«ویلیامز»، کمدینی که پشت لبخندهای‌اش جان داد

رابین ویلیامز، برای من و میلیون‌ها انسان دیگر، از جنس هنرمندانی بود که می توان او را لمس کرد؛ یک «هنرمند» به معنای واقعی و فراتر از یک «بازیگر». نقش‌آفرینی‌های به‌یادماندنی و جاودانه، صداپیشگی‌های کم ‌نقص و پر از خلاقیت و هزاران دقیقه مصاحبه، برنامه تلویزیونی، تاک‌شو و استندآپ کمدی، در کنار شخصیتی دوست‌داشتنی، مهربان و سرشار از حس طنز و خلاقیت، رابین ویلیامز را به یکی از اسطوره‌های جاودان سینمای کمدی معاصر بدل کرد.
به گزارش ایرنا، هنرمندی که بی‌شک نامش بعدها - و حتی از سال‌ها قبل از درگذشت غم‌انگیزش- می‌تواند و باید، در کنار نام‌هایی چون چارلی چاپلین، استن لورل، پیتر سلرز و ده‌ها نام گرانقدر دیگر قرار بگیرد. بزرگانی از جنس «خنده» و «عشق به انسانیت».
امروز شنبه سوم اوت سالمرگ رابین مک لورین ویلیامز هنرپیشه معروف امریکایی و برنده جوایز اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم موزیکال یا کمدی، جایزه ساترن نقش اول مرد و گرمی است. او 21 ژوئیه 1951 در شیکاگو از ایالت ایلینویز به دنیا آمد و 11 اوت 2014 جنازه اش درحالی که حلق آویز بود در منزلش پیدا شد. رابین بیشتر در مجموعه های تلویزیونی بازی می کرد و با فیلم «مورک ومیندی» به اوج شهرت رسید. او پس از این فیلم هم در استندآپ کمدی و هم در نقش فیلم سینمایی و فیلم بلند بازی کرد.
بعد از اولین حضورش در فیلم موزیکال Popeye 1990 در فیلم‌های بسیاری به عنوان ستاره و یا شریک ستاره فیلم بازی کرد. ویلیامز در ژانرهای کمدی جنگی، کمدی درام، درام، انیمیشن تخیلی موزیکال و فیلم ترسناک نقش آفرینی داشت.
صبح به خیر ویتنام، بی خوابی، ویل هانتینگ خوب، علاءالدین، فیشرشاه، انجمن شاعران مرده، جومانجی، بیداری ها، جهان به گفته گارپ و خانم داوت فایر، فیلم های برتری که او در آنها ایفای نقش کرده، به حساب می آیند.
او در اوایل دهه 1990 استعدادش را در فیلم های خانوادگی شکوفا کرد که نمونه آن را می توان فیلم «خانم داوت فایر» برشمرد که در این فیلم او نقش یک مرد مطلقه را بازی می کند و در نقش پرستار بچه هایش طوری موفق ظاهر می شود که حتی فرزندانش نمی دانند او پدر آنان است.
«صبح به خیر ویتنام» یک کمدی تلخ از جنگ است که نخستین کمدی پرسر وصدای ویلیامز در جهان محسوب می شود. ویلیامز در فیلم «علاءالدین» در نقش جینی (غول چراغ جادو) در نسخه به‌روزشده داستان کلاسیک علاءالدین، بی‌شک یکی از به‌یادماندنی‌ترین کاراکترهای تاریخ انیمیشن است. صداپیشگی دست‌نیافتنی ویلیامز در این موزیکال، بی‌شک یکی از به‌یادماندنی‌ترین آثار این هنرمند است.
او در فیلم «پچ آدامز» متفاوت تر از قبل در یک نقش جدی حاضر شد و پزشکی بود که بیماران خود را با خنده درمان می کرد.
ویلیامز، در حالی که بیشتر با طنز هیجان خود شناخته می شود، شخصیت ها و موقعیت های تیره تر روی صفحه را هم بازی کرد. او در فیلم «یک ساعت عکس» (2002)، ظاهر کننده عکس های وحشتناک است. در فیلم «بی خوابی» نویسنده رمان های پالپ و در فیلم «شنونده شب» میزبان رادیویی است که با توجه به فضای رمزآلود اطرافش، یک هوادار مضطرب را نشان می دهد.
این هنرپیشه، اکتبر 1997 در رتبه 63 از فهرست «صد ستاره برتر تاریخ سینما» مجله« امپایر» قرار گرفت. البته همان سال نشریه «انترتینمنت ویکلی» او را «بامزه‌ترین مرد زنده جهان» انتخاب کرد.
این کمدین با مراکز خیریه هم همکاری داشت؛ بویژه با موسسه دنا دیو که به سوپر استاری تعلق داشت که خود را وقف درمان بیماران ضایعه نخاعی کرده بود.
ویلیامز می گوید: « مهم نیست که مردم چه می‌گویند، واژه‌ها و ایده‌ها می‌توانند جهان را دگرگون کنند.»