به گزارش صراط به نقل از فردا «امی گودمن» خبرنگار مستقل آمریکایی به مناسبت دهمین سالگرد تاسیس زندان گوانتانامو بار دیگر رفتار وحشیانه نظامیان آمریکایی را در زندان گوانتانامو که تحت لوای قوانین برساخته دولت بوش و پس از آن جانشین وی باراک اوباما دست به چنین اقدامات غیر انسانی زده بودند را با استناد به گزارشات یک بازداشتی این زندان «عمر دغایس» و سرهنگ موریس دیویس دادستان پیشین کل کمیسیون‌های نظامی آمریکا مورد نقد و بررسی قرار می‌دهد.
*******************
۱۰ سال قبل «عمر دغایس» و «موریس دیویس» را اگر کسی می‌دید بسیار متعجب می‌شد. آن‌ها هرگز یکدیگر را ندیده بودند ولی علی رغم اینکه آشنایی قبلی مابین آن‌ها وجود نداشت یک ارتباط عمیق از درون سیمانهای زندان بدنام ارتش آمریکا یعنی زندان گوانتانامو مابین آن‌ها شکل گرفته بود. دغایس کسی نبود جز زندانی محبوس در گوانتانامو و سرهنگ نیروی هوایی موریس دیویس که در این گزارش به گفته‌های وی استناد می‌شود دادستان کل کمیسیون‌های نظامی آمریکا از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷.
دغایس در پاکستان دستگیر شد و به ارتش ایالات متحده تحویل داده شد. او در پاسخ به چگونگی بازداشتش چنین می‌گوید: «بابت دستگیری هر فرد و تحویل آن به نیروهای آمریکایی پول خوبی داده می‌شد. آن‌ها ما را در حالی که کیسه به سرمان کشیده و زنجیر به دست و پایمان بسته بودند بعد از کلی اذیت و آزار به بگرام در افغانستان منتقل کردند و بعد از بگرام ما را به گوانتانامو منتقل کردند». او یکی از نزدیک به ۸۰۰ انسانی است که به این مکان در ژانویه ۲۰۰۲ فرستاده شد. وی در ادامه چنین می‌گوید: «انسان‌ها اینجا در معرض ضرب و شتم و شکنجه های عجیب هستند بی‌آنکه به جرمی محکوم شده باشند.»
در حالیکه دغایس و دیگر افراد زندانی در گوانتانامو در قفسهایی که در آن محبوس بودند رنج می‌کشیدند، دولت بوش در حال وضع قانون بحث برانگیزی بود که در چارچوب آن بتوانند زندانیان را تحت پیگرد قانونی قرار دهند. قانونی در حال طرح ریزی و تصویب بود که این اجازه را به دولتمردان آمریکا می‌داد که با استناد به این قانون حقوق این زندانیان نه تحت قانون اساسی آمریکا قابل پیگیری باشد و نه از این زندانیان تحت کنوانسیون ژنو حمایت شود. گوانتانامو در واقع تبدیل به یک حفره حقوقی شد.
وقتی که من از سرهنگ دیویس پرسیدم که آیا او فکر می‌کند که افراد بازداشتی تحت شکنجه بودند یا خیر وی چنین پاسخ می‌دهد: «این زندانیان در قفسهایی زنجیر شده بودند که در معرض وحشیانه‌ترین رفتار و بازجویی قرار داشتند. زندانیان در اعتراض به این رفتار وحشیانه دست به اعتصاب غذا زدند».
اما پاسخ آن‌ها به این اعتصاب غذا را دغایسه چنین بازگو می‌کند: «بعد از اینکه ما اعتصاب غذا کردیم که البته این اقدام به اعتصاب هم بدون هیچ برنامه ریزی جمعی بود چرا که ما اساسا با هم نمی‌توانستیم ارتباط داشته باشیم، آن‌ها مرا از سلول بیرون کشیدند و سپس یکی از افراد گارد در حضور یک مامور دیگر ابزاری نوک تیز را در چشمان من فرو کرد به طوری که من بینایی هر دو چشم ام را از دست دادم. بعد از مدت طولانی یکی از چشم‌هایم بینای‌اش را آرام آرام بدست آورد اما چشم دیگرم به طور کامل نابینا شد. در همان روز آنان این رفتار وحشیانه را با همه سلول‌ها ادامه دادند. تا بدین وسیله ما را از هرگونه همراهی با یکدیگر و اعتراض به سیاستهای آن‌ها بترسانند.»
دغایس اکنون فقط یک چشم سالم دارد و چشم دیگر او بسته است. بعد از اینکه او از گوانتانامو آزاد شد، به بریتانیا فرستاده شد. او از دولتمردان بریتانیا به دلیل همکاری آن‌ها در شکنجه و بازداشت و نگهداری آن‌ها در زندان گوانتانامو شکایت کرد.
سرهنگ موریس دیویس از روند دادگاهای نظامی منزجر شد و از سمت خود در سال ۲۰۰۷ استعفا داد. وی بعد از اینکه استعفا داد در مرکز تحقیقات کنگره مشغول به کار شد. در سال ۲۰۰۹ بعد از اینکه وی یک مقاله انتقادی در مذمت سیاست دولت اوباما در رابطه با دادگاه‌های نظامی در وال استرییت ژورنال نوشت و به همین علت از این مرکز تحقیقاتی اخراج شد!
دغایس می‌گوید که ۱۰۰ انسانی که در دهه گذشته در گوانتانامو باقی مانده‌اند به دلیل فشارهای وارده بر دولت آمریکا از طرف گروهای مبارزاتی گروس-رووت آزاد شده‌اند. در هفته گذشته ۳۵۰ اعتراض به دلیل ۱۰ ساله شدن زندان گوانتانامو برگزار شد. ۱۷۰ نفر انسان همچنان در حبس باقی مانده‌اند بیشتر از ۱۰۰ نفر آن‌ها تبرئه شده اند و منتظر آزادی هستند.
موریس دیویس می‌نویسد که «باراک اوباما قانونی را امضا کرده که به دولت ایالات متحده این اجازه را می‌دهد که به هرکسی که مظنون هستند بدون اعلام اتهام و برای مدت زمان نامحدود دستگیر کنند».
گوانتانامو از سال ۱۹۰۳ تحت اشغال ایالات متحده است. آمریکا از این مکان برای ضربه زدن به کوبا در تمامی این سال‌ها استفاده کرده است چرا که آمریکا سیاستهای دولت کوبا را دوست ندارد. چیزی که الان در آستانه مبارزات انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری مهم است این است که دموکرات‌ها و جمهوری خواه‌ها اینک با مساله گوانتامامو بعد از گذشت ۱۰ سال چه خواهند کرد.
