چند سال پیش در چنین روزهایی خبر شهادت حجاج ایرانی همه ما را شوکه کرد. خارج از بحث مظلومیت حاجیان ایرانی که بیشترین آمار شهیدان در واقعه منا را داشتند و خارج از علت واقعی این حادثه تلخ که سهلانگاری آلسعود را در منطقه بینالمللی مکه به همراه داشت، در بین شهدا چند شخصیت شاخص و اثرگذار کشورمان هم بودند که به غیر از خبر شهادت آنها و چند گزارش تلویزیونی آنهم در همان زمانها که تب اتفاق بالا بود؛ متأسفانه کار خاصی در رابطه با این عزیزان انجام نشده است.
به گزارش جوان یکی از این شهدای شاخص منا حسنیکارگر است، فردی که با توجه به جایگاه بینالمللی در زمینه حفظ و قرائت قرآن میتوانست خود به یک رسانه در فضای نخبگانی قرآن تبدیل شود؛ چنانچه محمود شحاتانور فرزند استاد شحات محمد انور همان ایام در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «مسئول این صفحه برای تمامی محبان و خانواده قاری قرآن محسن حاجیحسنی نفر اول مسابقات بینالمللی قرآن مالزی که چند روز گذشته جان باخته است، تسلیت میگوید. از خداوند میخواهم ایشان را قرین رحمت خود قرار دهد؛ ما به سوی پروردگار رجعت خواهیم کرد». یا شهید غضنفر رکنآبادی دیپلمات و سفیر پیشین ایران در لبنان که صهیونیستها سالها به دنبال شهادت وی بودند که سرانجام به طرز مشکوکی در واقعه منا شهید شد و علت آن همچنان در پرده ابهام باقی ماند. اما سؤال اینجاست واقعاً چند خروجی در این مدت درباره این شهدا و اتفاقاتی که برای آنها و همراهانشان رخ داده تولید و ساخته شده است؟! جای تأسف دارد که بگوییم به غیر از خبر و موشنگرافی که در ایام داغ شهادت شهدای منا کار شد، خروجی خاصی که بتوان با ترجمه در شبکههای غیرایرانی منتشر کرد نداریم تا از طریق رسانه مظلومیت شهدای منا و از دست دادن نخبگان ایرانی را به گوش دنیا برسانیم. کمکاری و سهلانگاری رسانهای ما هم در این زمینه ناخواسته مزید بر علت شده است تا کمتر توجهی به این حادثه مهم بینالمللی صورت بگیرد.
امروز هم بعد از واقعه منا و شهید شدن خیلی از حجاج ایرانی و شخصیتهای برجستهای چون شهید رکنآبادی و حسنیکارگر بیم آن میرود این حادثه نیز کمکم به بوته فراموشی سپرده شود و فقط در سالروز واقعه منا به چند خبر و گزارش تکراری بسنده کنیم. حقیقت امر آن است که دستگاه فرهنگی و رسانهای ما خروجیهای چندان تأثیرگذار و بادوامی برای اتفاقات مهم جهانی تولید نکرده است؛ اتفاقاتی که برخی از آنها مانند واقعه منا غرضورزی و بیکفایتی آلسعود در مدیریت حرمین شریفین را نشان میدهد و باید از این فرصت تلخ برای روشنگری عمومی دنیا استفاده برد بهخصوص با قوت و شدت بیشتری در حوزه رسانه به آن پرداخت. سینما، رمان، تئاتر، هنرهای تجسمی و... میتوانند هر رویدادی را در سالهای طولانی جاودانه کنند در همان اوایل بنا بود فیلمی به نام شهید حسنیکارگر تولید و ساخته شود اما به سرنوشتی نامعلوم دچار شد و هیچ خبری از وضعیت آن به گوش نرسید. درباره شهید رکنآبادی هم هیچ کارگردانی آستین همت بالا نزده است تا روایتگر داستان این شهید بزرگوار باشد که جای تأمل و تأسف دارد. امید است کمی بیشتر به این رویدادهای تلخ اما تأثیرگذار بینالمللی توجه کنیم و دنیا را با حقیقت آشنا سازیم.