گروه اقتصادی صراط - افزایش ناگهانی و محسوس اقدامات عمرانی شبانه در خیابان های تهران در هفته های گذشته، باعث تعجب بسیاری از شهروندان شده است.
به گزارش صراط، در شب های گذشته بسیاری از شهروندانی که نیمه شب مسیرشان به خیابان های تهران افتاده با ترافیک محدودی به خاطر مشغول بودن کارکنان شهرداری به امور عمرانی روبرو شدند.
این اقدامات در حالی انجام می شود که محمدباقر قالی باف روزهای آخر مسئولیت خود در شهرداری تهران را می گذراند. در نگاه اول، شاید چنین موضوعی نشان از جدیت مدیریت شهری برای خدمت رسانی به شهروندان داشته باشد اما ماجرا وقتی قابل تامل می شود که بسیاری از پروژه های تعریف شده، ضرورتی برای اجرا ندارند.
به طور مثال، آسفالت ریزی مجدد برخی خیابان‌ها در حالی است که ضرورتی برای آن دیده نمی شود.
از این رو، این ابهام وجود دارد که چرا شهرداری تهران این پروژه های گسترده را در روزهای آخر فعالیت خود انجام می دهد؟ آیا انجام این پروژه ها، برای خوشایند پیمانکاران مورد اعتماد شهرداری تهران در طول سالیان گذشته انجام می گیرد؟ چه لزومی دارد که بودجه شهرداری تهران در روزهای آخر منتهی به تغییر شهردار، ناگهان صرف پروژه هایی غیرضروری شده و خزانه خالی به شهردار بعدی تحویل داده شود؟ آیا این نوع اقدامات، مدیریت غارت را به ذهن متبادر نمی کند؟
به نظر می رسد توضیح شهرداری تهران درباره ضرورت این پروژه ها و اینکه به چه پیمانکارانی واگذار شده و در نهایت شهرداری با چه بودجه ای به شهردار پس از قالی باف تحویل داده خواهد شد، می تواند برخی ابهامات را برطرف کند.
ناگفته پیداست که مسئولیت های کشور در نظام جمهوری اسلامی، به مثابه امانتی در اختیار افراد است و قرار نیست کسی تصور کند با رفتن خود او، همه چیز به پایان خواهد رسید.
به گزارش صراط، در شب های گذشته بسیاری از شهروندانی که نیمه شب مسیرشان به خیابان های تهران افتاده با ترافیک محدودی به خاطر مشغول بودن کارکنان شهرداری به امور عمرانی روبرو شدند.
این اقدامات در حالی انجام می شود که محمدباقر قالی باف روزهای آخر مسئولیت خود در شهرداری تهران را می گذراند. در نگاه اول، شاید چنین موضوعی نشان از جدیت مدیریت شهری برای خدمت رسانی به شهروندان داشته باشد اما ماجرا وقتی قابل تامل می شود که بسیاری از پروژه های تعریف شده، ضرورتی برای اجرا ندارند.
به طور مثال، آسفالت ریزی مجدد برخی خیابان‌ها در حالی است که ضرورتی برای آن دیده نمی شود.
از این رو، این ابهام وجود دارد که چرا شهرداری تهران این پروژه های گسترده را در روزهای آخر فعالیت خود انجام می دهد؟ آیا انجام این پروژه ها، برای خوشایند پیمانکاران مورد اعتماد شهرداری تهران در طول سالیان گذشته انجام می گیرد؟ چه لزومی دارد که بودجه شهرداری تهران در روزهای آخر منتهی به تغییر شهردار، ناگهان صرف پروژه هایی غیرضروری شده و خزانه خالی به شهردار بعدی تحویل داده شود؟ آیا این نوع اقدامات، مدیریت غارت را به ذهن متبادر نمی کند؟
به نظر می رسد توضیح شهرداری تهران درباره ضرورت این پروژه ها و اینکه به چه پیمانکارانی واگذار شده و در نهایت شهرداری با چه بودجه ای به شهردار پس از قالی باف تحویل داده خواهد شد، می تواند برخی ابهامات را برطرف کند.
ناگفته پیداست که مسئولیت های کشور در نظام جمهوری اسلامی، به مثابه امانتی در اختیار افراد است و قرار نیست کسی تصور کند با رفتن خود او، همه چیز به پایان خواهد رسید.
