نامی که این روزها زیاد بر سر زبان ها افتاده است...طارق الهاشمی! یک وابسته رسمی حزب بعث که در دولت صدام هم بی نصیب از مناصب دولتی نمانده است! یکی از سرلیست های حزب العراقیه به رهبری عیاد علاوی، کسی که وابسته بزرگ و تابلودار آمریکا در عراق است و امروز به عنوان "ورشکسته ترین سیاستمدار عراقی" در دنیا نائل آمده است. طارق الهاشمی برخلاف آن چه که بعضی بعد از فرار او به اربیل در کردستان عراق تصور کردند یک عراقی کرد نیست، بلکه یک عرب عراقی است. وی در مصاحبه با گزارشگر کردی زبان بی بی سی فارسی، ایران و دولت عراق را متهم به بمب گذاری در بغداد کرده است!
البته الهاشمی اشاره نکرده که انفجار در بغداد چه نفعی برای ایران و یا دولت عراق دارد! خیلی از استراتژیست های بزرگ منطقه معتقد هستند اکنون که حضور نظامی آمریکا در عراق به پایان رسیده بهترین فرصت برای دولت ایران است تا یک بار برای همیشه برتری و بزرگ تری سیاسی خود را به عراقی هایی که وابسته نظامی و سیاسی آمریکا و صهیونیسم هستند، نشان دهد. با افشای صریح و سریع پرونده طارق الهاشمی فرصتی که در انتظارش بودیم فرا رسید. یک ژنرال مشهور و تابلودار عراقی با وابستگی صد درصدی به آمریکا شمشیر را برای ایران از رو بسته است و دستگاه رسانه ای غرب و جدایی طلبان و وابستگان داخلی عراق به حمایت از او برخواسته اند. یک مثل ایرانی می گوید "گنده لات را بزن، نوچه ها حساب کار دست شان می آید!"
اگر ژنرال های بزرگ ایرانی که در مسئولیت خطیر و مهم تامین امنیت و حفظ یکپارچگی کشور بزرگ عراق با موقعیت استراتژیک و حساس در منطقه، به دولت این کشور مشورت و کمک فکری می دهند، در این مرحله قوی و موفق عمل کنند، مشکلات آینده عراق بسیار کمتر از امروز خواهد بود.
خطری که عراق امروز را تهدید می کند، بروز ناامنی های گسترده است که پیامد آن ایجاد تفرقه های حزبی و قومی و مذهبی خواهد بود. بروز هر تفرقه وسیع و دامنه داری در کشوری مثل عراق که متشکل از قومیت های گوناگون با قوانینی است که موفقیت هر حرکت دولتی را وابسته به جلب نظر نمایندگان اقوام در دولت می کند، می تواند منجر به سقوط دولت شود.
فراموش نکنیم مهم ترین اقدامی که امریکا بعد از تثبیت قدرت در عراق انجام داد خودداری از فراهم ساختن شرایط تشکیل حکومت و برگزاری انتخابات برای ماه های متوالی بود. اگر تدبیر رهبر قدرتمند ایران نبود عراق برای سال ها بدون تشکیل حکومت واحد، اشغال شده و منزوی باقی می ماند.
با در نظر گرفتن همه موارد ذکر شده به نظر می رسد آمریکا به شدت مایل است راهی را که قبلا با موفقیت نسبی در مقاطعی از حضور در عراق سپری کرده است، طی کند. اما ظاهرا توصیه های استراتژیست های بزرگ خودشان را هم فراموش کرده اند! خروج نظامی آمریکا از عراق برابر حضور قدرتمند تر ایران در منطقه است و این واقعیتی انکارناپذیر و ناگزیر است.
