عکس/دستخط منتشر نشده استاد شهریار

از ما چه جای جلوه که تجلیل می‌کنند

تا با کدام تجزیه تحلیل می‌کنند

نقصی مگر مجادله‌های گذشته داشت

کاکنونش از مجامله تکمیل می‌کنند

یک روز پیل مورچه کردند زیر پای

امروز نیز مورچه را پیل می‌کنند

(هابیل) را چکار که چشم ندامتی

مامور دیده بانی (قابیل) می‌کنند

اصحاب فیل دیده و سجیل در طبس

پروای طور و طیر ابابیل می‌کنند

با آدم ابولبشر انگار در سجود

عز ملک عزای عزائیل می‌کنند

نقشینه شاعران که به تذهیب زرنگار

کلک هنر به شاخ گل اکلیل می‌کنند

تصویر بیکرانه مگر می‌توان کشید

تمثال بی‌مثال به تمثیل می‌کنند

سودای او به صبر دهد سود جاودان

سوداگران عاجله تعجیل می‌کنند

تنزیل آسمانی قرآن برات ماست

قومی برات مظلمه تنزیل می‌کنند

گر درس دین به مکتب دنیای ما نبود

وای محصلین که چه تحصیل می‌کنند

تبدیل اگر به عدل کنی بی‌عدالتی

خود بی تعادلی است که تعدیل می‌کنند

از کهنه‌ام تحول هشتاد سالگی است

تا سال نو چه تحفه که تحویل می‌کنند

بفکن کلنگ قهر و بیا آشتی کنیم

اصلاح بال باغچه با بیل می‌کنند

نوروز ما جهانی و جمهور رهروان

از رهبری جلیل که تجلیل می‌کنند

بگذار حجره، گاه بیا جلسه، شهریار

آدینه درس و مدرسه تعطیل می‌کنند

استاد زنده یاد محمدحسین شهریار که عمر پربار خود را صرف فرهنگ این دیار کرد در دوران حیاتش هیچ کس حق وی را برای تجلیل به درستی ادا نکرد و در اواخر عمرش به جای تجلیل واقعی جلسه‌ای گذاشته شدو در همان جلسه نیز باز حق استاد ادا نشد، اما او این شعر را سرود و خواند.