«نورمن فاستر رمزي» از برندگان جايزه نوبل فيزيك سال 1989 براي تحقيق در زمينه سطوح انرژي اتمي در سن 96 سالگي درگذشت.
به گزارش صراط به نقل از ايسنا رمزي كه تحقيقات وي در زمينه اتم به ساخت ساعت اتمي و دستگاه‌هاي ام‌آرآي منجر شده، روز جمعه در هنگام خواب در خانه سالمندان درگذشت.
رمزي كه يك استاد بازنشسته فيزيك در دانشگاه هاروارد بود، در زندگينامه خود براي جايزه نوبل فيزيك كه به طور مشترك با هانس جورج دهلمت و وولفگانگ پل دريافت كرده بود، نوشته كه از شكست خود در آزمايش رزونانس مغناطيسي پرتو مولكولي در اواخر دهه 1940 الهام گرفته و شيوه جديدي براي اندازه‌گيري فركانس پرتو از اتمها با استفاده از دو ميدان الكترومغناطيسي ابداع كرده است.
به گفته دانيل كلپنر، استاد ممتاز بازنشسته فيزيك موسسه فناوري ماساچوست و دوست قديمي و شاگرد رمزي، اين شيوه كه به «روش ميدان نوساني جدا» يا «شيوه رمزي» مشهور است، در ميزر هيدروژن استفاده شده كه براي اندازه‌گيري تاثير گرانش بر زمان ساخته شده بود.
اين امر به ساخت دقيق‌ترين ساعت زمان موسوم به ساعت اتمي سزيوم توسط دانشمندان ديگر منجر شد. از سال 1967، ثانيه به عنوان زماني انتخاب شد كه اتم سزيم در آن 9192631770 نوسان انجام دهد.
رمزي در سال 1989 پس از دستيابي به جايزه نوبل، اين ساعت را كه در ستاره شناسي راديويي، جهت‌يابي ماهواره‌يي، كاوش‌هاي فضايي و آزمايش نظريه نسبيت مورد استفاده قرار گرفته بود، يك ابزار ارزشمند خواند.
به گفته كلپنر، تحقيقات رمزي همچنين به اختراع دستگاه ام‌آرآي منجر شد كه امروزه به طور گسترده‌اي در پزشكي كاربرد دارد.
كلپنر اظهار كرد: كار رمزي از تاثيرات بزرگي برخوردار بوده و مفاهيم وي فراگيرند.
رمزي در پي آگاهي از دستيابي به جايزه نوبل در گفت‌و‌گو با خبرگزاري آسوشيتدپرس دليل علاقه خود را به علم را جالب بودن آن توصيف كرده بود.
رمزي كه در واشنگتن آمريكا متولد شده، آغاز علاقمندي خود به فيزيك را در دوران جواني و در پي خواندن مقاله‌اي در مورد نظريه كوانتوم اتم عنوان كرده بود. وي تحصيلات خود را در سال 1931 در دانشگاه كلمبيا آغاز كرد.
در طول جنگ جهاني دوم به تلاشهاي جنگي براي كار بر روي پروژه‌هاي راداري در موسسه فناوري ماساچوست پيوسته و در آخر به عنوان مشاور رادار وزير جنگ، كار خود را در پروژه منهتن ادامه داد كه به ساخت بمب اتم منجر شد.
وي پس از جنگ به تاسيس كتابخانه ملي بروكهاون در نيويورك كمك كرده و در سال 1947 به جمع هيات علمي دانشگاه هاروارد پيوسته و تا سال 1989 به تدريس فيزيك در آن ادامه داد.
