صادق زیباکلام می‌گوید خوب بود به نخست‌وزیر ژاپن می‌گفتیم ژاپن، وعده آمریکا را تضمین کند.
وی در روزنامه آرمان نوشت: «تصور کنیم که این بار به جای آنکه آب پاکی روی دست شینزو آبه نخست‌وزیر ژاپن و آمریکایی‌ها ریخته شود، جور دیگری برخورد می‌شد. بدین معنا که به آقای آبه گفته می‌شد مردم ایران خاطرات خوبی از آمریکایی‌ها ندارند.
به گذشته‌ها کاری نداریم به کودتای 28 مرداد، حمایت آمریکایی‌ها از محمدرضا پهلوی و مسأله جنگ و فعلا به آنها نمی‌پردازیم، اما همه دنیا شاهد بود که قریب به دو سال مذاکرات نفسگیر با آمریکایی‌ها صورت گرفت و توافقی بین‌المللی به نام برجام شکل گرفت، اما هنوز جوهر آن خشک نشده بود که ما دیدیم آمریکایی‌ها یکجانبه از آن خارج شدند. بنابراین آقای آبه، به نظر شما ملت ایران چگونه دو مرتبه با آمریکایی‌ها پای میز مذاکره بنشیند و دنبال توافق باشد؟ آقای آبه، چه تضمینی وجود دارد که آمریکایی‌ها هر تعهد، توافق و سند بین‌المللی ر اکه امضا می‌کنند پای آن بایستند؟ اما به واسطه احترامی که مردم ایران برای مردم ژاپن قائلند و به واسطه ستمی که به مردم ژاپن در جریان جنگ جهانی دوم رفت ما حاضریم به احترام شخص شما با یکدیگر بنشینیم و تبادل نظر نماییم، لازمه آن این است که ژاپنی‌ها تضمین کنند. به عبارت دیگر اگر قرار باشد که تحریم‌ها برداشته شود، ژاپن باید تضمین‌کننده برداشتن آن تحریم‌ها باشد. یا اگر هر تعهد و توافق دیگری که صورت می‌گیرد، ژاپنی‌ها آن را تضمین کرده و به عنوان یک حکم در مقابل چشم مردم نگاه کنند. به علاوه تکنولوژي، صنعت و سرمایه ژاپن می‌تواند در خدمت رشد و توسعه جمهوری اسلامی ایران قرار گیرد. هر چند که در همین شرایط نیز که آبه دست خالی تهران را ترک کرد و آنچه را که دونالد ترامپ از او خواسته بود، نتوانست برای وی به ارمغان ببرد، باز هم ایران می‌تواند با ارتباطات گسترده و تنگاتنگ با ژاپنی‌ها از آنها برای رشد و توسعه کشور استفاده کند. مسلما ارتباط با ژاپن سود به مراتب بیشتری برای کشورمان دارد تا ارتباط با کشورهایی که نه تنها سودی برایمان ندارند بلکه برای ایران هزینه‌تراشی نیز می‌کنند. ایران باید با کشورهایی مانند ژاپن ارتباط بیشتری برقرار کند و از طرف دیگر اروپایی‌ها را نیز از دست ندهد. چرا که می‌تواند در چارچوب برجام با استفاده از ارتباطات دوجانبه از ظرفیت گسترش تجارت با آنها استفاده کرده و اقتصاد کشور را سروسامانی ببخشد.»
اظهارات آقای زیباکلام، مخاطب را به یاد کسی می‌اندازد که رفته بود پیش روانپزشک و شکایت کرده بود که هر شب کابوس فوتبال با گاوها را می‌بیند...
او توضیح نمی‌دهد جز تعلق خاطر شیداگونه به مذاکره و روابط به هر قیمت با آمریکا، چه انگیزه‌ای و اصراری برای قول و قرار با شیطان بزرگ دارد؟
همچنین باید پرسید ژاپن که نمی‌تواند از رفتار تحقیرآمیز آمریکا نسبت به خود مخالفت به عمل آورد و همچنین زیر بار کاپیتولاسیون قرار دارد، چگونه می‌تواند وعده ترامپ را تضمین کند؟ و اصلا مگر ترامپ جز تهدید و باج‌خواهی، پیام و وعده دیگری هم داده که شینزو آبه بخواهد تضمین کند یا نکند؟ از سوی دیگر، آمریکا توافقی را که امضای چهار عضو دیگر شورای امنیت پای آن بود و رسما در قطعنامه 2231 شورای امنیت مورد تضمین قرار گرفت، زیر پا گذاشت با این وجود، ژاپن چگونه می‌تواند جور ضمانت واهی اروپایی‌ها و نظایر آنها را یک‌تنه به دوش بکشد؟!
آقای زیباکلام توقعات و آرزوهایی را درباره ژاپن مطرح می‌کند که خود دولت ژاپن از خود انتظار ندارد. به همین دلیل هم، نخست‌وزیر ژاپن به عنوان پیک ترامپ و به خواست او به ایران سفر کرد و نه برای مراودات پرسود تجاری که نیاز ژاپن است اما به خاطر فقدان استقلال از آمریکا از خیر آن گذشته است. وقتی دولتی، استقلالی نسبت به آمریکا ندارد، چگونه می‌تواند ضامن وعده‌های دولت ترامپ باشد؟!
البته آقای زیباکلام پیشرفت کرده و به کودتای 28 مرداد آمریکایی‌ها و نظایر آن استناد می‌کند. وگرنه، هنگام هیجان‌زدگی برای برجام، اصلا لازم نمی‌دید به یاد بیاورد که کاخ سفید، حتی به مصدق سکولار و خوش‌بین به آمریکا هم رحم نکرد و با بدعهدی و فریب، کودتای 28 مرداد 32 را ترتیب داد.
منبع: کیهان
