شهید متولد: سال: 1350 بوده است، یعنی زمان شروع جنگ 9 سال سن داشت.
آنقدر دنبال کاروان اصحاب عاشورائی امام حسین(ع)دوید، قد کشید و شد، علی اکبر امام حسین(ع).
رفت میدان.
و سال شهادت: 10/4/ 1365 در جزیره ام الرصاص، مفقود الاثر شد.
قهرمان ما، آن کسی نیست، که چند تکه سنگ و چدن را روی شانه کشید، پرچم ایران را بالا برد، مدال افتخار گرفت، یا آن که توپ به پا زد و بهش بهترین خودرو و مدال و هزار تیله طلا دادند...یا آن ستایش شبکه سه و آن بازیگر نقش همسر شهید بابائی، در آسمان، نجوای تو خالی می کرد. که با آن وضع حجابش، نکبت بار در شهر، بلوتوس اش، الان در هزاران گوشی همراه است، که اشک مادران شهید را در آورد. جوان ها میدوند دنبال این شهره شهر، وای توستایشی، همان نقش همسر شهید.
آری....
آنها قهرمان های پوشالی اند.
قهرمان، قهرمانان، مادر محمدهای شهید اند...
شهدای که در کنج فراموشی، به چند تکه بنر و تراکت سپرده شدند، شدند، بخشنامه بنیادها و کنگره های تو خالی...
و شهدا ماندن/ روی شانه های غریب، شدن اشک، شدن غربت و تنهائی....
شدن دائم الذکر مادر، هیچ ذکری در دل این مادران شهدا، بالاتر از گریه نیست....
عجب صبری دارد این مادر ای خدا....
وصیت نامه شهید:
من خیلی کوچکتر از آنم که برای ملت ایران پیامی بدهم، اما این را وظیفه خودم می دانم که حرف خود و دیگر رزمندگان را به ایشان(ملت ایران) برسانم.
ای ملت ایران امام را یاری کنید، و مانند مردم کوفه نباشید که امام حسین را تنها گذاشتند.
پدرجان یک وصیت شخصی دارم که روزه و نمازهای قرضی من را بخوانید و نیز مبلغ «چهارده تومان» به آقای کربلائی محمد علی و مبلغ «دو تومان» به آقای بیکی (فلکه سرخواجه) بدهکارم، بدهید.
انشالله که از من بدی یا خوبی دیدی ببخشید.
و تو ای مادرم شیرت را بر من حلال کن، گر چه نتوانستم جبران زحماتی را که شما برای من کشیدید، حتی یک قطره از آن را جبران کنم، مرا ببخشید.
پدر شهید شیخ الاسلامی
