فضانوردان پس از فرود روی زمین بلافاصله درون محفظه‌ای قرار گرفتند تا به محل آزمایشگاه منتقل شوند و تحت قرنطینه ۳ هفته‌ای قرار بگیرند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران در آن زمان دانشمندان گمان می‌کردند این احتمال وجود دارد که پس از بازگشت انسان از فضا برخی بیماری‌های ناشناخته همراه آنها به زمین وارد و سبب ایجاد بیماری های همه گیر بین انسان‌ها می‌شود.
دانشمندان حتی نمونه سنگ‌هایی که فضانوردان از کره ماه همراه خود به زمین آوردند، به طور دقیق ضدعفونی کردند تا از انتقال و سرایت احتمالی انواع بیماری‌های ناشناخته به انسان‌ها جلوگیری شود.
به گفته دانشمندان در دهه ۱۹۶۰ جهان در زمینه تحقیقات علمی بسیار موفق بود و در عصر طلایی تولید واکسن‌های مقابله با انواع بیماری ها، چون فلج اطفال، سرخک و سرخجه قرار داشت.
به همین دلیل دانشمندان امیدوار بودند در صورت ابتلای فضانوردان به بیماری‌های فضایی و شناسایی عامل ایجاد کننده بیماری بتوانند به درمان آنها بپردازند.
یکی از نگرانی‌های دانشمندان احتمال انتقال پاتوژن‌های ناشناخته روی بدنه سفینه فضایی آپولو ۱۱ یا روی لباس فضانوردی و دیگر تجهیزاتی بود که فضانوردان همراه خود به زمین آوردند.
آنها برای فضانوردان لباس هایی کاملاً ایزوله با کپسول اکسیژن آماده کرده بودند و فضانوردان پیش از خارج شدن از سفینه آنها را پوشیدند.
کارشناسان برای مقابله با هرگونه انتقال بیماری و کاستن از خطر ابتلای انسان‌ها به بیماری‌های فرازمینی، فضانوردان را در قرنطینه قراردادند.
سفینه فضایی آپولو ۱۱ پس از بازگشت به زمین در اقیانوس آرام فرود آمد و دانشمندان لباس‌هایی مخصوص برای تیم نجات تهیه کردند که شامل لباس‌هایی مخصوص و دستکش‌هایی ازجنس پلاستیک بود؛ تا زمانی که درکپسول فضایی باز و فضانوردان از درون آن خارج شدند اعضای تیم نجات دچار ابتلا به بیماری نشوند.
بیشتربخوانید:دستکاری-ژنتیکی-کودکان-به-دنیا-آمده-در-فضا-تفاوت-متولدین-فضایی-با-زمینی
اعضای تیم نجات حتی از نوعی سیستم تنفسی استفاده کردند تا دچار بیماری به دلیل استشمام هوای درون کابین آپولو ۱۱ نشوند؛ به گفته کارشناسان یکی از خطا‌های پیش آمده در این طرح، باز شدن درب سفینه آپولو ۱۱ بود که درفضای باز روی داد و به گفته کارشناسان می‌توانست سبب انتقال بیماری و انواع پاتوژن‌ها به جو کره زمین شود.
آزمایشگاه دارای تشکیلات قرنطینه مخصوص فضانوردان آپولو ۱۱ در مرکز فضایی جانسون ساخته شده بود؛ در این مرکز همچنین آزمایشگاهی برای مطالعه درباره سنگ‌های کره ماه تاسیس شده بود.
آزمایشگاه قابلیت نگهداری از ۱۰۰ نفر را داشت و شامل بخش هایی، چون آشپزخانه، سالن عمومی، کتابخانه، اتاق‌های بازرسی و بخش‌های جراحی و پزشکی بود.
نیل آرمسترانگ اولین فضانوردی که پای در کره ماه گذاشت جشن تولد ۳۹ سالگی خود را درآگوست ۱۹۶۹ زمانی که هنوز درقرنطینه بود درآزمایشگاه برگزار کرد.
افزون بر سه فضانورد بازگشته از کره ماه، حدود ۲۰ خدمه آزمایشگاه در دوران قرنطینه آنها حضور داشتند و دانشمندان وضعیت سلامت آنها را روزانه پایش می‌کردند.
پس از گذشت ۲۱ روز از شروع قرنطینه و پیدانشدن حتی یک مورد از ابتلای فضانوردان یا دیگر خدمه به علامت‌های بیماری به ویژه بیماری طاعون، قرنطینه خاتمه یافت.
ناسا درنظر داشت برنامه قرنطینه را برای ماموریت‌های آپولو ۱۱، ۱۲، ۱۳ و ۱۴ پیاده‌سازی کند و وضعیت را دوباره ارزیابی کند؛ در اواسط دوره قرنطینه فضانوردان آپولو ۱۳ به دلیل نیاز فضانوردان به ترک کپسول فضایی واقع درمحل آزمایشگاه، قرنطینه لغو شد.
پس از انجام ماموریت آپولو ۱۴ دانشمندان سرانجام اعلام کردند ساکنان زمین درمعرض ابتلا به بیماری‌های ناشناخته موجود در کره ماه یا فضا نیستند و دیگر نیازی به انجام قرنطینه نیست.
آزمایشگاه محل قرنطینه به ساختمان جدیدی تبدیل شد و نمونه سنگ‌های جمع آوری شده از کره ماه به آزمایشگاه‌های دیگر منتقل شدند.
کارشناسان اعلام کرده‌اند با توجه به بازگشت نمونه سنگ‌های جمع آوری شده از سیارک‌های بنو و ریوگو به وسیله کاوشگر‌های اوزیریس رکس OSIRIS-Rex و هایابوسا Hayabusa۲ نیاز به ساخت آزمایشگاهی جدید برای بررسی سنگ‌های فضایی و شناسایی پاتوژن‌های احتمالی روی آنهاست که می‌توانند برای زندگی انسان‌ها خطرناک باشند.
