قرابت و همراهی وحید جلیلی با پیمان جبلّی از ابتدای جلوس جبلّی بر کرسی ریاست سازمان صداوسیما مشهود بود؛ اگرچه در ادامه، برخی انتصابات حاشیه ساز وابستگان و نزدیکان جلیلی و نیز نهایتاً صدور حکم رسمی "قائم مقام رئیس سازمان و دبیر ستاد تحول رسانه ملّی" برای وی، این همراهی را علنی تر نمود.
در این حکم، سایر معاونت ها و بخش های رسانه ملّی به حداکثر همکاری و هماهنگی با مأموریت های ابلاغ شده به جلیلی همچون «کاهش موازی کاری ها، چابک سازی و هم افزایی حداکثری شبکه های سیما و صدا» مُلزم شده اند. این الزام به خوبی نشانگر این حقیقت است که جلیلی، جایگاهی بسیار کلیدی و نه فرمایشی را در دوره جدید تصاحب کرده است.
تأسف بار آنکه از همان روزهای آغازینی که زمزمه استیلای بینش، نگرش و رویکرد وحید جلیلی و نیز تفوّق همقطاران وی بر بزرگترین سازمان رسانه ای کشور به گوش می رسید، جریان رسانه ای خاصی با هزینه بیت المال، تلاش خویش را معطوف به تعریف، تمجید و ستایش های مبالغه آمیز از وی نمود.
زیباترین تعریف دینی از تملّق را در تعبیر امام علی علیه السلام می توان یافت؛ آنجا که می فرمایند: "اَلثَّناءُ بِاَكثَرَ مِنَ الاستِحقاقِ مَلَقٌ؛ تعريف بيش از استحقاق، چاپلوسى است".
در روزهای اخیر نیز جمعی معلوم الحال با هدف خودنمایی، گِرد شیرینیِ این انتصاب به رقص و پایکوبی پرداخته و به مناسبت های مختلف، زبان به تملّق و مجیزگویی از وحید جلیلی گشاده اند. در آخرین مصداق این چاپلوسی، می توان به متن منتشر شده در هفته نامه صداوسیما، مورخ ۴ دی ماه ۱۴۰۰ تحت عنوان "مثل آوینی" اشاره کرد؛ متنی که مَطلع آن چنین است: "جلیلی را می توان ادامه آوینی در مسیر فرهنگ و هنر دانست، با همان نگاه و با همان مختصات؛ تحول خواه، منتقد و انقلابی؛ درست مثل آوینی، نه این ور سیاست برای او اهمیت دارد، نه آن ور سیاست"!
در پایان سؤال اساسی از رئیس جدید رسانه ملّی این است که:
اولاً این خودگویی و خودخندی ها چه بهره و ثمری برای حکمرانی رسانه ای کشور خواهد داشت؟!
ثانیاً چرا "تحوّل در رسانه ملّی" به "تحوّل در تملّق" بدل شده است؟!
ثالثاً چرا بیت المال به جای هزینه شدن در جهت اصلاح و اعتلای بزرگترین سازمان رسانه ای کشور -که هم اینک در بدترین شرایط از منظر مقبولیت عمومی قرار گرفته است- باید صرف تعریف و تمجیدهای بی ثمر از صدرنشینان رسانه ملّی گردد؟!
