از سال 88 به این سو، یکی از رویه های ثابت در جریانسازی لشکر رسانه ای اپوزیسیون، سوءاستفاده از مرگ افراد مشهور اعم از هنری یا سیاسی بوده است. تجربه موفق رسانه های زنجیره ای ضدانقلاب در سیاهنمایی و افسانه سرایی پیرامون مرگ مشکوک ندا آقاسلطان ایشان را به این جمع بندی رساند که می توان در وقایع مشابه نیز با برانگیختن احساسات مردم و پُررنگ نمودن مواضع بعضاً زاویه دار سیاسی متوفی با حاکمیت، ماهی ضربه امنیتی به نظام را از چنین آب های گل آلودی صید نمود!
با گذشت نزدیک به 12 سال از آن دوران، کماکان و به انحای گوناگون همین حربه در قبال بسیاری دیگر عیناً تکرار شده و از قضا برخی از آنها نیز توانسته جمعیتی عظیم را نیز با خود همراه کند. بعنوان نمونه سوءاستفاده های سیاسی ناشی از تحریک تبلیغاتی مردم در جریان تشییع جنازه های اشخاصی همچون مرحوم حسینعلی منتظری، مرتضی پاشایی و حتی مرحوم هاشمی رفسنجانی، از جمله مواردی است که نمی توان آنها را نادیده انگاشت.
اخیراً نیز پس از انتشار خبر درگذشت محمدرضا شجریان، همین خط سیاسی عیناً تکرار شد؛ چه آنکه با توجه به موضع گیری های خاص نامبرده در حوادث سیاسی همچون فتنه 88، سوءاستفاده از مرگ وی با شدت و حدت بیشتری دنبال گردید. نکته جالب توجه در این خصوص بی اطلاعی یا در خوشبینانه ترین حالت کم اطلاعی جمعیتی بود که در فوت شجریان در مقابل بیمارستان جم تهران بسوگ نشسته بودند؛ نشان به آن نشان که وقتی خبرنگاری از ایشان درخصوص آثار و فعالیت های موسیقیایی متوفی سوال می کرد، پاسخ ها عمدتاً تنها بر تکخوانی «ربنای شجریان» متمرکز بود که اگرچه با توجه به نارضایتی خواننده اثر، بیش از یک دهه است که از صداوسیما پخش نمی شود اما سالیانی است که با معرکه گیری اپوزیسیون خارج نشین، به بهانه ای برای عقده گشایی علیه رسانه ملی تبدیل شده است!
نقطه اشتراک تمامی این تشییع جنازه ها از سوی جریانات ضدانقلاب اما تنها در یک هدف خلاصه می شود و آن پیراهن عثمان سازی از متوفی برای تهییج عوام و تحریک توده عمدتاً احساساتی و متاثر از شبکه های ماهواره ای، بمنظور تکمیل پازل براندازی است؛ با این وجود اما کماکان بسیارند جماعتی که فارغ از عزاداری واقعی و پاسداشت زحمات فرد تازه درگذشته، فقط و فقط برای برهم زدن نظم و امنیت در چنین گردهمایی هایی شرکت می کنند و مرگ اشخاص را بازیچه مطامع سیاسی خود قرار می دهند!
با گذشت نزدیک به 12 سال از آن دوران، کماکان و به انحای گوناگون همین حربه در قبال بسیاری دیگر عیناً تکرار شده و از قضا برخی از آنها نیز توانسته جمعیتی عظیم را نیز با خود همراه کند. بعنوان نمونه سوءاستفاده های سیاسی ناشی از تحریک تبلیغاتی مردم در جریان تشییع جنازه های اشخاصی همچون مرحوم حسینعلی منتظری، مرتضی پاشایی و حتی مرحوم هاشمی رفسنجانی، از جمله مواردی است که نمی توان آنها را نادیده انگاشت.
اخیراً نیز پس از انتشار خبر درگذشت محمدرضا شجریان، همین خط سیاسی عیناً تکرار شد؛ چه آنکه با توجه به موضع گیری های خاص نامبرده در حوادث سیاسی همچون فتنه 88، سوءاستفاده از مرگ وی با شدت و حدت بیشتری دنبال گردید. نکته جالب توجه در این خصوص بی اطلاعی یا در خوشبینانه ترین حالت کم اطلاعی جمعیتی بود که در فوت شجریان در مقابل بیمارستان جم تهران بسوگ نشسته بودند؛ نشان به آن نشان که وقتی خبرنگاری از ایشان درخصوص آثار و فعالیت های موسیقیایی متوفی سوال می کرد، پاسخ ها عمدتاً تنها بر تکخوانی «ربنای شجریان» متمرکز بود که اگرچه با توجه به نارضایتی خواننده اثر، بیش از یک دهه است که از صداوسیما پخش نمی شود اما سالیانی است که با معرکه گیری اپوزیسیون خارج نشین، به بهانه ای برای عقده گشایی علیه رسانه ملی تبدیل شده است!
نقطه اشتراک تمامی این تشییع جنازه ها از سوی جریانات ضدانقلاب اما تنها در یک هدف خلاصه می شود و آن پیراهن عثمان سازی از متوفی برای تهییج عوام و تحریک توده عمدتاً احساساتی و متاثر از شبکه های ماهواره ای، بمنظور تکمیل پازل براندازی است؛ با این وجود اما کماکان بسیارند جماعتی که فارغ از عزاداری واقعی و پاسداشت زحمات فرد تازه درگذشته، فقط و فقط برای برهم زدن نظم و امنیت در چنین گردهمایی هایی شرکت می کنند و مرگ اشخاص را بازیچه مطامع سیاسی خود قرار می دهند!
