به گزارش پایگاه خبری صراط، یعقوب ربیعی نوشت: حمله به تاسیسات رژیم صهیونسیتی دفعه اول نبوده است و آنها بارها ضربه شست ایران را چشیده‌اند. اما در گذشته و در پاسخ به شهادت شهید الله‌دادی، پایگاه تیفور و ... پاسخ‌ها بصورت غیرمستقیم یا پنهانی بود و رسانه‌ای نمی‌شد. لذا علت رسانه‌ای شدن این حمله می‌تواند چند موضوع باشد:
1 _ اولاً می‌تواند پاسخی به جوسازی رسانه‌ای صهیونیست‌ها مانند مطرح‌شدن پلنB باشد که با فضاسازی رسانه‌ای بدنبال تغییر موازنه وحشت به نفع خودشان بودند.
2 _ ثانیاً اعلام این حمله را می‌توان آغاز یک استراتژی جدید در سیاست دفاعی ایران قلمداد کرد؛ یعنی عبور از صبر استراتژیک به پاسخِ آشکار و هوشمندانه.
2 _ ثالثا پاتریوت‌های نسل ۲ و ۳ آمریکا که از سال ۲۰۲۰ در اربیل مستقر شده‌اند باز هم در رهگیری تجهیزات ایرانی ناکام ماندند و این یعنی به رخ کشیدن توان تکنولوژیکی ایران در حوزه نظامی.
4 _ نکته چهارم اینکه، این حرکت نو پاسخی به تلاش صهیونیست‌ها برای ورود به حوزه پیرامونی ایران است. قطعاً ایران اجازه نخواهد داد که صهیونیست‌ها در کنار گوش ما لانه کنند و امنیت ملی ما دچار خدشه شود.
5 _ تقارن این حمله با ساعت ۱:۲۰ یعنی هر چند حاج قاسم در بین ما نیست ولی شهادتش یک مبدأ تاریخی برای انتقام از عاملان و بانیان فرودگاه بغداد خواهد بود.
جان هرتز در نظریه‌اش با عنوان معمای امنیت Security Dilemma و دیگر نظریه‌پردازان رئالیسم تهاجمی به خوبی می‌توانند شرایط فعلی را به تصویر بکشند. به قول مرشایمر در جهانی با قانون جنگل اگر نزنی زده می‌شوی و اگر نخوری خورده.
نکته پایانی اینکه، بنظر می‌رسد پالس این حمله را بعد از آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها برخی افراد مانند آل خلیفه، اردوغان، علی اف، بارزانی و ... بهتر حس کردند که نباید اقتصاد و امنیتشان را به یک رژیم پوشالی پیوند بزنند.
