ناصر پروانی، شاعر و نویسنده در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران درباره قرار گرفتن ایران در رده پنجم تولید محتوا در وب، گفت: میانگین حضور و تعداد صفحه های ایرانیان در فضای مجازی به نسبت جمعیت ۸۰ میلیونی کشورمان در سطح بالایی قرار دارد. افراد در رده‌های سنی مختلف از کودکان هفت ساله گرفته تا بزرگسالان و میانسالان درگیر فضای مجازی هستند. تا چند سال پیش مادران و پدران ۶۰، ۷۰ ساله ما از نحوه استفاده از این فضا مطلع نبودند. پس از اینکه از این مسئله آگاه شدند علاوه بر حضور پررنگشان فعالیت زیادی هم در فضای مجازی دارند.
این شاعر درباره کیفیت مطالب منتشرشده ایرانیان در فضای مجازی، اظهار کرد: نمی‌توان گفت کیفیت مطالب منتشر شده ایرانیان در فضای مجازی در چه حدی است، اما در این میان ممکن است برخی مطالب از جا‌های دیگر کپی و در این فضا منتشر شده باشد. از سوی دیگر مطالب زیادی به اسم شعر و داستان در این فضا دیده می‌شود. از این مسئله نمی‌توان به راحتی گذشت. سطح دسترسی آسان برای انتشار مطالب در فضای مجازی باعث شده است آثاری به نام شعر و داستان در این فضا منتشر شود که کیفیت آن‌ها در حدی است که نمی‌توان آن‌ها را چاپ کرد.
این نویسنده ادامه داد: قابلیت انتشار مطالب در فضای مجازی مانند یک شمشیر دولبه است. از سویی تعدد حضور افراد شاعر در این فضا باعث می‌شود شاهد بارش افکار در آن باشیم؛ از سوی دیگر فضایی است که در آن تنها آثار خواندنی منتشر نمی‌شود بلکه مانند سفره‌ای است که می‌توان در آن انواع نوشتار را یافت. همین مسئله کاهش عیار شاعری و نویسندگی را به دنبال دارد.
وی تصریح کرد: هم اکنون حجم زیادی اثر منتشر می‌شود که در آن تکنیک‌های شاعری و نویسندگی دیده نمی‌شود. از سوی دیگر همین گستردگی دست مخاطب را برای انتخاب اثر باز می‌گذارد. در این میان وظیفه کسانی که آموزش افراد نوپا را در زمینه شعر و داستان به عهده دارند نهاد‌های ناظر و ممیزی کتاب سنگین‌تر می‌شود. نمی‌توان به افراد نوپا در زمینه شعر و داستان گفت اثرشان را منتشر نکنند بلکه باید به آن‌ها آموزش داد. به مردم هم نمی‌توان گفت کتابی بخوانند که مورد نظر ماست و اثر دیگری مطالعه نکنند. در ابتدا باید سره را از ناسره جدا کرد
پروانی بیان کرد: انتشار هر مطلبی با عنوان شعر و داستان تنها در فضای مجازی وجود ندارد بلکه در شرایط کنونی نشر هم ناشران هر کتابی منتشر می‌کنند. پس از دریافت هزینه انتشار کتاب را منتشر می‌کنند و تنها از اثری حمایت می‌کنند که از فروش آن اطمینان دارند. مانند گذشته عمل نمی‌کنند که پس از بررسی ارزش و غنای ادبی برای چاپ کتاب اقدام کنند. تنها به مواردی توجه می‌کنند که در صورت وجود آن موارد در کتاب مجوز انتشار از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نمی‌گیرد و به قدرت محتوایی اثر توجه نمی‌کنند. در صورتی که باید به محتوای کتاب و استقبال مخاطب از آن هم توجه کنند.
