سریال باخانمان قرار بود یک کار طنز باشد که بیش از آن که طنز باشد وضعیت رقتبار یک معتاد را به نمایش درمی‌آورد. نمایش اعتیاد و مسائل مبتلا به آن چقدر پتانسیل طنز دارد؟ اگر دوستان پاسخ‌شان سریال بزنگاه است، در این سریال عطاران از بازیگرانی استفاده کرد که هر کدام پتانسیل ایجاد موقعیت‌های طنز را داشتند و سمت و سوی داستان به گونه‌ای طراحی شده بود که در تقبیح اعتیاد بود و تمام بدبختی‌های شخصیت داستان نادر (رضا عطاران) را ناشی از اعتیاد نشان می‌دهد.
به گزارش ایرنا در سریال باخانمان هیچ نگاه طنزی دیده نمی‌شود. بازیگران پتانسیل فضای نمایشی طنز ندارند. از سوی دیگر پدر خانواده که معتاد است فرزندش را می‌فروشد. سوال اینجاست چند درصد از جامعه ایرانی اسلامی ما را این چنین پدران تشکیل داده‌اند که در این سطح گسترده و به صورت سریال از یکی از شبکه‌های سراسری پخش می‌شود؟
نکته جالب این که چندی پیش وقتی یک خانواده فرزندش را مجبور به کشیدن مواد مخدر کرد و فیلم آن در فضای مجازی منتشر شد، از سوی قوه قضاییه مورد پیگیری قرار گرفتند و به عنوان مجرم شناخته شدند. حال نمایش اعتیاد در این سطح گسترده و با جزئیات و فروش فرزند در یک سریال تلویزیونی که مخاطبان آن را دنبال می‌کنند چه حکمی خواهد داشت؟
اگر تنها عکس‌های این سریال را مرور کنید خواهید دید پدر خانواده (حسن پورشیرازی) چگونه نشان داده شده است و در چه شرایطی او را در قاب تلویزیون به تصویر کشیده می‌شود.
سوال اینجاست با نمایش این نوع پدر در سطح گسترده توقع داریم فرزندان به بزرگترها احترام بگذارند؟ هر روز در بوق و کرنا می‌کنیم که کودکان احترامی برای والدین قائل نیستند.
نکته جالب دیگر درباره این سریال حضور ناظر کیفی بی‌تجربه‌ای است که مشخص نیست نقشش در این سریال چیست؟ این فرد باید تمام سریال را از فیلمنامه تا زمان پخش مورد ارزیابی قرار دهد و از همه مهم‌تر به عنوان نماینده سازمان صدا و سیما در کیفیت اثر به لحاظ تاثیرات اجتماعی و روانشناختی آن توجه داشته باشد. در سریال باخانمان عهده‌دار این مسئولیت امیر ابیلی، منتقد سینما و تلویزیون و مشاور فیلمنامه نجلا است. مشخص نیست وی چگونه به مضمون و محتوای سریال باخانمان توجه ندارد و این تاثیرات منفی را نمی‌بیند. شاید با لفافه طنز و کمدی تمام مشکلات این سریال را قابل چشم‌پوشی دانسته‌اند.
در مجموع سریال باخانمان با روایتی الکن و دستمایه قرار دادن داستانی نخ‌نما و تکراری بدون داشتن موقعیت‌های طنز و کمدی تنها سریالی متوسط، کلیشه‌ای و سطحی است که هر طور شده می‌خواهد با دستاویز قرار دادن شوخی‌های سطحی مخاطب را پای تلویزیون بنشاند.
