افتخاری مدیرعامل استقلال بعد از جدایی از باشگاه مصاحبه ای کرد که مملو از گلایه بود. او بازیکنان را به نوعی بی معرفت خواند و گفت حتی جواب تماس هایش را نمی دهند. اما چرا باید این اتفاق رخ دهد؟ دلیل آن چیست؟ در کشورهایی که فوتبال حرفه ای است، همواره بازیکنان رابطه نزدیکی با باشگاه دارند و این به آن دلیل است که همه چیز سرجای خود قرار دارد. شاید به همین دلیل وقتی سامان قدوس متوجه می شود پیشنهادات زیادی دارد، سریعا دو سال با باشگاه استرسوندز تمدید می کند تا در صورت جدایی اش از این باشگاه پول خوبی نصیب آنها شود. قدوس خود را مدیون این باشگاه سوئدی می داند و طبیعتا تلاش خود را می کند تا حداقل از انتقالش به این باشگاه پول خوبی برسد. ولی در ایران اینطور نیست. آیا بازیکنان خود را مدیون باشگاه خود نمی دانند؟ مثلا امید نورافکن می توانست با استقلال تمدید کند و بعد به اروپا برود تا پول خوبی به این باشگاه برسد ولی آیا بی اعتمادی در بین آنها وجود دارد که او دست به چنین کاری نزد؟!
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ مثلا اگر رابطه حسینی با استقلال شبیه به رابطه قدوس و استرسوندز بود، طبیعتا باید این بازیکن یک یا دو سال دیگر قراردادش را تمدید می کرد تا به استقلال پول خوبی برسد ولی مسئله اینجاست که کار به لج و لجبازی کشیده است. در این شرایط به هیچ وجه نمی توان چنین مقایسه ای انجام داد. بازیکنان در ایران معمولا برای گرفتن طلب خود کلافه می شوند و در نهایت شاکی باشگاه را ترک می کنند. در نهایت باشگاه هم توقع دارد به خاطر پول هایی که به بازیکن داده حداقل او قدمی در راه درآمدزایی آنها بردارد اما وقتی این اتفاق نمی افتد مدیرعامل مستعفی مجبور می شود چنین مصاحبه ای کند.
