گلر‌ها همیشه با یکدیگر مشکل دارند و این جنجال بی پایان با رفتار‌های عجیب آن‌ها همراه بوده است. پستی که همیشه پر حرف و حدیث بوده و هیچ وقت گلری را نمی‌توانید پیدا کنید که به تمجید صادقانه از رقیب خود بپردازد. موضوع گفتگوی ما با محسن فروزان به همین رفتار گلر‌ها با یکدیگر بود تا رسید به ماجرای درگیری‌اش با حقیقی. هرچند او مدعی است که رفاقت ۱۳ ساله او گلر سابق تیم ملی و حال حاضر نساجی تنها برای دقایقی به چالش کشیده شد و خیلی زود هم به پایان رسید.
چرا درباره شما گلر‌ها اینقدر بحث است و هیچ وقت نمی‌شود انتظار یک رفتار متعادل را داشت؟
به گزارش ورزش سه گلری خیلی پست خاصی است. ماجرای گلر شدن من هم مثل خیلی‌های دیگر است که از پست دیگری شروع کردم و در ادامه به سمت آن رفتم. وقتی در تیم محله‌مان بازی می‌کردم و گلرمان زیاد گل می‌خورد و خودم رفتم درون دروازه. بعد شرایط چطوری شد که هم گلر بازی می‌کردم و وقتی گل نیاز داشتیم جلو می‌رفتم! بعد رفتم شهرداری خمام تست دروازه بانی دادم قبول شدم. برای این پست باید عشق آن و استعدادش را داشته باشم.
بدترین پست فوتبال است. هیچکس روز خوب گلر را به یاد نمی‌آورد و بیشتر با گل‌هایی که خورده به خاطر آورده می‌شوند. مهمترین چیز در یک فصل کامل این است که وقتی تیم می‌برد کمترین سهم برای گلر است و وقتی می‌باشد همه به نوع گلی که خورده می‌پردازند. اولین نفر در شکست‌ها که قربانی می‌شود، دروازه بان است. همه در ایران از گلر انتظار دارند یک چوب جادو دستش بگیرد و با دستکش درو دروازه بایستد و اجازه ورود به هیچ توپی را ندهد. فقط، اما کافی است آن‌ها یکبار بیایند درون دروازه بایستند و ببیند آیا همانطور که ادعا می‌کنند می‌شود درون یک دروازه ۷ متری ایستاد و همه را گرفت؟ گل زدن خیلی راحت‌تر است. بازیکنان هم این روز‌ها اینقدر روی ضربات خود می‌کنند تا ضربات فنی‌تری بزنند که کار را برای گلر سخت می‌کند. شما الان فیفا را ببینید که هر ساله کلی کار تحقیقاتی روی توپ بازی‌ها می‌شود تا بازیکنان و تیم‌ها راحت‌تر گل بزنند و بعد از سمت دیگری همه به دروازه‌بان‌ها هجمه وارد می‌کنند که چرا گل می‌خورند. به فکر این نیستند که گلر هر گلی که می‌خورد چقدر روحیه‌اش خراب می‌شود. الان مثلا نگاه کنید که همین فصل در فوتبال خودمان به توپ وارد شده ایراد وارد کردند و آن این است که واقعا برای ما کار را سخت‌تر کرده و توپ‌ها به هیچ وجه به دستکش و دستان نمی‌چسبد و خیلی سفت و محکم است و اگر دقت کرده باشید شنیده‌اید که مهاجمان و بازیکنان سرزن هم به آن ایراد وارد می‌کنند.
کسی که پست دروازه‌بانی را انتخاب می‌کند قطعا روحیات خاصی دارد. آدم‌های فوق العاده حساس و مغرور و البته پررو! روحیه جنگندگی را باید داشته باشند. گلر با هر گلی که می‌خورد و جو استادیوم علیهش است، روحیه‌اش می‌شکند. وقتی گل میخورید از تماشاچی خودی تا هم‌تیمی و کادرفنی و ... با تو بد می‌شوند و باید اینقدر قوی باشی که بتوانی این فشار‌ها را تحمل کنی. به نظرم هر دروازه‌بان باید یک دکتر روانشناس داشته باشد. (در این حین همسر فروزان که در کنارش حضور داشت به او می‌گوید: تو، ولی دو تا روان شناس نیاز داری!) حتما باید روانشناس داشته باشد و الان گلر‌هایی که گل بد می‌خورند را هیچکس به جز دروازه‌بانان دیگر درک نمی‌کنند که کل استادیوم دور سرش در آن لحظه می‌چرخد و یک هفته‌اش خراب می‌شود. همه اش در این فکر است که آیا هفته بعد بازی می‌کنم یا رقیبم جایم را می‌گیرد. کل زندگی‌اش تلخ می‌شود و رابطه اش با هم‌تیمی‌اش خراب می‌شود.
چرا گلر‌ها با هم خوب نیستند؟
تمرینات دروازه‌بانی خیلی سخت است. گلری که بازی می‌کند علیرغم این سختی کلا با روحیه کار را دنبال می‌کند، ولی گلر ذخیره این سختی را باید برای هیچی دنبال کند. شاید بقیه پست‌ها شانس این را داشته باشند که به هر نحو و در پست غیر تخصصی یا اینکه برای دقایقی به میدان برود و از فرصت استفاده کند، اما برای گلر‌ها این شانس وجود ندارد. باید تمرینات پر فشار را تحمل کند با اینکه می‌داند نیمکت نشین است و این واقعا ذهن قوی می‌خواهد. تمرینات سنگین و نیمکت نشینی و شانس برای بازی تنها برای یکی از آن‌ها باعث می‌شود همیشه گلر‌ها باهم مشکل داشته باشند. قبلا همیشه می‌گفتند تیم‌ها باید دو گلر یک سطح داشته باشند، اما واقعا این مشکل بزرگی خواهد بود. همه می‌گویند گلر هم سطح، اما واقعا هیچکس تا حالا آمده بگوید چطور باید از آن‌ها به درستی استفاده کرد؟ رقابتی ایجاد می‌کردند که گلر‌های یک تیم با هم دشمن می‌شوند. این دشمنی باعث خیلی اتفاقات می‌شود. در روزنامه و سایت‌ها علیه یکدیگر جبهه می‌گیرند. به سکو‌ها علیه هم خط می‌دهند و همه این‌ها واقعیت است. در سایت‌های مجازی دست به کار علیه یکدیگر می‌پردازند. من، اما اعتقاد دارم راه درست استفاده از دروازه‌بانان سود بردن از آن‌ها یک بازی در میان است. شاید بگویید که شاید بازی مهمی را از دست بدهند و همین جنجال شود، اما می‌شود رفت یک بازی حساس را یکی باشد و بازی برگشت را گلر دیگر. در این شرایط که گلر بداند فرصت همیشه برایش وجود دارد هیچ وقت دشمن نمی‌شوند و رقابت با یکدیگر را در فضای مناسب دنبال می‌کنند. اینجوری گلر می‌داند که مثلا این هفته استراحت است و دیگر دنبال تخریب و زیراب زدن هم‌پستی‌اش نیست.
تا به حال با هم‌پستی دعوا کردی؟
دوست دارم این سوال را از هم‌تیمی‌های سابقم بپرسید. از وحید طالب‌لو در استقلال، مهدی ثابتی، علیرضا بیرانوند، علیرضا حقیقی و مهدی رحمتی و دیگر هم‌پستی‌هایم بپرسید بهترین دوستانم در تیم گلر‌ها هستند. چون این گلر است که در نهایت مرا درک می‌کند. گلر است که باید یک سال در تمرین به من ضربه بزند و من به او. همیشه سعی می‌کنم بهترین و نزدیک‌ترین دوستانم گلر‌ها باشند.
از دوستانت که گلر‌ها هستند گفتی. گفته می‌شود با علیرضا حقیقی یک دعوای عجیب هم داشتی!
علیرضا حقیقی؟ نه، نه! با حقیقی ۱۳ سال رفیق و هم اتاقی بودم. دو آدم با دو اخلاق خاص. شاید خیلی‌ها نتوانند ما را تحمل کنند و دوست نداشته باشند. ولی ما ۱۳ سال رفیق و رقیب بودیم. گلر‌ها هیچ وقت با هم هم اتاقی نمی‌شود، اما ما تمام اردو‌های تیم‌های ملی در رده‌های مختلف با یکدیگر هم اتاق بودیم. من با همه سازگار هستیم.
اما بحث و درگیری با علیرضا حقیقی را منکر می‌شوی؟
وقتی ما ۱۳ سال باهم هم اتاقی بودیم چرا باید دعوا کنیم؟ آن ماجرا در استرالیا هم گنده‌اش کردند. خب شما شاید با پدر و مادرتان هم یک مقطعی بحث کنید. خب در رفاقت ۱۳ ساله بعضی اوقات بحث‌ها و اختلاف نظری هم پیش می‌آید و این چیز عجیبی نیست. آنجا هم یک بحث کوچک شکل گرفت و البته شانس آوردیم که آقای کی‌روش متوجه نشد وگرنه فکر کنم هر دوی ما را اخراج می‌کرد و خیلی بد می‌شد. بچه‌ها خیلی کمک کردند تا این موضوع مخفی بماند و آقای کی‌روش بویی نبرد و دم‌شان گرم! باور کنید، اما چند دقیقه بعدش با هم آشتی کردیم و آنجا هم هم اتاقی بودیم و هیچ مشکلی پیش نیامد.
همه چیز را رها کردم و تمرکزم کلا روی فوتبال و کلین شیت و قهرمانی تراکتور و البته دعوت به تیم ملی بود، اما یکهو برایم حاشیه بزرگی شد. من کلا الان چند وقتی است که حوصله حاشیه را ندارم و به فکر زندگی مشترک خودم و فوتبال بودم، اما یک کاری کردند که همه چیز بهم ریخت و من هیچ نقشی نداشتم. در آخر فقط باید دروازه‌بان‌ها یک آدم خاص هستند. کسانی که متخصص خنثی کردن مین هستند و کسی نزدیک آن‌ها نمی‌شود. ۱۰ بار مین را در بدترین شرایط خنثی می‌کنند، ولی یک بار که اشتباه کنند و ۵ نفر هم آسیب ببینند دیگر کسی یادش نمی‌آید قبلا ۱۰ بار مین را خنثی کرده و ما واقعا مظلوم، ولی خاص هستیم!
