«دانشجو موذن جامعه است، اگر خواب بماند نماز امت قضا می شود.» این جمله با مسمی از شهید بهشتی، خود بیانگر نقش بی بدیل دانشجویان در پویایی و تحرک جامعه است که متاسفانه این روزها کاملاً فراموش شده است. جنبش دانشجویی که روزی مبداء تحولات و پیشقراول تمامی رخدادهای صد سال اخیر تاریخ معاصر ایران بوده است، اینک به پیکر نحیف و منفعلی تبدیل شده که تنها به صدور چند بیانیه اعتراضی، قناعت کرده و سالی یکبار با برپایی استندآپ کمدی به مناسبت 16 آذرماه، ابراز وجود می کند!
اگرچه با همه گیری ویروس کرونا و تعطیلی دانشگاه ها، این رخوت بیش از پیش عینیت پیدا کرده است اما سوال اینجاست که چه بر سر موذنان جامعه آمده که اینگونه بی رمق، در مواجهه با تحولات روزمره، موضع موازنه منفی را اتخاذ می کنند یا اگر هم راغب به فعالیت های فوق برنامه باشند، عموماً به جهت فقدان تحلیل درست، انرژی خود را در مسیرهای انحرافی و پوچ هدر می دهند و آتش بیاران معرکه دشمنان این مرز و بوم می شوند؟
پاسخ این سوال اما بیش از آنکه به خود دانشجویان بستگی داشته باشد، به مسائل و حواشی بیرون از دانشگاه باز می گردد. با مروری به روند تاریخی تحولات جنبش دانشجویی، پس از جنگ تحمیلی و ابتدای دهه 70 شمسی، مشخص می شود که از این برهه به بعد، اعمال سیاست های فرمایشی از جانب دولت های روی کار آمده و سوءاستفاده از جریانات دانشجویی در حکم پیاده نظام و سیاهی لشکر کارگردانان سیاسی، موجب شد تا از دانشجویان در غائله هایی مثل تابستان 1378 و تابستان 1388 و حتی اعتراضات دی ماه 1396، همچون ملعبه هایی در راستای پیشبرد سیاست شوم «فشار از پایین؛ چانه زنی از بالا» بهره برداری شود.
هزینه این سوءاستفاده همیشگی طی 2 دهه اخیر، نه از کیسه لیدرهای دروغین سیاسی همچون «احمد باطبی»، «مجید توکلی»، «امیرعباس فخرآور»، «حشمت الله طبرزدی» و... بلکه از جیب دانشجویان ساده و از همه جا بی خبری پرداخت شد که با تهییج این قماش منفعت طلب، پس از مدتی زندگی خود را ویران شده یافتند و سپر بلای کسانی شدند که شهرت، پناهندگی و زندگی مرفه حاصله از دلارهای مزدوریشان را مدیون ساده انگاریهای دانشجویان احساساتی هستند.
در سوی دیگر نیز اگرچه بودند و هستند دانشجویان زیرک و دغدغهمندی که به آرمان های انقلاب اسلامی معتقدند و به سادگی فریب شعارهای خوش خط و خال ضدانقلابیون در فضای دانشگاهی را نمی خورند، اما آنچنان با برخوردهای قهریه مسئولان غربزده همچون «منع از تحصیل»، «معرفی به کمیته انضباطی» یا حتی «تعقیب های قضایی» مواجه می شوند که صدایشان در نطفه خفه شده و عطای فعالیت های مستقل دانشجویی را به لقایش می بخشند.
از همین رو، جو رایج امروز در دانشگاه های کشور صرفاً بر مدار مدرک گرایی و علم آموزی محض چرخیده و هیچ عزم و انگیزه ای از سوی دانشجویان برای فعالیت های فوق برنامه و غیردرسی دیده نمی شود؛ چراکه اکثریت ایشان اگرچه مایل به آن باشند اما از عقوبت این قبیل فعالیت ها بیم دارند و معتقدند که «سری که درد نمی کند را دستمال نمی بندند»!
در پایان، امید است با حذف طمع نحله های سیاسی به منظور بهره کشی از جریانات دانشجویی، فضای فعالیت های سیاسی در دانشگاه ها همچون دهه اول انقلاب رونق گرفته و موذنان جامعه، مجددا بشیر و نذیر و آگاهی بخش مردمانشان باشند.
گذشت اون زمون که دانشجو فعال بود و کلید تغییر ملت دستش بود
الان فقط باید سرش تو کار درس و مشق خودش باشه و به حیطه ممنوعه ورود نکنه