صراط: بهمن کیارستمی در پی اظهارات اخیر وزیر بهداشت درباره‌ی پرونده عباس کیارستمی، متنی را منتشر کرد.
در متن بهمن کیارستمی - فرزند عباس کیارستمی - که در پی اظهارات اخیر وزیر بهداشت در اختیار ایسنا قرار گرفته، آمده است: «سرانجام نتیجه کمیسیون پزشکی قانونی هم صادر شد، این گزارش به دادسرای جرائم پزشکی ارائه خواهد شد و رای نهایی توسط این دادسر صادر می‌شود. اما یک جمله از متن این گزارش برایم تامل برانگیز است: «پس از جراحی اول و بروز خونریزی، عمل جراحی دوم با تاخیر صورت گرفته است. هرچند این تاخیر صورت گرفته در درمان عوارض، تاثیری در فوت بیمار نداشته، اما در تشدید و بروز مشکلات بعدی از جمله عفونت‌های مکرر و طولانی شدن مدت بستری موثر بوده است.»
در عین حال به تازگی دکتر هاشمی وزیر بهداشت چنین گفته‌اند: «متاسفیم که شخصیت ارزشمندی چون کیارستمی را از دست دادیم و می‌توانست این اتفاق نیفتد. درباره پرونده آقای کیارستمی هم اینکه آیا واقعلا تخلف انجام شده یا خیر را قانون باید تعیین کند و این موضوع هم که آیا نسبت جرم با مجازاتی که در نظر گرفته شده، متناسب است یا خیر را هم قانون باید در موردش اظهار نظر کند.»
اگر اظهار نظر قانون را به اظهار نظر وزیر اضافه کنیم به چنین عبارتی می‌رسیم: «این اتفاق می‌توانست نیفتد هرچند قصور پزشک معالج در فوت بیمار بی‌تاثیر بوده است.» حالا پرسش این است که این اتفاق چگونه می‌توانست نیفتد اگر قصور پزشک معالج در فوت بیمار بی‌تاثیر بوده.
جواب این سوال را دکتر حاجی میر اسماعیل رییس دانشگاه علوم پزشکی ایران در شانزدهم تیرماه یعنی ده روز بعد از مرگ کیارستمی و پیش از آغاز بررسی پرونده توسط نظام پزشکی یا پزشکی قانونی به بنده داده است و حالا نزدیک به ۶ ماه بعد از بررسی علت مرگ کیارستمی توسط این دو سازمان، وزیر بهداشت نیز با تشخیص اولیه ایشان هم‌نظر است که نوشته بودند: «به یقین دیدارتان با وزیر بهداشت را در دفتر ایشان به خاطر دارید. همان موقع که درخواست حضور پزشکی از فرانسه را بر بالین پدر داشتید و دکتر هاشمی شخصا این موضوع را پیگیری کردند و برای بار دوم با سفر استاد به فرانسه مخالفت کردند. ما همچنان باور داریم اگر مرحوم کیارستمی در ایران می ماندند، مانند بسیاری از بیمارانی که چنین سیر درمانی را طی می‌کنند و گاهی اوقات هم عارضه‌ای برایشان پیش می‌آید و رفع می‌گردد، به سلامت از بیمارستان مرخص می‌شدند. شما اما تصمیم متفاوتی گرفتید، پس تبعاتش را نیز بپذیرید و انگشت اتهام را به سوی دیگران نگیرید.»
با اظهار نظر سازمان پزشکی قانونی و البته با اشاره وزیر بهداشت، علت اصلی مرگ کیارستمی مشخص شد، این پرونده مختوم شد و این فیلم به سکانس پایانی رسید. برای خطوط پایانی این یادداشت هم از بخش‌هایی از همان نامه دکتر حاجی میر اسماعیل استفاده می‌کنم: «در هر صورت خوب است بدانید موضوع درمان مردم کشور نه یک فیلم است؛ نه پایانی دارد و نه تماشاچی می‌خواهد اما ملت شریف ایران، بهترین قاضی این عرصه هستند.»
هاشمی وزیر بهداشت به تازگی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره ناگفته‌ها از درگذشت کیارستمی، گفته است: «درباره آقای کیارستمی نکته جدیدی وجود ندارد و هرچه که بوده، گفته شده است. البته ترجیح می‌دهم در این زمینه خانواده‌شان صحبت کنند. در عین حال همه ما به قانون تمکین می‌کنیم.
ما از اولین روزهایی که مشکل برای مرحوم کیارستمی پیش آمد تا کنون، در کنار خانواده آقای کیارستمی بودیم و فکر می‌کنم این کار وظیفه‌مان بوده است. البته متاسفیم که شخصیت ارزشمندی چون "کیارستمی" را از دست دادیم و می‌توانست این اتفاق نیفتد.»
وی درباره خطای پزشکی نیز معتقد است:« البته نمی‌توان گفت که در حوزه سلامت تخلف یا خطایی صورت نمی‌گیرد، بلکه خطا یا تخلف از هر کسی و در هر لباسی به هر دلیلی ممکن است اتفاق افتد؛ چرا که هیچکس معصوم نیست و هرکسی در هر حرفه‌ای اعم از مهندس، پزشک و مدیر ممکن است خطا کند، اما مهم این است که از تخلف حمایت نکنیم و اگر کسی واقعا تخلفی انجام داد، او را به دست قانون بسپاریم.
درباره پرونده آقای کیارستمی هم اینکه آیا واقعلا تخلف انجام شده یا خیر را قانون باید تعیین کند و این موضوع هم که آیا نسبت جرم با مجازاتی که در نظر گرفته شده، متناسب است یا خیر را هم قانون باید در موردش اظهار نظر کند.»
عباس کیارستمی کارگردان سرشناس سینمای ایران و هنرمند عکاس که از اسفند سال ۹۴ تا اوایل اردیبهشت ۹۵ به دلیل انجام چند عمل جراحی در ناحیه روده در بیمارستان بستری شده بود، سرانجام 8 تیر ماه برای تکمیل مراحل درمان به پاریس رفت و 14 تیر ماه از دنیا رفت.
این هنرمند در کارنامه‌ی فیلم‌سازی‌اش ساخت فیلم‌های کوتاه «نان و کوچه»، «زنگ تفریح»، «تجربه»، «دو راه حل برای یک مساله» و .. و فیلم‌های بلند «گزارش» ۱۳۵۶، «اولی‌ها» ۱۳۶۲، «خانه‌ی دوست کجاست؟» ۱۳۶۵، «مشق شب» ۱۳۶۶، «کلوزآپ، نمای نزدیک» ۱۳۶۸، «زندگی و دیگر هیچ» ۱۳۷۰، «زیر درختان زیتون» ۱۳۷۳، «طعم گیلاس» ۱۳۷۶، «باد ما را خواهد برد» ۱۳۷۷، «ABC آفریقا» ۱۳۷۹ را دارد.
در متن بهمن کیارستمی - فرزند عباس کیارستمی - که در پی اظهارات اخیر وزیر بهداشت در اختیار ایسنا قرار گرفته، آمده است: «سرانجام نتیجه کمیسیون پزشکی قانونی هم صادر شد، این گزارش به دادسرای جرائم پزشکی ارائه خواهد شد و رای نهایی توسط این دادسر صادر می‌شود. اما یک جمله از متن این گزارش برایم تامل برانگیز است: «پس از جراحی اول و بروز خونریزی، عمل جراحی دوم با تاخیر صورت گرفته است. هرچند این تاخیر صورت گرفته در درمان عوارض، تاثیری در فوت بیمار نداشته، اما در تشدید و بروز مشکلات بعدی از جمله عفونت‌های مکرر و طولانی شدن مدت بستری موثر بوده است.»
در عین حال به تازگی دکتر هاشمی وزیر بهداشت چنین گفته‌اند: «متاسفیم که شخصیت ارزشمندی چون کیارستمی را از دست دادیم و می‌توانست این اتفاق نیفتد. درباره پرونده آقای کیارستمی هم اینکه آیا واقعلا تخلف انجام شده یا خیر را قانون باید تعیین کند و این موضوع هم که آیا نسبت جرم با مجازاتی که در نظر گرفته شده، متناسب است یا خیر را هم قانون باید در موردش اظهار نظر کند.»
اگر اظهار نظر قانون را به اظهار نظر وزیر اضافه کنیم به چنین عبارتی می‌رسیم: «این اتفاق می‌توانست نیفتد هرچند قصور پزشک معالج در فوت بیمار بی‌تاثیر بوده است.» حالا پرسش این است که این اتفاق چگونه می‌توانست نیفتد اگر قصور پزشک معالج در فوت بیمار بی‌تاثیر بوده.
جواب این سوال را دکتر حاجی میر اسماعیل رییس دانشگاه علوم پزشکی ایران در شانزدهم تیرماه یعنی ده روز بعد از مرگ کیارستمی و پیش از آغاز بررسی پرونده توسط نظام پزشکی یا پزشکی قانونی به بنده داده است و حالا نزدیک به ۶ ماه بعد از بررسی علت مرگ کیارستمی توسط این دو سازمان، وزیر بهداشت نیز با تشخیص اولیه ایشان هم‌نظر است که نوشته بودند: «به یقین دیدارتان با وزیر بهداشت را در دفتر ایشان به خاطر دارید. همان موقع که درخواست حضور پزشکی از فرانسه را بر بالین پدر داشتید و دکتر هاشمی شخصا این موضوع را پیگیری کردند و برای بار دوم با سفر استاد به فرانسه مخالفت کردند. ما همچنان باور داریم اگر مرحوم کیارستمی در ایران می ماندند، مانند بسیاری از بیمارانی که چنین سیر درمانی را طی می‌کنند و گاهی اوقات هم عارضه‌ای برایشان پیش می‌آید و رفع می‌گردد، به سلامت از بیمارستان مرخص می‌شدند. شما اما تصمیم متفاوتی گرفتید، پس تبعاتش را نیز بپذیرید و انگشت اتهام را به سوی دیگران نگیرید.»
با اظهار نظر سازمان پزشکی قانونی و البته با اشاره وزیر بهداشت، علت اصلی مرگ کیارستمی مشخص شد، این پرونده مختوم شد و این فیلم به سکانس پایانی رسید. برای خطوط پایانی این یادداشت هم از بخش‌هایی از همان نامه دکتر حاجی میر اسماعیل استفاده می‌کنم: «در هر صورت خوب است بدانید موضوع درمان مردم کشور نه یک فیلم است؛ نه پایانی دارد و نه تماشاچی می‌خواهد اما ملت شریف ایران، بهترین قاضی این عرصه هستند.»
هاشمی وزیر بهداشت به تازگی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره ناگفته‌ها از درگذشت کیارستمی، گفته است: «درباره آقای کیارستمی نکته جدیدی وجود ندارد و هرچه که بوده، گفته شده است. البته ترجیح می‌دهم در این زمینه خانواده‌شان صحبت کنند. در عین حال همه ما به قانون تمکین می‌کنیم.
ما از اولین روزهایی که مشکل برای مرحوم کیارستمی پیش آمد تا کنون، در کنار خانواده آقای کیارستمی بودیم و فکر می‌کنم این کار وظیفه‌مان بوده است. البته متاسفیم که شخصیت ارزشمندی چون "کیارستمی" را از دست دادیم و می‌توانست این اتفاق نیفتد.»
وی درباره خطای پزشکی نیز معتقد است:« البته نمی‌توان گفت که در حوزه سلامت تخلف یا خطایی صورت نمی‌گیرد، بلکه خطا یا تخلف از هر کسی و در هر لباسی به هر دلیلی ممکن است اتفاق افتد؛ چرا که هیچکس معصوم نیست و هرکسی در هر حرفه‌ای اعم از مهندس، پزشک و مدیر ممکن است خطا کند، اما مهم این است که از تخلف حمایت نکنیم و اگر کسی واقعا تخلفی انجام داد، او را به دست قانون بسپاریم.
درباره پرونده آقای کیارستمی هم اینکه آیا واقعلا تخلف انجام شده یا خیر را قانون باید تعیین کند و این موضوع هم که آیا نسبت جرم با مجازاتی که در نظر گرفته شده، متناسب است یا خیر را هم قانون باید در موردش اظهار نظر کند.»
عباس کیارستمی کارگردان سرشناس سینمای ایران و هنرمند عکاس که از اسفند سال ۹۴ تا اوایل اردیبهشت ۹۵ به دلیل انجام چند عمل جراحی در ناحیه روده در بیمارستان بستری شده بود، سرانجام 8 تیر ماه برای تکمیل مراحل درمان به پاریس رفت و 14 تیر ماه از دنیا رفت.
این هنرمند در کارنامه‌ی فیلم‌سازی‌اش ساخت فیلم‌های کوتاه «نان و کوچه»، «زنگ تفریح»، «تجربه»، «دو راه حل برای یک مساله» و .. و فیلم‌های بلند «گزارش» ۱۳۵۶، «اولی‌ها» ۱۳۶۲، «خانه‌ی دوست کجاست؟» ۱۳۶۵، «مشق شب» ۱۳۶۶، «کلوزآپ، نمای نزدیک» ۱۳۶۸، «زندگی و دیگر هیچ» ۱۳۷۰، «زیر درختان زیتون» ۱۳۷۳، «طعم گیلاس» ۱۳۷۶، «باد ما را خواهد برد» ۱۳۷۷، «ABC آفریقا» ۱۳۷۹ را دارد.
