کمتر از چهار ماه دیگر، موعد برپایی سیزدهمین انتخابات ریاست جمهوری فرا می رسد و بسیاری از طیف ها و جریانات سیاسی، خود را برای حضور در نخستین رقابت بر سر قدرت، در قرن جدید مهیا می کنند. نکته مغفول مانده در تدارک این محفل بزرگ سیاسی این است که اگرچه میزبانان از هم اکنون کارت های دعوت مدعوین را آماده کرده اند اما برآوردها نشان از این حقیقت تلخ دارند که گویا میهمانان، اینبار تمایل چندانی به شرکت در این جشن انتخاباتی ندارند!
خانواده ای را در نظر بگیرید که بر طبق روایت رسمی مرکز آمار ایران از پارسال تا امسال، افزایش ۶۴ درصدی قیمت نان و غلات، ۵۶ درصدی بهای گوشت قرمز و مرغ، ۶۰ درصدی مظنه گوشت ماهی، ۷۹ درصدی بهای لبنیات، ۹۹ درصدی قیمت روغن و چربی‌ها، ۸۸ درصدی مظنه میوه و خشکبار، ۶۹ درصدی بهای قند و شکر و... را تجربه کرده و با این وجود از اعضای آن دعوت بعمل می آید تا در خرداد ماه 1400، حماسه ای دیگر را در پای صندوق های رأی به منصه ظهور برسانند!
مسلم است که وقتی تمام فکر و ذکر اکثریت قریب به اتفاق مردم، درگیر معیشت حداقلی و تهیه قوت لایموت برای زنده ماندن (و نه زندگی کردن!) باشد، دیگر مجالی برای اندیشیدن به مشارکت سیاسی و توجه به جنگ های زرگری سیاسیون باقی نمی ماند! جالب اینجاست که بسیاری از رجُل سیاسی و خیل کیف کش های جیره خوارشان، آنقدر از مرحله پَرتند که گمان می کنند، کماکان می توانند با دمیدن در تنور دوقطبی هایی نظیر؛ «چپی یا راستی»، «پیر یا جوان»، «ارزشمدار یا لیبرال»، «ساده زیست یا اشرافی»، «غربزده یا وطن پرست» و...، غلیان احساسات سیاسی ملت را به اوج رسانده و از این نمد برای خویش، کلاه ریاست جمهوری ببافند!
شاید گیس و گیس کشی های سیاسی برای ایرانیان، تا رقابت دوره پیشین ریاست جمهوری در سال 96 نیز جذابیت داشت اما بی حسی حیرت انگیز این روزهای مردم کوچه و بازار در قبال مشارکت مدنی، زنگ خطری گوش خراش برای عُقلا و دلسوزان کشور است که جای دارد با قید فوریت، نسبت به آن چاره اندیشی شود. متاسفانه کژکارکردی مزمن دولتمردان و مدیران بی کفایت، بالاخص طی دهه اخیر، آنچنان به اعتماد عمومی آسیب زده که روز به روز، امید ملت به تغییر از طریق صندوق های رأی را کمرنگ تر کرده است! با این همه، امید است تا در سایه نجابت بی نظیر و خویشتنداری مثال زدنی مردم معتقد به آرمان های اصیل انقلاب، راهکاری بنیادین و اساسی برای حل وضع وخیم اقتصادی ایرانیان اندیشیده شود.
کم کم دارم بهت امیدوار میشم