يکشنبه ۱۸ شهريور ۱۴۰۳ - ساعت :
۰۱ اسفند ۱۳۹۰ - ۱۰:۵۱

سرآغاز پویش طبیعت برای نوزایی

اسفند كه می شود زمین لباس خواب زمستانی را از تن بیرون می كند تا پویش بهاری را در جنبش سرزمینی خویش آغاز كند.
کد خبر : ۵۴۵۸۰

به گزارش صراط به نقل از جهان در تاریخ باستان ایرانیان در شروع اسفند ماه جشنی برگزار می شد كه در آن مردمان با آغاز اسفند زمین را تكریم و احترام می كردند تا بهاری پر محصول داشته باشند.

در گاه ‌شمار‌ی ایرانیان، ماه‌های سال برای خود نام های ویژه داشتند و هر روز ماه نیز یك نام برای خود داشت كه روز اول هر ماه را 'روز اورمزد'، روز دوم هر ماه را 'بهمن روز' و روز سوم هر ماه را ' اردیبهشت روز ' می خواندند.

ایرانیان در دوره های تاریخی بر مهرورزی به طبیعت همواره تاكید داشته اند و این همان اصلی است كه اسلام نیز بر آن تاكید دارد.

نزد ایرانیان بهمن روز، همواره روز سلامتی و اندیشیدن بوده كه آن را صفت خداوندی اعطا شده به بشر می دانستند و اردیبهشت روز نیز روز بهترین راستی و پاكی بوده كه آن نیز از صفات خداوندی است و آن هدیه خداوند به مخلوق خویش بوده است.

روز چهارم هر ماه ' شهریور روز' ، روز سجده گذاری به درگاه خداوند نام داشت و روز پنجم هر ماه را روز 'سپندارمذ' می نامیدند كه تكریم طبیعت از صفات چنین روزی بود.

اسفند لقبی بود كه به 'زمین خدا' مقلب می كردند و سپندارمذ به مفهوم گسترش زمین، روز مقدس، روز فروتنی در نزد ایرانیان قلمداد می شد و زمین نیز نمادی از عشق ورزیدن و فروتنی بود و ایرانیان بر این عقیده بودند كه زمین با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد.‌

نزد آنان زمین چونان مادری به همه افراد بشر مهربانی می كند و با سخاوت خویش به انسان محبت كرده تا آنان همواره به یاد خداوند باشند و به همین دلیل درفرهنگ ایران باستان ، ' اسپندارمذگان' به ‌عنوان نماد مهر مادری و باروری مورد تكریم بود.

در گاه شمار ایرانیان هنگامی كه نام ماه و نام روز در یك سال تلفیق می شده و در روزی كه نامش با نام ماه مقارن می‌ گشت جشنی ترتیب می‌دادند كه در این بین' مهرگان ' یكی از معروف ترین جشن های ایران باستانی بوده كه ماه مهر و روز مهر یكی می شده و ایرانیان آن را گرامی می داشتند.

اسفندماه، گاه پویش زمین برای جوانه زدن است و اسفندماه پیام آور بهار و نوروز است كه از ابتدای آن باید به فكر كار و تلاش بود.

طبیعت از مهمترین داده های خداوند به مخلوق خویش است كه باید آن را در هر عصر و دوره ای پاسداشت اما دردهه های اخیر بشر با تخریب هایی كه برای توسعه شهرها و صنعت در زمین ایجاد كرده مشكلات معتددی را برای حیات در زمین ایجاد كرده است.

افزایش میزان تولید گازهای گلخانه ای ، تخریب لایه ازون ، آلودگی آب ها و خاك ، از بین رفتن جنگل ها تنها نمونه هایی از ناملایماتی است كه بشر بر كره خاكی وارد كرده است به گونه ای كه سازمان ملل متحد و تشكل های بین المللی زیست محیطی نسبت به وضعیت ایجاد شده در زمین و تهدید سلامت نوع بشر كنوانسیون های متعددی را ایجاد كرده اند.

اما آنچه بیش از همه شاید مورد توجه قرار گیرد بازگشت انسان به خوی طبیعی و انسانی خویش در استفاده از مواهب بی شماری كه طبیعت در اختیار نوع بشر قرار داده و بهره برداری متناسب با زیست بوم طبیعی هر منطقه از جهان است.
 
 

آخرین اخبار و تصاویر اجتماعی را در سرویس جامعه صراط بخوانید.