سه‌شنبه ۰۶ آذر ۱۴۰۳ - ساعت :
۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۹ - ۲۱:۳۱

صیادمنش: همیشه استقلالی‌ام اما فعلا بر نمی‌گردم

مهاجم ایرانی تیم فنرباغچه ترکیه گفت: من مثل همیشه کارم را پیش می‌برم و فقط باید بیشتر تلاش کنم.
کد خبر : ۵۰۵۳۶۰

انتشار خبر ابتلای دو تن از بازیکنان تیم فنرباغچه بهانه‌ای شد تا سراغ بازیکن ایرانی تیم ترکیه‌ای برویم. با اللهیار صیادمنش صحبت کردیم و او در پاسخ به سؤالات ما درباره برنامه این روز‌ها و آینده اش حرف زد.

دو بازیکن تیم‌تان کرونا گرفتند؟
نه! یک بازیکن و یک کارمند باشگاه بودند.

حالا تکلیف چیست؟
از دیروز تمرینات گروهی را تعطیل کردند و باز هم به خانه برگشته‌ایم تا انفرادی تمرین کنیم. خیلی حیف شد. بعد از مدت‌ها تمرین خانگی، این یک هفته کار با بچه‌های تیم خیلی دلچسب بود ولی نشد! این کرونا دست‌بردار نیست!

تا چه زمانی این وضعیت ادامه دارد؟
فعلاً، چون ما هم در تمرین بودیم باید ۱۴ روز قرنطینه خانگی باشیم. باز هم روز از نو، روزی از نو.

هنوز هم تنها زندگی می‌کنی؟
نه از مدت‌ها پیش با عمویم زندگی می‌کنم و حالا او هم باید مثل من در قرنطینه باشد.

با برنامه جدید تمرین می‌کنید؟
بله! در این مدت هم «امره بلوز اوغلو» یکی از بازیکنان اسبق باشگاه فنرباغچه تمرین‌مان می‌داد ولی فکر کنم همین روز‌ها سرمربی جدید تیم را در دست بگیرد.

سرمربی جدیدتان مشخص شد؟
ظاهراً با نناد بیلیتسا تمام کرده‌اند.

شناختی از او داری؟
من که نه ولی دوستانم می‌گفتند یک مربی جوانگراست و خیلی به بازیکنان جوان اهمیت می‌دهد.

 با این حساب برای تو خوب می‌شود؟
امیدوارم. من که سال قبل هم خیلی تلاش کردم ولی یانال (سرمربی ترک‌تبار قبلی فنرباغچه) بیشتر دوست داشت با قدیمی‌تر‌ها و باتجربه‌ها بازی کند. من مثل همیشه کارم را پیش می‌برم و فقط باید بیشتر تلاش کنم.

این به تو انگیزه می‌دهد؟
اگر کرونا اجازه بدهد بله (خنده). اتفاقاً از وقتی دوستانم گفتند بیژلکا خیلی دوست دارد به جوان‌تر‌ها میدان بدهد، انرژی‌ام دو برابر شده است.

این روز‌ها پیامی از طرف هواداران استقلال دریافت نکردی؟
چرا! خیلی هم زیاد. این باعث شرمندگی و ناراحتی‌ام می‌شود.

حرفی برای‌شان داری؟
من هم از این طریق به همه آن‌ها سلام می‌کنم و می‌گویم من همیشه یک استقلالی می‌مانم ولی در این برهه از زندگی‌ام اگر به ایران برگردم، ممکن است فرصت‌های خیلی بزرگی را از دست بدهم. مشاورانی که در تیم نقل و انتقالاتی‌ام هستند، با صحبتی که با خانواده‌ام داشتند، آن‌ها را متقاعد کرده‌اند که می‌توانم پیشرفت‌های خوبی در یکی، دو سال بعد داشته باشم. من تازه دو سال بعد ۲۰ ساله می‌شوم. برای همین منتظر روز‌های خوب‌تر هستم.