سمانه پاکدل با انتشار این عکس نوشت:
همه مان نیاز داشتیم به یک
یکی که در مقابلش بایستیم، بغضمان را از دریچه‌ی چشمانم‍‍ان بیرون بریزیم و صادقانه اعتراف کنیم که خوب نیستیم! که کم آورده ایم! مدتهاست که کم آورده ایم...
کسی نبود و ما اشکی نریختیم، نقاب لبخند زدیم و تظاهر کردیم که همه چیز خوب است...
ما خودمان و اشک هایمان را انکار کردیم، ما به احساساتِ خودمان پشتِ پا زدیم، روی زخم‌های روحمان راه رفتیم و پای احساسمان را فلج کردیم و این خوب نشدن ها... و این در خود فرو رفتن‌های پی در پی؛ تاوانِ همان تظاهر‌هایی است که به شادی کردیم و بغض‌های بی پناهی که بی رحمانه بلعیدیم...
ما فقط نیاز داشتیم گاهی حالمان بد باشد.
گاهی اشک بریزیم، گاهی قوی نباشیم و پشتِ امنیتِ نگاه کسی پناه بگیریم.
حالا ما پُریم از درد‌های تلنبار شده؛ چون همه را داشتیم، اما کسی که باید را نداشتیم!
همه مان نیاز داشتیم به یک
یکی که در مقابلش بایستیم، بغضمان را از دریچه‌ی چشمانم‍‍ان بیرون بریزیم و صادقانه اعتراف کنیم که خوب نیستیم! که کم آورده ایم! مدتهاست که کم آورده ایم...
کسی نبود و ما اشکی نریختیم، نقاب لبخند زدیم و تظاهر کردیم که همه چیز خوب است...
ما خودمان و اشک هایمان را انکار کردیم، ما به احساساتِ خودمان پشتِ پا زدیم، روی زخم‌های روحمان راه رفتیم و پای احساسمان را فلج کردیم و این خوب نشدن ها... و این در خود فرو رفتن‌های پی در پی؛ تاوانِ همان تظاهر‌هایی است که به شادی کردیم و بغض‌های بی پناهی که بی رحمانه بلعیدیم...
ما فقط نیاز داشتیم گاهی حالمان بد باشد.
گاهی اشک بریزیم، گاهی قوی نباشیم و پشتِ امنیتِ نگاه کسی پناه بگیریم.
حالا ما پُریم از درد‌های تلنبار شده؛ چون همه را داشتیم، اما کسی که باید را نداشتیم!
