با روی کار آمدن دولت جدید آمریکا بهانه گیری ها پیرامون انعقاد قرارداد بین المللی اقدام جامع مشترک (برجام) بین ایران و 1+5 آغاز شد و «دونالد ترامپ» و جمهوری خواهان در نهایت آنقدر پیرامون این مساله بهانه جویی کردند تا در نهایت بی توجه به حضور سایر قدرت های دنیا در این قرارداد و مصوبات شورای امنیت و سازمان ملل متحد در این خصوص به صورت یکجانبه تصمیم به ترک (برجام) و بازگرداندن تحریم های ظالمانه علیه جمهوری اسلامی ایران گرفتند.
به گزارش «تابناک»، البته رئیس جمهور آمریکا که همراهی های زیادی با لابی صهیونیستی و اقدامات خبیثانه برخی کشورهای عربی علیه جمهوری اسلامی ایران داشته و از این رهاورد برخی کشورهای عرب منطقه را وادار به پرداخت میلیاردها دلار پول به آمریکا کرده است، از ابتدا تلاش داشت تا دستاوردهای دولت قبل از خود را کنار گذاشته و یا زیر سئوال ببرد، از ابتدا انعقاد برجام را منجر به افزایش توان جمهوری اسلامی و علیه منافع آمریکایی ها ذکر کرده بود.
او در نهایت بی توجه به حضور کشورهایی نظیر روسیه، چین، فرانسه، انگلستان و آلمان در قرداد بین المللی برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) و همچنین بی اعتنا به پشتوانه نهادهای بین المللی نظیر شورای امنیت، سازمان ملل و آژانس بین المللی انرژی اتمی درخصوص این قرارداد به بهانه های واهی تصمیم به ترک و برهم زدن آن گرفت تا نشان بدهد که شاید در جاهایی احتمالا شتابزدگی باعث شده که تضمین های لازم برای پایبندی به این قرارداد اخذ نشده باشد.
در همین خصوص «دکتر محسن رضایی» در سال ۹۵ و در جمع بسیجیان و خانواده های شهدا در مسجد امام صادق(ع) به صراحت از دولت پرسیده بود: «دولتمردان، چرا به متعهد کردن آمریکا فکر نمی کنند؟ چرا پیش بینی نمی کنند که ممکن است بازی بازها و کبوترها در آمریکا به روی کار آمدن دولت جمهوری خواه منجر شود. آن وقت دولت جدید آمریکا با زبان مخصوص خود و با قلدری، بازی را به هم می ریزد .
به گواه جست و جو در آرشیو اظهارات «دکتر محسن رضایی» وی و برخی دیگر از سیاستمداران و کارشناسان دلسوز، در تمام مراحل پیش و پس از تصویب برجام، فقط و فقط، برجام مشروطی را که مورد پذیرش رهبر انقلاب قرار گرفته بود و اتفاقا به شرط عدم شتابزدگی، ورود تیم قوی اقتصادی در مذاکرات و اخذ تضمین های منطقی و متعارف در حقوق بین الملل، ظرفیت اجرا نیز داشت ، قابل دفاع و حمایت می دانستند.
با یک جست و جوی ساده می توان به اظهاراتی از این دست قبل، حین و بعد از انعقاد برجام رسید و دید که کسانی در کشور بوده اند که آینده و سرنوشت برجام را پیش بینی کرده و به دولت هشدارهای لازم را داده بودند که در عین جلوگیری از شتابزدگی، تضمین های لازم را متناسب با عرف حقوق بین الملل برای پایبندی به این قرارداد بین المللی اخذ کند؛ موضوعی که در صورت تحقق می توانست جلوی برهم خوردن این قرارداد بین المللی را بگیرد.
حال که آمریکایی های تصمیم به برهم زدن یکجانبه برجام گرفته اند و خود را نه تنها مقصر امر نمی دانند، بلکه خواستار ارائه تعهدات بیشتر از سوی جمهوری اسلامی ایران برای نیل به دستیابی قرارداد جدیدی هستند باید این سئوال را پرسید که چرا اصولا دولت نباید به نظر و هشدارهای صاحب‌نظران توجه داشته باشد که اگر داشت شاید امروز آمریکایی ها در صورت ترک این قرارداد بین المللی در ظاهر طلبکار خود را نشان نمی دادند، بلکه خساراتی را هم در صورت در پیش گرفتن چنین رویه ای متحمل می شدند.
