پس از انتشار گزارش‌هایی درباره سرنوشت سرنشینان یک قایق غرق شده در کانال "مانش" و مشخص شدن اینکه یک خانواده ایرانی در آن قایق بودند، موجی از ابراز ناراحتی و تاسف از این اتفاق در رسانه‌های مختلف جهان بازتاب یافت، بویژه آنکه این خانواده دو کودک و یک نوزاد هم داشتند، خانواده‌ای اصالتا اهل سردشت بودند که می‌توانستند، سرنوشت دیگری داشته باشند.
به گزارش ایسنا، بعد از آنکه نام و نشان این خانواده و اسم کودکانشان به خبر‌ها رسید، محمدحسین مهدویان که این روز‌ها فیلم «درخت گردو»ی او - درباره واقعه بمباران شیمیایی سردشت - در کردستان به بهانه احراز شرایط شرکت در جایزه اسکار در حال اکران است، ویدیویی را منتشر کرد که به گرفتن تست از چند کودک برای انتخاب در یکی از نقش‌های «درخت گردو» مربوط می‌شد.
مهدویان در بخشی از نوشتار خود برای عکس و فیلم‌های منتشر شده که در آن از کودک تست گریه کردن هم گرفته می‌شود، نوشته است: به این عکس‌ها و ویدیو‌ها نگاه کنید. هر کدام قصه‌ای دارند. پارسال به دنبال یافتن بازیگرانی برای نقش‌های کودک فیلم سینمایی درخت گردو جستجوی محلی مفصلی انجام دادیم. بچه‌ها باید به زبان کردی سورانی حرف می‌زدند که زبان و لهجه مردم سردشت است. فقط چند شهر ایران در شمال کردستان و جنوب آذربایجان غربی به این لهجه خاص حرف می‌زنند و این، کار را سخت می‌کرد. یکی از نقش‌هایی که در پی بازیگرش بودیم، نقش شهین دختر شش هفت ساله فیلم بود.»
و آنیتا یکی از همان کودکانی بود که در این تست شرکت کرده بود.
ویدیو‌های اشک ریختن و همزمان صحبت کردن آنیتا که در جای خود تلخ است، واکنش متفاوتی را از رسول صدرعاملی به همراه داشت. این کارگردان سینما خطاب به مهدویان نوشته است: «معلوم است که هر کودک در ایران و هر جای جهان قصه‌ای دارد! برای ارائه یک نقش؛ ولی چند آنیتا را وادار به گریه کردن جلوی دوربین کردی، ده‌ها کودک یا صدها؟ و اصلاً این که ما حق چنین کودک‌آزاری را برای ساختن فیلم‌هایمان داریم یا نه؟ معلوم است که نه، چگونه است که آزار هرچند اندک یک حیوان جلوی دوربین جرم است، دیده‌ای که وقتی حیوانی در فیلمی آزار می‌بیند که وقتی حیوانی در فیلم آزار می‌بیند فیلمساز قبلش اعلام می‌کند: تصویر حیوان واقعی نیست و در این فیلم به هیچ حیوانی آزار نرسیده و آن وقت تو کودکان را جلوی دوربین و به بهانه تست وادار به گریه کردن و همزمان حرف زدن می‌کنی، متاسفم که در کشورم قانون درست حسابی برای این مهم نداریم، ولی حفظ حقوق کودکان و نوجوانان در جهان جایگاه مناسب خود را دارد و کودک آزاری به این شکل که تو می‌گویی قطعا جرم است و مجازات دارد. کاش خندیدن را با آن‌ها تمرین می‌کردیم!»
اگرچه دیگر فرصتی برای خنداندن آنیتا نیست، اما اشاره صدرعاملی یادآور موضوعی است که در سینما همیشه به شکل‌های گوناگون مورد بی‌توجهی قرار می‌گرفته و آن هم کودکانی است که به هر شکل با سینما مرتبط می‌شوند.
مدتی قبل پس از درخشش فیلم «خورشید» در ونیز هم به این مسئله اشاره شد که کودکان وارد شده به سینما به نوعی توجه و مراقبت ویژه لازم دارند و نباید رها شوند.
مرضیه برومند که سال‌ها تجربه کار کردن با کودکان را در فیلم‌ها و سریال‌های خود دارد، در این باره به ایسنا گفته بود: هر کدام از بچه‌هایی که وارد عرصه بازیگری می‌شوند باید توسط گروه فیلمساز و همینطور خانواده مراقبت شوند تا زندگی آینده آن‌ها آسیبی نبیند؛ و حالا به نظر می‌رسد باید نگاه دیگری از حضور بچه‌ها در این عرصه را به دغدغه‌های قبلی اضافه کنیم.
به گزارش ایسنا، بعد از آنکه نام و نشان این خانواده و اسم کودکانشان به خبر‌ها رسید، محمدحسین مهدویان که این روز‌ها فیلم «درخت گردو»ی او - درباره واقعه بمباران شیمیایی سردشت - در کردستان به بهانه احراز شرایط شرکت در جایزه اسکار در حال اکران است، ویدیویی را منتشر کرد که به گرفتن تست از چند کودک برای انتخاب در یکی از نقش‌های «درخت گردو» مربوط می‌شد.
مهدویان در بخشی از نوشتار خود برای عکس و فیلم‌های منتشر شده که در آن از کودک تست گریه کردن هم گرفته می‌شود، نوشته است: به این عکس‌ها و ویدیو‌ها نگاه کنید. هر کدام قصه‌ای دارند. پارسال به دنبال یافتن بازیگرانی برای نقش‌های کودک فیلم سینمایی درخت گردو جستجوی محلی مفصلی انجام دادیم. بچه‌ها باید به زبان کردی سورانی حرف می‌زدند که زبان و لهجه مردم سردشت است. فقط چند شهر ایران در شمال کردستان و جنوب آذربایجان غربی به این لهجه خاص حرف می‌زنند و این، کار را سخت می‌کرد. یکی از نقش‌هایی که در پی بازیگرش بودیم، نقش شهین دختر شش هفت ساله فیلم بود.»
و آنیتا یکی از همان کودکانی بود که در این تست شرکت کرده بود.
ویدیو‌های اشک ریختن و همزمان صحبت کردن آنیتا که در جای خود تلخ است، واکنش متفاوتی را از رسول صدرعاملی به همراه داشت. این کارگردان سینما خطاب به مهدویان نوشته است: «معلوم است که هر کودک در ایران و هر جای جهان قصه‌ای دارد! برای ارائه یک نقش؛ ولی چند آنیتا را وادار به گریه کردن جلوی دوربین کردی، ده‌ها کودک یا صدها؟ و اصلاً این که ما حق چنین کودک‌آزاری را برای ساختن فیلم‌هایمان داریم یا نه؟ معلوم است که نه، چگونه است که آزار هرچند اندک یک حیوان جلوی دوربین جرم است، دیده‌ای که وقتی حیوانی در فیلمی آزار می‌بیند که وقتی حیوانی در فیلم آزار می‌بیند فیلمساز قبلش اعلام می‌کند: تصویر حیوان واقعی نیست و در این فیلم به هیچ حیوانی آزار نرسیده و آن وقت تو کودکان را جلوی دوربین و به بهانه تست وادار به گریه کردن و همزمان حرف زدن می‌کنی، متاسفم که در کشورم قانون درست حسابی برای این مهم نداریم، ولی حفظ حقوق کودکان و نوجوانان در جهان جایگاه مناسب خود را دارد و کودک آزاری به این شکل که تو می‌گویی قطعا جرم است و مجازات دارد. کاش خندیدن را با آن‌ها تمرین می‌کردیم!»
اگرچه دیگر فرصتی برای خنداندن آنیتا نیست، اما اشاره صدرعاملی یادآور موضوعی است که در سینما همیشه به شکل‌های گوناگون مورد بی‌توجهی قرار می‌گرفته و آن هم کودکانی است که به هر شکل با سینما مرتبط می‌شوند.
مدتی قبل پس از درخشش فیلم «خورشید» در ونیز هم به این مسئله اشاره شد که کودکان وارد شده به سینما به نوعی توجه و مراقبت ویژه لازم دارند و نباید رها شوند.
مرضیه برومند که سال‌ها تجربه کار کردن با کودکان را در فیلم‌ها و سریال‌های خود دارد، در این باره به ایسنا گفته بود: هر کدام از بچه‌هایی که وارد عرصه بازیگری می‌شوند باید توسط گروه فیلمساز و همینطور خانواده مراقبت شوند تا زندگی آینده آن‌ها آسیبی نبیند؛ و حالا به نظر می‌رسد باید نگاه دیگری از حضور بچه‌ها در این عرصه را به دغدغه‌های قبلی اضافه کنیم.
