به گزاش صراط ، کیهان در ستون ویژه های خود نوشت:
كاريكاتوريست خارج نشين نشريات زنجيره اي معتقد است چيزي كه به نام اپوزيسيون وجود خارجي دارد، در واقع قمپزيسيون است.
نيك آهنگ كوثر با اشاره به سالهاي اقامت خود در خارج كشور، از موضوعي «بسيار عذاب آور» در ميان نيروهاي اپوزيسيون خبر داد و نوشت: آنها فكر مي كنند خبر زماني رخ مي دهد و بايد پوشش داده شود كه از مجراي رأي ملوكانه و تاييد آنها گذشته باشد. وقتي چنين افرادي جرات ندارند درباره كارهاي عادي خود مثل تشكيل جلسه در پاريس و لندن و استكهلم و واشنگتن حرف بزنند- كاري كه براي فعالان سياسي يك امر متداول است و فعال سياسي مگر در جلسه خارج از كشور چه مي كند؟- و فقط خبرنگاراني را دعوت مي كنند كه «همراه» باشند و به جاي انعكاس واقعيت، محرم راز بمانند، به نظر من يك جاي كار ايراد دارد.
وي با لو دادن جلسات سازگارا و مجتبي واحدي با سلطنت طلبان و افراد نزديك رضا ربع پهلوي در پاريس نوشت: آيا كسي به ريشه هاي اين سوالات و مشكلات منطقي و اصولي كه از اين نوع نگاه به اين موضوع ها وجود دارد سخني گفت و در پي رفع آن برآمد به جاي متهم كردن بقيه؟ وقتي مثلا مي فهمي كه قرار است در واشنگتن جلسه اي برگزار شود و يكي منكر مي شود و ديگري تاييد مي كند و بعد متوجه مي شود كه نبايد تاييد مي كرده و قسم و آيه مي آورد كه در «ژنو» برايم ماجرا را خواهد گفت و بعد خودش نمي آيد و نمي گويد، خب آدم حس مي كند يك جاي كار مي لنگد. پاي صداقت مي لنگد، پاي پايبندي به اصول و ارزش هاي اوليه دموكراتيك مي لنگد. پاي احترام بحق دانستن مردم مي لنگد و هزار و يك چيز ديگر.
نيك آهنگ كوثر با هشدار نسبت به تبديل شدن اپوزيسيون به يك فراموشخانه جديد و پر از اسرار منتشر ناشدني و جايي براي پاپوش دوختن نوشت: اينكه مي شنوم در اين جلسات، خبرنگاران متعددي بوده اند اما خبري بيرون نيامده، اين سوال به ذهنم مي رسد كه جايگاه اين دوستان را بازتعريف كنيم. يا روزنامه نگارند، يا نيستند. لابي ايست هستند يا مشاور سياسي يا بازيگر؟ به عنوان منتقد دعوت شده اند كه مباحث را بررسي و عيب يابي كنند يا...؟ مرا ببخشيد، اما به مخالفاني كه پز مي دهند كه چنين مي كنيم و چنان اما هنوز نتوانسته اند برنامه اي داشته باشند، مي گويم «قمپزيسيون».
وي در پايان تاكيد كرد: اين جلسات بايد ساز و كار شفاف داشته باشد نه اينكه تا خبر برگزاري يك جلسه به دنبال جلسه پاريس و ديگر جلسات (مثلا در آوريل) در آمريكا و اسامي دعوت شدگان آمد بيرون، ايميل و تلفن پشت سر هم بيايد كه نه تكذيب مي كنند و نه تاييد و فقط مي خواهند كور باشي و ناشنوا و ناگويا! اپوزيسيوني كه از يك خبر ساده بترسد، كارش زار است.
وي با لو دادن جلسات سازگارا و مجتبي واحدي با سلطنت طلبان و افراد نزديك رضا ربع پهلوي در پاريس نوشت: آيا كسي به ريشه هاي اين سوالات و مشكلات منطقي و اصولي كه از اين نوع نگاه به اين موضوع ها وجود دارد سخني گفت و در پي رفع آن برآمد به جاي متهم كردن بقيه؟ وقتي مثلا مي فهمي كه قرار است در واشنگتن جلسه اي برگزار شود و يكي منكر مي شود و ديگري تاييد مي كند و بعد متوجه مي شود كه نبايد تاييد مي كرده و قسم و آيه مي آورد كه در «ژنو» برايم ماجرا را خواهد گفت و بعد خودش نمي آيد و نمي گويد، خب آدم حس مي كند يك جاي كار مي لنگد. پاي صداقت مي لنگد، پاي پايبندي به اصول و ارزش هاي اوليه دموكراتيك مي لنگد. پاي احترام بحق دانستن مردم مي لنگد و هزار و يك چيز ديگر.
نيك آهنگ كوثر با هشدار نسبت به تبديل شدن اپوزيسيون به يك فراموشخانه جديد و پر از اسرار منتشر ناشدني و جايي براي پاپوش دوختن نوشت: اينكه مي شنوم در اين جلسات، خبرنگاران متعددي بوده اند اما خبري بيرون نيامده، اين سوال به ذهنم مي رسد كه جايگاه اين دوستان را بازتعريف كنيم. يا روزنامه نگارند، يا نيستند. لابي ايست هستند يا مشاور سياسي يا بازيگر؟ به عنوان منتقد دعوت شده اند كه مباحث را بررسي و عيب يابي كنند يا...؟ مرا ببخشيد، اما به مخالفاني كه پز مي دهند كه چنين مي كنيم و چنان اما هنوز نتوانسته اند برنامه اي داشته باشند، مي گويم «قمپزيسيون».
وي در پايان تاكيد كرد: اين جلسات بايد ساز و كار شفاف داشته باشد نه اينكه تا خبر برگزاري يك جلسه به دنبال جلسه پاريس و ديگر جلسات (مثلا در آوريل) در آمريكا و اسامي دعوت شدگان آمد بيرون، ايميل و تلفن پشت سر هم بيايد كه نه تكذيب مي كنند و نه تاييد و فقط مي خواهند كور باشي و ناشنوا و ناگويا! اپوزيسيوني كه از يك خبر ساده بترسد، كارش زار است.
