قبل از فاجعه مرگبار به داد "آزادی" برسید!

به گزارش پایگاه خبری صراط به نقل از مهر، ورزشگاهی که پنجاه و یک سال از برگزاری نخستین بازی فوتبال در آن می‌گذرد، روز‌های سخت و پراسترسی را پشت سرمی گذارد و با نگاهی سختگیرانه نفس هایش به شماره افتاده است. ورزشگاهی که از آن به عنوان تنها ورزشگاه استاندارد فوتبال ایران یاد می‌شود!

تفاوت مشهود اکنون و روز اول

۲۵ مهرماه سال ۱۳۵۰ زمانی که ورزشگاه یکصد هزار نفری آزادی گشایش یافت و سه سال بعد میزبان بازی‌های آسیایی بود، بسیاری از کشور‌های همسایه در حسرت داشتن ورزشگاهی مثل آن بودند و چه بسا خیلی از آن‌ها هنوز زمین چمن هم برای برگزاری یک بازی نداشتند. آن زمان ورزشگاه آزادی با استاندارد‌های روز دنیا ساخته شد و مورد توجه رسانه‌های خارجی هم قرار گرفت. اما اکنون این ورزشگاه باوجود گرفتن تایید کنفدراسیون فوتبال آسیا، از استاندارد‌های روز دنیا کیلومتر‌ها فاصله دارد.

«صندلی گذاری» که واقعیت را نشان داد

فوتبال ایران سالهاست تلاش می‌کند استاندارد‌های کنفدراسیون فوتبال آسیا را برای میزبانی رویداد‌های بین المللی کسب کند، اما هر چه جلوتر می‌رود کارش برای گرفتن این مجوز‌ها سخت‌تر می‌شود چرا که تنها سرمایه مادی فدراسیون فوتبال در حال زوال و فرسودگی است.

یکی از مواردی که مسئولان ورزش کشور باید انجام می‌دادند صندلی گذاری ورزشگاه آزادی بود تا بتوانند به استاندارد‌های روز فوتبال دنیا نزدیک شوند. این اتفاق بالاخره پس از سال‌ها رخ داد و اواخر سال ۱۳۹۶ بود که کار صندلی گذاری در این ورزشگاه آغاز شد. این اتفاق، اما نشان داد که سکو‌های ورزشگاه دیگر استحکام و قدرت گذشته را ندارد و مسئولان باید فکری اساسی به حال آن بکنند.

«بَزک» آزادی به خاطر فینال آسیا

سال‌ها پس از افتتاح رسمی این ورزشگاه که ۱۰ شهریور ۱۳۵۳ صورت گرفت، پرسپولیس به عنوان نماینده فوتبال ایران به دیدار فینال لیگ قهرمانان در سال ۲۰۱۸ راه یافت و ناچار شد دیدار برگشت این فینال را در ورزشگاه آزادی برگزار کند. ورزشگاهی که رو به فرسودگی گذاشته بود و مشکلات پرتعدادش میزبانی سرخپوشان را به خطر انداخته بود.

با این حال برای این که آزادی حداقل بتواند یک دیدار را در سطح اول فوتبال آسیا برگزار کند، میلیارد‌ها تومان هزینه شد تا بخش‌هایی از این ورزشگاه «بَزک» شود و مجوز برگزاری فینال را بگیرد. اما همان زمان هم مشخص بود که این ورزشگاه دیگر توانایی برگزاری دیدار‌های بین المللی سطح اول با استاندارد‌های روز دنیا را ندارد.

مقاوم سازی‌هایی که «مُسکن» هستند

با مشخص شدن وضعیت نامناسب ورزشگاه آزادی به ویژه در طبقه دوم، کار مقاوم سازی برخی از «زون»‌های این ورزشگاه آغاز شد. این ورزشگاه متشکل از ۷۲ زون است که در سال ۱۳۹۵ سه زون ۳۱، ۳۲ و ۳۳ آن مقاوم سازی شد، اما با گذشت چند سال از این اتفاق، حالا مشخص شده که زون‌های دیگر هم نیاز به مقاوم سازی و بازسازی اساسی دارند و اگر این اتفاق رخ ندهد، خطر بزرگی ورزشگاه پیر شهر را تهدید خواهد کرد.

هشدار‌های «مددی» به جایی نرسید

هر چند مدیران مجموعه ورزشی آزادی در سال‌های اخیر تلاش کرده اند به وضعیت ورزشگاه یکصد هزار نفری که پس از صندلی گذاری ظرفیتش به ۷۸ هزار و ۱۱۶ نفر کاهش یافته است، رسیدگی کنند، اما بالا رفتن سن این ورزشگاه میزان خطرات آن را هم بالا برده است. در بین این مدیران احمدی مددی هشدار‌های بیشتری را به مسئولان وزارت ورزش و سایر نهاد‌ها داد تا زودتر به فریاد این «پیر» مجموعه ورزشی آزادی برسند.

مددی در نامه‌هایی که برای دستگاه‌های مختلف ارسال کرد از خطر‌های احتمال خبر داد که در صورت ترمیم و بازسازی نکردن ورزشگاه در انتظارش خواهد بود.

درخواست از رئیس جمهور برای توجه به ورزشگاه آزادی

در سال‌های اخیر که وضعیت ورزشگاه آزادی نگران کننده شده بود، بسیاری از اهالی ورزش با امضا نامه‌ای خطاب به حسن روحانی رئیس جمهور وقت خواستار توجه ویژه به بازسازی این ورزشگاه شدند. نماینده‌ای هم از دولت قبلی برای بررسی شرایط در این ورزشگاه حضور یافت و قرار شد بودجه‌ای را برای این کار در نظر بگیرند، اما پایان کار دولت بازهم آزادی را در حسرت گذاشت.

حضور در طبقه دوم ممنوع!

در نامه‌ای که شهریورماه سالجاری از سوی نهاد‌های نظارتی به مدیر مجموعه ورزشی آزادی ارسال شده، ضمن اشاره به بررسی‌های صورت گرفته به ویژه در طبقه دوم این ورزشگاه تاکید شده است که برای جلوگیری از بروز هرگونه حادثه ای، از ورود تماشاگران به این طبقه ممانعت به عمل آید و حتی طبقه دوم ورزشگاه «پلمپ» شود.

مجوز حرفه‌ای بعد از ۵۰ سال از کجا آمد؟

با وجود هشدار‌هایی که در مورد وضعیت ورزشگاه آزادی داده شده است و اسناد و مدارک آن نیز موجود است، ۱۹ آذرماه سالجاری وزارت ورزش در خبری اعلام کرد که مجوز حرفه‌ای سازی ورزشگاه آزادی پس از ۵۰ سال صادر شده است!

در بخشی از این خبر آمده بود: «تیم کارشناسی از شرکت بین المللی گواهی دهنده شخص ثالث و مستقل مورد تایید مرکز ملی تایید صلاحیت پس از بررسی‌های فراوان و تطبیق موارد طرح شده از سوی AFC (کنفدراسیون فوتبال آسیا)، مجوز حرفه‌ای و گواهینامه انطباق با الزامات کنفدراسیون فوتبال آسیا را برای استادیوم‌ورزشی آزادی صادر کرد.»

با وجود تلاش‌هایی که صورت گرفته آزادی هنوز مشکل دارد

با مشکلاتی که ورزشگاه آزادی دارد و هر روز هم بیشتر می‌شود، انتشار این خبر عجیب و با واقعیت ورزشگاه همخوانی نداشت. ضمن این که این سوال را مطرح می‌کند که چطور ورزشگاه آزادی ۵۰ سال قبل و در اوج نو بودن و استاندارد بودن نتوانسته بود مجوز حرفه‌ای بگیرد، اما حالا نیم قرن بعد از فعالیت مجوز گرفته است!

اظهار نظر‌های مسئولان و افزایش نگرانی‌ها

در حالی که وزارت ورزش تاکید کرده است این ورزشگاه مجوز حرفه‌ای سازی را دریافت کرده، اظهار نظر مسئول برگزاری مسابقات لیگ برتر و مدیر جدید مجموعه ورزشی آزادی مورد طبقه دوم که عنوان کرده بودند شرایط مناسبی ندارد، نگرانی‌ها برای آینده را افزایش داده است.

با وجود تلاش‌هایی که صورت گرفته بخش‌های زیادی از ورزشگاه آزادی استاندارد‌های لازم را ندارد و در صورتی که اقدام سریع و کارشناسانه‌ای برای بازسازی و مقاوم سازی آن صورت نگیرد، خطرات زیادی در انتظار خواهد بود.

مشکلاتی که در ورزشگاه وجود دارد

هر چند هشدار‌های لازم در مورد وضعیت ورزشگاه آزادی به شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی و وزارت ورزش و جوانان داده شده است، اما تاکنون اقدامی موثر و چشمگیری برای رفع مشکلات آن صورت نگرفته و کار‌ها به کندی و صرف زمان زیاد در حال پیگیری است.

وضعیت ایمنی و آتش نشانی، لوکس نورها، دفع آب‌های زیرزمینی و سطح، سکو‌های پوسیده، سقف سوراخ و چکه کردن آب، افت کیفیت زمین چمن، نداشتن جایگاه استاندارد برای رسانه ها، نداشتن گیت‌های ورود مجهز و استاندارد و ... از جمله مشکلات فعلی ورزشگاه آزادی هستند.

وزارت ورزش و مدیران و مسئولان مرتبط باید فکری به حال وضعیت ورزشگاه آزادی کنند. این ورزشگاه در حال حاضر تنها ورزشگاهی است که در تهران می‌تواند میزبان بازی‌های تیم ملی و بازی‌های بین المللی فوتبال ایران باشد. باید هر چه زودتر با تعیین پیمانکار و شرکت کاربلد و مطمئن، اقدامات لازم برای بازسازی و ترمیم این ورزشگاه را انجام داد و مقاوم سازی را با به روزترین روش‌های ورزشگاه‌های جهان انجام داد. باید قبل از آنکه دیر شود و اتفاق ناخوشایندی رخ دهد این تصمیمات و اقدامات انجام شود.