صراط: محققان دریافتند مهار یک آنزیم که در همه پستانداران رایج است، پتانسیل ضد پیری دارد و می‌تواند طول عمر را افزایش دهد.
به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، دانشمندان با مهار یک آنزیم در بدن مگس‌ها و کرم‌ها توانستند طول عمر آنها را افزایش دهند. این آنزیم در انواع پستانداران از جمله انسانها نیز وجود دارد.
محققان یک هدف جدید را در تلاش برای گسترش طول عمر پستانداران کشف کرده‌اند. مهار یک آنزیم رایج در همه پستانداران از جمله انسان، طول عمر مگس‌ها و کرم‌ها را افزایش می‌دهد و این نشان می‌دهد که این مکانیسم می‌تواند نوید دهنده درمان‌های ضد پیری جدید باشد.
"Pol lll" آنزیمی است که برای رشد سلول‌ها ضروری است و تقریبا در تمام سلول‌ها در میان تمام پستانداران وجود دارد.
محققان کالج دانشگاهی لندن، دانشگاه کنت و دانشگاه خرونینگن پس از آنکه داروی مهارکننده ایمنی تحت عنوان "راپامایسین" شناخته شده برای مهار Pol lll، طول عمر چندین مدل حیوانی از جمله موش‌ها را افزایش داد، شروع به بررسی نقش این آنزیم در پیری کردند.
Pol lll با استفاده از تکنیک‌های مختلف ژنتیکی در چندین اندامگان مختلف مگس‌ها و کرم‌ها مهار شد. این اهداف به این دلیل انتخاب شده‌اند که نزدیک نیستند، اما با وجود این، زمانی که فعالیت Pol III در اندامگان بالغ شدیدا کاهش یافت، افزایش طول عمر حدود 10 درصد به طور متوسط در آزمایشات مشاهده شد.
"دنی فیلر" اولین نویسنده این مطالعه می‌گوید: ما یک نقش اساسی برای Pol III در مگس بالغ و کرم‌ها کشف کرده‌ایم؛ فعالیت آن منعکس کننده عملکرد سلول‌های بنیادی، سلامت روده و بقای حیوانات است.
وی افزود: وقتی که ما فعالیت آن را مهار می‌کنیم، می‌توانیم همه این‌ها را بهبود ببخشیم. از آنجایی که Pol III ساختار و عملکرد مشابهی را در بین گونه‌های مختلف دارد، ما نقش آن را در پستانداران و انسانها بررسی می‌کنیم، زیرا ممکن است به درمان‌های مهم منجر شود.
گام بعدی برای تحقیق این است که به طور کامل درک کنیم که چگونه مهار Pol III طول عمر حیوانات را افزایش می‌دهد.
محققان خاطرنشان می‌کنند که این مکانیسم یک هدف امیدوار کننده برای درمان‌های ضد پیری در آینده است.
دکتر "جنیفر تولت" از دانشگاه کنت می‌گوید: شگفت انگیز است که ما می‌توانیم یک تنظیم ژنتیکی داشته باشیم و بر سلامت روده و افزایش طول عمر تاثیر مثبت داشته باشیم. درک بیشتر مولکول‌های زمینه‌ای در اینجا وعده راه‌های جدید برای درمان‌های ضد پیری را می‌دهد.
این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، دانشمندان با مهار یک آنزیم در بدن مگس‌ها و کرم‌ها توانستند طول عمر آنها را افزایش دهند. این آنزیم در انواع پستانداران از جمله انسانها نیز وجود دارد.
محققان یک هدف جدید را در تلاش برای گسترش طول عمر پستانداران کشف کرده‌اند. مهار یک آنزیم رایج در همه پستانداران از جمله انسان، طول عمر مگس‌ها و کرم‌ها را افزایش می‌دهد و این نشان می‌دهد که این مکانیسم می‌تواند نوید دهنده درمان‌های ضد پیری جدید باشد.
"Pol lll" آنزیمی است که برای رشد سلول‌ها ضروری است و تقریبا در تمام سلول‌ها در میان تمام پستانداران وجود دارد.
محققان کالج دانشگاهی لندن، دانشگاه کنت و دانشگاه خرونینگن پس از آنکه داروی مهارکننده ایمنی تحت عنوان "راپامایسین" شناخته شده برای مهار Pol lll، طول عمر چندین مدل حیوانی از جمله موش‌ها را افزایش داد، شروع به بررسی نقش این آنزیم در پیری کردند.
Pol lll با استفاده از تکنیک‌های مختلف ژنتیکی در چندین اندامگان مختلف مگس‌ها و کرم‌ها مهار شد. این اهداف به این دلیل انتخاب شده‌اند که نزدیک نیستند، اما با وجود این، زمانی که فعالیت Pol III در اندامگان بالغ شدیدا کاهش یافت، افزایش طول عمر حدود 10 درصد به طور متوسط در آزمایشات مشاهده شد.
"دنی فیلر" اولین نویسنده این مطالعه می‌گوید: ما یک نقش اساسی برای Pol III در مگس بالغ و کرم‌ها کشف کرده‌ایم؛ فعالیت آن منعکس کننده عملکرد سلول‌های بنیادی، سلامت روده و بقای حیوانات است.
وی افزود: وقتی که ما فعالیت آن را مهار می‌کنیم، می‌توانیم همه این‌ها را بهبود ببخشیم. از آنجایی که Pol III ساختار و عملکرد مشابهی را در بین گونه‌های مختلف دارد، ما نقش آن را در پستانداران و انسانها بررسی می‌کنیم، زیرا ممکن است به درمان‌های مهم منجر شود.
گام بعدی برای تحقیق این است که به طور کامل درک کنیم که چگونه مهار Pol III طول عمر حیوانات را افزایش می‌دهد.
محققان خاطرنشان می‌کنند که این مکانیسم یک هدف امیدوار کننده برای درمان‌های ضد پیری در آینده است.
دکتر "جنیفر تولت" از دانشگاه کنت می‌گوید: شگفت انگیز است که ما می‌توانیم یک تنظیم ژنتیکی داشته باشیم و بر سلامت روده و افزایش طول عمر تاثیر مثبت داشته باشیم. درک بیشتر مولکول‌های زمینه‌ای در اینجا وعده راه‌های جدید برای درمان‌های ضد پیری را می‌دهد.
این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.
