به گزارش پایگاه خبری صراط نیوز، سفر وزیر خارجه عربستان به ایران و برقراری مجدد روابط دو کشور پس از 7 سال، قطعا یک دستاورد بزرگ در سیاست خارجی به شمار می رود اما در خصوص اتفاقی که در سفر مذکور رخ داده، نکاتی وجود دارد که بیان آن می تواند راهگشا باشد.
اول، در برخی تحلیل ها و سخنرانی های دولتمردان ابراهیم رئیسی، طوری از برقراری روابط با ریاض و از آن مهم تر، دوستی و برادری با آل سعود تمجید و تعریف می شود که گویی واقعا یک شبه همه مشکلات میان دو کشور کنار گذاشته شده است. بد نیست این نکته را یادآور شویم که برقراری روابط با آل سعود به معنای رفع اختلافات مذهبی و حتی اصول سیاسی ما با آنها نیست. در واقع آنچه برقراری مجدد روابط را ضروری می کرده، نیاز دو طرف به این موضوع بوده است. ما به دلیل اعزام سالانه ده ها هزار زائر به مکه مکرمه و مدینه منوره، نمی توانستیم عملا بدون برقراری روابط سیاسی با عربستان به وضعیت موجود ادامه دهیم. در واقع یکی از اهداف ایران از برقراری مجدد روابط با عربستان، تامین همه جانبه و پشتیبانی از شهروندان و زائران ایرانی حج تمتع و عمره مفرده است. دلایل سیاسی دیگری نیز این ضرورت را تقویت می کرد. مثلا این ارتباط می تواند گروه های تروریستی مرتبط با آل سعود را تحت کنترل قرار دهد و عملا آنها را خلع سلاح کند.
دوم، با این مقدمه، مشخص است که قرار نیست از اصول خود به خاطر رابطه با عربستان صرف نظر کنیم. دولتمردان ابراهیم رئیسی هم اتفاقا روی این موضوع مانور می دهند. آنها از پیشبرد همزمان دیپلماسی و میدان صحبت می کنند. از این می گویند که همزمان با آزمایش موشک هایپرسونیک سپاه، وزیر خارجه عربستان را هم به تهران کشانده اند. ژست فاتح می گیرند و طوری صحبت می کنند که گویی عربستان از روی حقارت به تمام خواسته های آنان تن داده و با پذیرش همه شروط ایران، سر به زیر وارد رابطه مجدد با تهران شده. اگر چنین است، پس چرا حتی امکان برگزاری نشست زیر قاب عکس سردار سلیمانی هم وجود نداشته؟ این تناقضات چگونه قابل حل است؟
سوم، مسئله اصلی این نیست که چرا نشست مذکور زیر قاب عکس سردار سلیمانی برگزار نشده بلکه مسئله این است که گویی دولتمردان به قدری در افاضات خود غرق شده و آنها را واقعی پنداشته اند که امر بر خود آنها نیز مشتبه شده و تصور کرده اند آل سعود به تمام خواسته های آنها گردن نهاده اند و منتظرند تا هر حرفی که آنها می گویند اجرا کنند. سوال واضح و ابتدایی این است که چرا اصلا تصمیم گرفته بودند که نشست مذکور را زیر قاب عکس سردار سلیمانی برگزار کنند؟ یعنی پیش بینی این واکنش عربستان را نکرده بودند؟ تصور می کردند که آنها را در عمل انجام شده قرار می دهند؟ چه کسی این ایده را داده بود؟ حال که این تصمیم نادرست را گرفتند، چرا از آن عقب نشینی کردند و افکار عمومی را به این نتیجه رساندند که برعکسِ ادعاهای دولت، عربستان با اصول خود به مذاکره با ایران آمده و حتی این دولت رئیسی است که از برخی خواسته هایش عقب نشینی کرده؟
چهارم، واکنش حسین امیرعبداللهیان، وزیر خارجه دولت رئیسی، شاید عذر بدتر از گناه باشد. او گفته «تلاش برای اتحاد و برادری بین امت اسلام و مردم مظلوم و آگاه منطقه، همان طرحی بود که سردار دل‌ها شهید حاج قاسم سلیمانی عزیز، قهرمان بزرگ مبارزه با صهیونیسم و تروریسم، برای اجرای آن ۳۰ سال نخوابید! بدیهی است این طرح دشمنانی دارد، اما مهم طرح است که با جدیت در حال پیگیری است.» برخلاف ادعای امیرعبداللهیان، منتقدان از اینکه روابط مجدد با عربستان برقرار شده، ناراضی نیستند بلکه از عقب نشینی شما ناراضی اند. ناگفته پیداست که این توجیه عجیب که سردار سلیمانی هم به دنبال همین روابط بود، خطای شما را تخفیف نمی دهد. این توجیه حداکثر، سوءاستفاده از نجابت شهید سلیمانی است نه بیشتر.
