«پینسلی هال»، استادیار زمین شناسی و ژئوفیزیک دانشگاه «ییل» در مقاله جدید تحقیقاتی خود که در «Science» منتشر شد، استدلال می‌کند که تأثیرات زیست محیطی ناشی از فوران‌های گسترده آتشفشانی هند در منطقه معروف به «Deccan Traps» قبل از واقعه انقراض کرتاسه -پالئوژن یعنی ۶۶ میلیون سال پیش اتفاق افتاده و بنابراین در این انقراض گسترده دایناسورها نقشی نداشته است.
به گزارش ایسکا نیوز اکثر دانشمندان اذعان می‌کنند این رویداد انقراض جمعی که با نام K-Pg نیز شناخته می‌شود، پس از برخورد یک سیارک با زمین رخ داده است. بعضی از محققان نیز به دلیل این که فعالیت‌های آتشفشانی در آن زمان رخ داده روی تاثیرات آتشفشان متمرکز شده‌اند.
هال، نویسنده اصلی تحقیق در این رابطه گفت: «آتشفشان‌ها به دلیل انتشار گاز‌های زیادی مانند SO۲ و CO۲ می‌توانند آب و هوا را تغییردهند؛ جهان را اسیدی و باعث انقراض‌های دسته جمعی شوند، اما کار اخیر بر زمان فوران گدازه بیشتر از انتشار گاز تمرکز داشته است.
هال و همکارانش برای اشاره به زمان انتشار گاز‌های آتشفشانی، تغییر دمای جهانی و ایزوتوپ‌های کربن (ایزوتوپ اتمی با تعداد بیشتر یا پایین‌تر از نوترون‌ها نسبت به حالت عادی است) از فسیل‌های دریایی را با مدل‌هایی از اثر آب و هوایی انتشار CO۲ مقایسه کردند. آن‌ها نتیجه گرفتند که بیشتر انتشار گاز‌ها قبل از برخورد سیارک اتفاق افتاده و این سیارک تنها محرک انقراض بود.
«مایکل هنهان» از دیگر محققان که بررسی سوابق دما را برای مطالعه انجام داده است گفت: «فعالیت آتشفشانی در اواخر کرتاسه باعث ایجاد رویداد تدریجی گرم شدن کره زمین (در حدود دو درجه) شد، اما باعث انقراض انبوه نشده است.
تعدادی از گونه‌ها به سمت قطب‌های شمالی و جنوبی حرکت کردند، اما قبل از برخورد سیارک‌ها به عقب رانده شدند.
هال اضافه کرد که بسیاری از مردم معتقدند که آتشفشان‌ها در رویداد انقراض کرتاسه-پالئوژن نقش دارند در صورتی‌که ما معتقدیم این‌گونه نبوده است.
تحققیات انجام شده در Deccan Traps هند نیز به فوران‌های گسترده در پی انقراض انبوه K-Pg اشاره کرده است. این نتایج برای دانشمندان تعجب برانگیز بوده، زیرا هیچ رویدادی برای توجیه گرم شدن زمین وجود ندارد. مطالعه اخیر نیز توجیهی برای پاسخ این معما ندارد.
«دونالد پنمن» یکی از همکاران این تحقیق که کار مدلسازی را انجام داده است گفت: «K-Pg انقراضی گسترده بود که چرخه جهانی کربن را به شدت تغییر داد.»
بر اساس نتایج تحقیقات بنیاد ملی علوم و دانشگاه ییل، این تغییرات به اقیانوس اجازه می‌دهد مقدار زیادی CO۲ را در مقیاس‌های طولانی جذب و شاید تأثیرات گرم شدن را پس از آتشفشان پنهان کند.
