در حالی که قیمت دلار از پس ریزش یک هفته ای به کانال 11 هزار تومان بازگشته، هنوز بازار کالاهای مرتبط با دلار تغییر خاصی نیافته و در حالی که جامعه انتظار ریزش قیمت ها را دارد، همچنان بازار در برابر آن مقاومت نشان می دهد و هنوز اثری از افت قیمت ها نیست.
به گزارش تابناک؛ دلایل مختلفی برای عدم ریزش قیمت کالاها گفته می شود؛ از جمله فروشندگان و تولیدکنندگان دو دلیل عمده برای این رخداد عنوان می کنند. برخی بر این باورند که این ریزش قیمت دلار، موقتی است و احتمال می دهند، در روزهای آینده بار دیگر قیمت ها افزایش پیدا کند. به همین دلیل از کاهش قیمت کالاهایشان خودداری می کنند.
برخی دیگر نیز بر این باورند وقتی در ایران کالایی گران شد، دیگر ارزان نمی شود، مگر اینکه اتفاق خاصی رخ بدهد و یا رقابت جدیدی در بازار ایجاد شود. در غیر این صورت، هیچ کالایی ریزش قیمت نخواهد داشت و اگر هم داشته باشد، باز حدود 80 درصد از ارزش خود را حفظ خواهد کرد.
محمد حسن نژاد در گفت وگو با تابناک اظهار داشت: افزایش قیمت کالاها با افزایش قیمت دلار و عدم کاهش قیمت اقلام با کاهش قیمت دلار مربوط به دو مقوله اقتصادی است که بخصوص در کشورهایی مانند ایران، بیش از هر جای دیگری مورد استفاده دارد.
نایب رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس افزود: مقوله اول در اقتصاد به چسبندگی قیمت معروف است؛ برای مثال شاید کارمندی ارتقای شغلی بگیرد و به عنوان مدیر معرفی شود. با افزایش درآمد، کل سبک زندگی این فرد و حتی مارک لباس و نوع غذایش تغییر پیدا می کند؛ اما اگر مدیری برکنار شود و دوباره به کارمندی بازگردد، آن سبک زندگی چسبندگی پیدا می کند و خرج و مخارج فرد سر جای خود خواهد ماند.
وی گفت: قیمت ها نیز چنین شرایطی را دارند. زمانی که بالا رفت پایین نمی آید. این موضوع در اقتصاد ایران کاملا بررسی شده است و زمانی که عوامل افزایش قیمت ها تعدیل پیدا می کند، در 80 درصد مواقع بیش از 20 درصد قیمت ها کاهش نمی یابد و اصطلاحا قیمت ها به کالا چسبیده می شود.
حسن نژاد ادامه داد: اما بحث دیگر مربوط به انتظارات و جو روانی جامعه است. شاید در شرایط فعلی مردم تصور می کنند که پایین آمدن قیمت ارز موقتی است و واقعی نشده و به همین دلیل قیمت ها را کاهش نمی دهند.
این نماینده مجلس در خصوص موضوع نظارت و کنترل قیمت ها توسط حاکمیت نیز گفت: کنترل بازار هم حالت های مختلفی دارد. زمانی است که کالایی با سوبسید دولتی عرضه می شود که در این صورت، باید از سوی دولت نظارت کامل بر آن شود؛ مانند کالاهایی از قبیل لبنیات و یا برخی دیگر از کالاهای اساسی که شامل این مقوله می شود؛ اما کالاهایی هستند که ربطی به سوبسید و یا کمک دولتی ندارد. فردی رفته لباسی را با 100 هزا تومان خریداری کرده است و می خواهد با 500 هزار تومان بفروشد و می گوید مال من است و هر قیمتی می خواهم می فروشم. اگر گران است، نخرید.
بنابراین، اگر دولت کمکی برای خرید این اقلام نکرده باشد، نمی تواند برای آن هم قیمت تعیین کند. اینها کالاهای اساسی نیست که دولت روی آن نظارت داشته باشد. هیچ کس نمی تواند به یک نفر بگوید کالایی را با چه قیمتی بفروشد. اگر مردم می بینند کالایی گران است، نخرند. ما کشور کمونیستی نیستیم که برای هر چیزی قیمتی تعیین کنیم، الان کت و شلوار در باب همایون 400 هزار تومان می فروشند و همان را در شمیران به 4 میلیون تومان به فروش می رسانند و این خود بازار است که قیمت ها را تعیین می کند.
