به گزارش ایسنا، اولین دوره رقابت‌های دوی بین المللی پارس ۱۸ فروردین در تهران برگزار شد. با وجود اینکه شورای برون مرزی مجوز لازم برای حضور دوندگان آمریکایی و انگلیسی را صادر کرده بود اما دوندگانی از این کشورها در این رقابت‌ها حاضر نبودند.
در این میان عباس قندهاری یک دونده ایرانی که مقیم آمریکا بود با سختی فراوان خودش را به ایران رساند تا در این رقابت‌ها شرکت کند.
گفت وگوی ایسنا باتنها مسافر آمریکایی دوی پارس را در زیر می‌خوانید.
خودتان را معرفی کنند. چطور شد تصمیم گرفتید که در دوی پارس شرکت کنید؟
عباس قندهاری هستم که حدود ۴۰ سال است که در آمریکا زندگی می‌کنم. وقتی که اطلاع پیدا کردم اولین دوره دوی پارس در ایران برگزار می‌شود، نام نویسی کردم و خودم را به ایران رساندم تا در این رقابت‌ها حاضر باشم. فرصت خوبی بود تا هم برای کشورم بدوم و هم اینکه اقوامم را در ایران ببینم.
آخرین باری که به ایران آمدید چندسال پیش بود؟
تقریبا ۱۸ سال بود که به ایران نیامده بودم. واقعا دلم برای ایران تنگ شده بود و از اینکه به این بهانه توانستم در کشورم حضور پیدا کنم بی نهایت خوشحالم.
مسابقه دوی پارس چطور بود؟
خوشحالم که آمدم واز کاری که انجام دادم راضی هستم. باید از هم وطنانم تشکر کنم که باعث شدند این موقعیت را داشته باشم که در یک مسابقه شرکت کنم و مخصوصا کسانی که در مدت مسابقه انرژی خوبی به من دادند.
از نظر سامان دهی این رقابت‌ها را چطور ارزیابی می‌کنید؟
مسابقه ها خیلی خوب بود اما ای کاش کمی بهتر سازمان دهی شده بود. چون اولین بار بود کمی از لحاظ ساختاری مشکل داشت اما امیدوارم دوره‌های بعدی از این هم بهتر شود و هم وطنان بیشتر در این مسابقه شرکت کنند چون تعداد ایرانی های حاضر دراین رقابت‌ها کم بود.
نقطه ضعف مسابقه ها چطور بود؟
برنامه ریزی مسابقه‌ها باید بهتر باشد و از قبل برنامه ریزی درستی صورت بگیرد تا وقتی دوندگان می‌آیند مثلا لباس‌هایشان را بگیرند، بی نظمی ایجاد نشود و بتواند به راحتی در مسابقه شرکت کنند. درمسیر مسابقه هم بهتر است ایستگاه های آب بگذارند. به ما گفته بودند ۷ ایستگاه آب وجود دارد اما فقط یکی بود. اعلام شده بود میان راه خرما می‌دهند اما آن راهم ندادند. (باخنده)
برای آمدن به ایران مشکلی نداشتید؟ چون به دلیل روابط سیاسی میان دوکشور آمریکا و ایران رفت و آمد میان دوکشور سخت شده است؟
در هرصورتی که بود من خودم را به ایران رساندم تا هم کشورم را بعد از سال ها ببینم وهم در مسا۲بقه شرکت کنم.
