا در سایه عدم توجه مسئولین استان فارس، حلقه محاصره آلودگی زیست محیطی روستای گچی را تنگ تر کنند و چشم به راه روزی باشند تا حیاتی در روستای گچی یافت نشود.
سید مهدی پور حقیقی طلبه شیرازی است و پس از ۸ سال تبلیغ آموزه های دینی خود در شهرستان جم استان بوشهر اکنون دو سال است که همراه با دو فرزند خردسال خود هم نشینی با اهالی روستای گچی را انتخاب کرده است و در این رابطه می گوید: فاضلاب خود روستا در کوچه ها جریان دارد و این در حالی است که تصفیه خانه فاضلاب شیراز در ورودی اول شهرک صنعتی قرار دارد و فاضلاب خود روستا به فاضلاب شهری اتصال ندارد و زمانی قرار بود روستای گچی اولین روستایی باشد که به فاضلاب شهری اتصال می یابد.
او دوسال است که به عنوان مبلغ روستا در قالب طرح هجرت در روستای گچی زندگی می کند و می گوید: بسیاری از روستاهایی که در کشور همجوار مناطق آلاینده هستند از حق آلایندگی برخوردارند و حق آلایندگی اهالی روستای گچی و جرسقان نیز ایجاب می کند تا جوانان تحصیل کرده روستا در اولویت استخدام نیروی انسانی در کارخانه ها و شرکت های تولیدی شهرک صنعتی قرار بگیرند.
اهالی روستای گچی می گویند: روستای گچی عمری هزار ساله دارد و این شهرک صنعتی شیراز است که در سایه بی تدبیری مسئولین استان از سالیان نه چندان دور مهمان ناخوانده اهالی روستای گچی و روستاهای هم جوار شده است و مشکلات زیادی را برای آنها به وجود آورده است.
کودکان روستای گچی باید در کنار فاضلاب های شهر شیراز بازی کنند
روستای گچی فاقد هر گونه فضای سبز است و پور حقیقی پیشنهاد ایجاد فضای سبز برای مقابله با آلودگی هوای ناشی از شهرک صنعتی را دارد و در این باره یاد آور می شود: روستای گچی از داشتن یک پارک محروم است و کودکان روستای گچی باید در کنار فاضلاب های شهر شیراز بازی کنند.
امام جماعت روستای گچی انتقاد می کند: همه نگاه ها متوجه شیراز است و مشکلات روستاهای اطراف شیراز فضایی از ذهن کسی را اشغال نکرده است.
مسجد روستای گچی بافت بسیار قدیمی دارد و ساخت آن به زمان گذشتگان اهالی روستا باز می گردد و به گفته امام جماعت روستا نیاز به باز سازی دارد، زیرا قسمتی از آن در حال فرو ریزی است.
روستای گچی فاقد وسیله حمل و نقل عمومی به مرکز شهر است و اهالی روستا با مشکلات زیادی در رفت و آمدهای خود دست و پنجه نرم می کنند.
نصرالله ملک محمدی چهارمین دوره ای است که ریاست شورای اسلامی روستای گچی را بر عهده دارد و می گوید: نوجوانان روستای گچی تنها تا پایان متوسطه اول امکان تحصیل در روستا را دارند و برای ادامه تحصیل باید راهی شهر شیراز شوند و این در حالی است که در هر یک از کلاس های درس روستای گچی حداقل ۴۰ دانش آموز وجود دارد و جمعیت دانش آموزان روستا برای تاسیس یک دبیرستان متوسطه دوم کافی است و بعضی از اهالی روستا به خاطر نبود دبیرستان در روستا از ادامه تحصیل فرزندان خود ممانعت می کنند.
اهالی روستای گچی سالهاست منتظرند تا آب روستای گچی شیرین شود
شوری آب روستا جایگزین شیرینی زندگی اهالی روستا شده است و دهیار روستای گچی در این باره می گوید: نوشیدن آب شیرین حق طبیعی اهالی روستای گچی است.
وی تصریح می کند: آب روستای گچی شور است و قابل شرب نیست و در حال حاضر اهالی روستا آب آشامیدنی خود را از شهر شیراز تهیه می کنند و سالهاست منتظرند تا آب روستای گچی شیرین شود.
این روستا فاقد مرکز بهداشتی و درمانی مناسب است و بختیار صفر پور در این باره می گوید: مرکز بهداشت روستای گچی خدمات درمانی قابل توجه ای به اهالی روستا نمی دهد و پزشک خانواده تنها ۳ الی ۴ ساعت در هفته در مرکز بهداشتی این روستا حضور پیدا می کند و اگر کسی از اهالی روستا دچار مشکل اورژانسی شود پزشکی در دسترس آنها وجود ندارد.
به گفته صفر پور عریض نبودن جاده ورودی روستای گچی باعث شده است تا اهالی روستا شاهد تصادفات رانندگی زیادی در روستای گچی باشند، که باعث آسیب های زیادی در این روستا می شود وباعث آسیب های زیادی می در برخی موارد منجر به مرگ شده است.
سگ های ولگرد امنیت کودکان را گروگان گرفته اند
به گفته اهالی روستای گچی سگ های ولگرد یکی دیگر از مشکلات اهالی روستا است و کودکان در این روستا امنیت ندارند و گازگرفتگی و آلودگی به بیماری های حیوانات از جمله مشکلاتی است که سگ های ولگرد برای اهالی روستا به وجود آورده اند.
به گفته رئیس شورای اسلامی روستای گچی موضوع سگان ولگرد تا کنون به خاطر اختلاف نظر ارگان های مختلف در استان به نتیجه ای نرسیده و در این موضوع مسئولین در جبهه مختلف صف کشیده اند. گروهی حقوق کودکان را بر حقوق سگ ها مقدم می دانند و می خواهند به ساده ترین نحو ممکن حیات آنها را سلب کنند اما گروه دیگر حقوق سگ ها را آن قدر ارزشمند می دانند که حاضرند به خاطر حفظ حقوق سگ ها کودکی جان خود را از دست دهد.
کارگروهی برای ساماندهی مشکلات روستاهای اطراف شیراز تشکیل شود
رئیس شورای اسلامی روستای گچی پیشنهاد تشکیل کارگروهی از مسئولین ارگان های مختلف استان را می دهد و از آنها در خواست می کند تا برای لمس کردن بیشتر مشکلات اهالی روستا راهی روستای گچی شوند و با یکدیگر همدلی و عزمی همگانی داشته باشند تا گرهی از گره های روستای گچی را باز کنند و مسیر زندگی اهالی روستا را هموار تر کنند.
اهالی روستای گچی مشکلات زیادی در زندگی خود دارند اما همدلی و صمیمیت اهالی روستای گچی را در آپارتمان های شیراز نمی شود پیدا کرد. آنها با همه مشکلات خود افرادی مومن، امیدوار و مهربان بودند و نسبت به حل مشکلات روستا ابراز امیدواری کردند و از مسئولین استان فارس تقاضا کردند تا در جهت باز شدن گرهی از گره های زندگی اهالی روستای گچی با هم همدلی و عزمی همگانی داشته باشند و قدمی در این راستا بردارند.
