به گزارش صراط به نقل از تابناک: جواد خیابانی از اینکه هنوز برای بازی ایران مقابل استرالیا سالگرد گرفته می شود، ابراز تاسف کرد. او روز گذشته در مصاحبه ای گفت دلیل این مسئله این است که فوتبال ایران از این روزها کم داشته است.
حرف های گزارشگر بازی ایران – استرالیا که همه بازی را با صدای او به یاد می آورند، خواندنی است.
*بازی ایران – استرالیا را آخرین بار کی دیدی؟
کی بود؟ سه شب پیش.
*فکر می کردم مدت ها باشد فیلم این بازی را ندیده باشی.
چرا؟ نه این طوری نیست. مگر اسم ورزشگاه منچستریونایتد تئاتر رویاها نیست؟ به نظر من این بازی تئاتر رویاهای فوتبال ما بود.
*شما بازی ایران مقابل استرالیا را گزارش کردی، موقع تماشای مجدد این بازی احساساتی هم می شوی؟
من کلا آدم احساساتی ای هستم و برای این بازی هم خاطراتم را دارم و با آن زندگی می کنم.
*ما هم که باری سالگردش داریم تقریبا هر سال یادبود می گیریم.
متاسفانه همین طور است.
*چرا متاسفانه؟
مشخص است یعنی در این فوتبال، پس از آن بازی روزها بهتر و آفتابی دیگر نیامد؟ یعنی همه زندگی فوتبالی ما باید سنجاق شود به آن روز؟ بازهم می گویم بزرگ. در بزرگی آن روز که تردیدی نیست. من در عجبم از این فوتبال که پس از آن نتوانست یا کمتر توانستن ۸ آذر ۷۶های دیگر را خلق کند.
*درباره گزارش خودت ماجرا چطور بود؟
من مثل همیشه بودم. ایران – آمریکا را هم همین طور گزارش کردم. ایران – عربستان را هم همین طور. البته احتمالا یادتان هست که پس از این بازی چه بر سر من آوردند. جرمم این بود که عشق به وطنم را نشان می دادم. این را مطبوعات دوست نداشتند. درباره بازی استرالیا هم این جمله را بارها گفته ام که آن روز هر گزارشگر دیگری بود هم برای مردم خاطره انگیز می شد. اتفاقات بازی باعث شد آن بازی حماسی شودو.
*در این مدت حسرت دورشدن از آن روز را نخوردی؟ بالاخره هرچه باشد خیلی ها اعتقاد دارند جواد خیابانی آن روزها محبوب بود.
همیشه که قرار نیست در بر روی یک پاشنه بچرخد. می خواهی بگویی که آن روز من محبوب بودم و الان نیستم؟ من سوال می کنم مگر علی دارایی به آنب زرگی اش به اندازه آن روزش محبوب مانده است؟ یک نوجوان شاید نداند من جواد خیابانی برای اینکه به موقعیت امروز برسم، چقدر زحمت کشیدم. چقدر خون دل خوردم. چقدر توهین شنیدم. خیلی وقت ها آرزو می کردم که کرگدن به دنیا می آمدم تا این قدر زجر نمی کشیدم.
*حالا راه چاره چیست؟
شبی که فینال جام جهانی ۹۸ فرانسه را گزارش کردم، تلویحا در گزارش خداحافظی کردم چون فکر می کردم به جایی رسیده ام که دیگر انتهای کار ماست. گزارش فینال جام جهانی در استادیوم مسابقه. برگشتم تهران. خیلی هم مصمم بودم. دیدم نمی شود. صد تا شایعه درست کردند که خیابانی را گرفته اند خیابانی چنان و از این حرف ها. رفتم به مدیر گروه گفتم آقا غلط کردم. من نمی خواهم خداحافظی کم.
از روزی که صدایم روی آنتن رفت، هرچه گفته ام را روی چند هارد ذخیره کرده ام. می خواهم بدانم مرا به خاطر اینکه گفته ام بحرین جزیره است، زده اند؟ چرا؟ اگر همین حرف را دیگری می زد می شد جغرافیان قرن اما چون جواد خیابانی گفته غلط است. رفتند لیست سوتی های مرا نوشتند. حاضرم با آنها درباره تک تک به قول خودشان سوتی هایم حرف بزنم. من خودم بزرگ ترین منتقد خودم هستم.
دوستانی که نوشته اند من در برج اسکان دفتر دارم می دانند همان دفتر ۷۰ متری نزدیک منزلم در غرب تهران را اجاره داده ام و کارم را در خانه انجام می دهم؟ حالا من هرچقدر مطالعه ام را بالا ببرم و کتاب بخوانم و فیلم ببینم، فکر می کنید به این شعور در جامعه چقدر احترام می گذارند؟ همه این فیلم ها و کتاب ها را بدهم، یک پفک به من می دهند؟ رفتارها آزارم می دهند. اتفاقات سال گذشته در جام ملت ها در قطر یکی از همین رفتارها بود. همین بازی مقابل کره جنوبی را اگر می بردیم گزارش من می شد بهترین گزارش اما چون باختیم، از زمین و هوا به من حمله کردند.
*۱۴ سال بعد، فکر می کنی در ۲۸ سالگی ایران – استرالیا از تو درباره این بازی سوال می شود؟
۱۴ سال بعد مگر قرار است من زنده باشم. بگذر از ما.
*شایعه است جواد خیابانی به عادل فردوسی پور حسادت می کند.
این هم از همان حرف هاست. در مرام نسل ما این بحث ها نیست. اختلاف سلیقه هست اما ما با هم روابط محترمانه ای داریم. هربار همدیگر را در سازمان می بینیم، حال و احوال می کنیم. عادل شایستگی اش را داشته است که به اینجا رسیده. من شاید در یک مقطع کوتاهی کنارش بودم، اما بقیه اش زحمت خودش بوده است.
*شما اصلا ۹۰ را می بینی؟
بیشتر اوقات می بینم. بعضی مواقع خاص می شود که از دستم درمی رود. عادل در اجرا و تولید برنامه های ورزشی سازمان نوآوری دارد و ماحصل آن، برنامه زیبای ۹۰ است. به هرحال در سال هایی که من وارد سازمان شدم، شرایط خاصی در نحوه گزارش مسابقات وجود داشت.
