به گزارش پایگاه خبری صراط به نقل از عصر ایران، دیوید گراسمن نویسندۀ مشهوری است. کتاب‌های او تاکنون به ۴۶ زبان دنیا ترجمه شده‌اند. او نویسندۀ آثار داستانی، غیرداستانی و ادبیات کودک است و پیش از این نشان شوالیۀ هنر و ادبیات را از کشور فرانسه دریافت کرده است.
گراسمن با رمان «اسبی وارد بار می‌شود» موفق شد جایزه "من بوکر" را از آن خود کند. او همچنین برندۀ جایزۀ صلح کتاب‌فروشان آلمان شده است.
گراسمن دربارۀ اصلاحات قضاییِ دولت نتانیاهو می‌گوید: «باید با تصویب طرح‌هایی برای مهار قوه قضائیه که امروز بخش‌هایی از آن مورد حمایت کنِسِت (پارلمان اسرائیل در اورشلیم) قرار گرفته است، مخالفت کنیم زیرا اکنون همه چیز در خطر است.»
اما داستان اصلاحات قضایی چیست؟ طرح اصلاح قضایی 2023 مجموعه‌ای از تغییرات پیشنهادی در نظام قضایی و توازن قوا است که توسط دولت نتانیاهو ارائه شده است. این قانون در پی محدودکردنِ نفوذ قوه قضاییه بر قانون‌گذاری و سیاست عمومی است. یاریو لوین (معمار اصلاحات جدید) و ائتلاف دولت حاکم اعلام کرده است این طرحِ جنجالی و پیشنهادی اولین گام در اصلاحات قضایی است.
اصلاحات پیشنهادی دولت واکنش‌های شدیدی در داخل و خارج اسرائیل برانگیخته است. رهبران و فعالان اپوزیسیون دولت را به تضعیف هنجارهای تثبیت شده "کنترل و هدایتِ" دموکراسی و تلاش برای تمامیت‌خواهی متهم کرده‌اند. برخی نیز معتقدند این اصلاحات به منزلۀ تلاش برای تغییر رژیم است.
رئیس‌جمهور اسرائیل، اسحاق هرتزوگ خواستار توقف اصلاحات شده است تا روندی مشورتی در این خصوص شکل بگیرد. رئیس دادگاه عالی و دادستان کل نیز بر غیرقانونی بودنِ اصلاحات گواهی داده‌اند. دولت نتانیاهو با وجود اعتراضات گسترده، لوایح اصلاحات قضایی را در ۱۳ فوریه ۲۰۲۳ به تصویب رساند.
این مقاله به قلم دیوید گراسمن در همین رابطه است و به حال و هوای اعتراضات است.
در تمام این مدت، در خلال روزها و شب‌های راهپیمایی به سمت بیت‌المقدس، شور و وجد فراوانی داشتیم. صبح شنبه 22 ژوییه موج عظیم انسانی با هزاران پرچم آبی و سفید به آرامی از دامنۀ تپۀ مجاورِ شهر شورِش روان شد و با ازدحامی که در پلِ حامد انتظار می‌کشید، تلاقی کرد. دو گروه با هم ادغام شدند. بطری‌های آب همراه با تکه‌های هندوانه، بستنی یخی و انگور بین همراهانِ گرمازده و خسته توزیع شد. سخاوت، حسن نیت و همدلی صمیمانه‌ای بین افراد موج می‌زد. فهم جمعی و بی‌نظیری پدیدار شده بود. هر یک از ما متشکل از افراد زیادی بودیم که به این مکان آمده بودند و سمت و سوی مشخصی داشتند. روح مشترک مان غرق در گرمای سوزان از تپه‌های قِسطل به سمت اورشلیم به راه افتاد.
یهودیان شکاف‌ها و انشعاب‌های زیادی دارد. صدوقیان، فریسیان، حسیدی‌ها، میسناگدیمها و بسیاری از جناح‌های مخالف دیگر عموماً مشغول زد و خورد با یکدیگرند. اما آن‌چه در این چند ماه گذشته رخ داده است، دیگر ادامۀ روند سابق نیست. هنوز تعابیر درخوری برای توصیفِ چرخش وقایع نداریم و به همین دلیل وضعیت بسیار هولناک است.
شاید به نظر آید که این وضع آغاز فرآیندی است که مشکلات غامض و خطرناک جامعۀ ما را از بین می‌برد و احتمالاً حل می‌کند. اما اکنون اسرار و دروغ‌های اسرائیل، جنایات تاریخیِ انباشته، فقدان شفقت و بی‌عدالتی‌ها برملا شده است. درنتیجه به ناهماهنگیِ غیرقابل تحملی پدیدار شده و ماحصل همۀ این‌ها انزجار متقابل است.
امروز مشخص شده سازوکار خودفریبی، توهم و مغزشوییِ حکومت چنان درهم پیچیده و هوشمندانه است که توانسته هفتاد و پنج سال از انفجار کینه و خشم عمومی جلوگیری کند. به‌راستی چگونه توانستیم این‌ها را پنهان کنیم و راه‌هایی برای پوشاندن، کنار آمدن و اهلی کردنِ آن‌ها و خودمان بیابیم؟ مانترای «وحدت» (ذکر یهودی) که ده‌ها سال است ما را مسخر ساخته، امروز چقدر توخالی به نظر می‌رسد.
وقتی یک‌طرفِ ماجرا نگرانی‌ها، اضطراب‌ها، ارزش‌ها و خواسته‌های طرف دیگر را نادیده می‌گیرد، «انسجام» پشیزی نمی‌ارزد. اکنون خشمگین و بی‌دفاع در برابر دروغ‌های بزرگی که در واقعیت عیانمان رخنه کرده، ایستاده‌ایم. زمینِ زیر پایمان سست شده و هراسی عظیم ما را در برگرفته است. اما تاکنون هرگز چنین قاطعانه درنیافته‌ایم که وجود ما در این سرزمین که با همه کاستی‌هایش، کماکان شگفت‌انگیز، دلکش و یگانه به نظر می‌رسد، مدیون تلاش صدها خلبان فداکار است
حال به جای این‌که دربارۀ مشروعیت تصمیم خلبانان دلیرمان برای تعلیق از خدمت داوطلبانه در نیروهای مسلح بحث کنیم، بهتر است به این فکر کنیم که قدرت نظامی ما -که همان موجودیت ما است- فقط به این چند صد نفر بستگی دارد.
در وضعیت دشواری قرار گرفته‌ایم و ضرورت دارد برای دستیابی به معاهدات صلح با دشمنان و همسایگان خود بکوشیم، زیرا در غیر این صورت، خطر جنگ ما را تهدید خواهد کرد. حقیقتی که بسیاری از ما سال‌ها می‌دانستیم، اکنون آشکار شده است.
گویی چراغ آگاهی، که سال‌های سال از رمق افتاده بود، ناگهان شعله‌ور شده است. اکنون به‌وضوح می‌توانیم مسئولیتِ (نه تقصیر) عوامل خودخواندۀ تاریخِ یهود را درک کنیم که بزرگترین فاجعۀ دولتی یعنی شهرک‌سازی را برایمان به ارمغان آوردند.
این هفته سرنوشت اسرائیل به عنوان کشوری دموکراتیک ( حسب ادعای نویسنده) مشخص خواهد شد. صدها هزار اسرائیلی در وضعیتی غیرممکن خانه‌های خود را ترک کردند. مردم این کار را برای اعتراض و به صدا درآوردن زنگ خطر انجام دادند، به این دلیل که معتقد بودند ولو در زمانی کوتاه باید در فضایی بسامان، کارآمد و خیرخواهانه زندگی کنند.
نیاز به بسامانی و کارآمدی را نباید نادیده گرفت. این خصایص را دهه‌ها از ما سلب کرده‌اند و دولت اکنون به پایگاه خشونت‌ورزی، ابتذال و فساد مبدل گشته است.
فریبکاریِ سیمچا روتمن (وزیر دادگستری و عضو کنست حزب راست افراطی صهیونیسم مذهبی)، یاریو لوین (رییس پارلمان و معمار لوایح اصلاحات قضایی) ، ایتامار بن گویر (وزیر امنیت داخلی رژیم صهیونیستی که مواضعش از زمان روی کارآمدن دولت ائتلافی نتانیاهو خیل مخالفان را به خیابان کشانده) و بنیامین نتانیاهو (نخست‌وزیر تندرو) امضای هنرمند پای اثر است.
مشاهدۀ سیل مردمی که به آرامی از دامنۀ تپه خارجی اورشلیم سرازیر می شوند، مردمی که متشکلند از از همۀ قومیت ها و سنین و حامیان احزاب مختلف سیاسی، مردمی که دولت را پایه‌گذاری کرده‌اند و هرگز از رؤیای خود دست نمی‌کشند، وجدآور است. آن‌ها می‌دانند اگر این رؤیا تحریف و تخریب شود، چشم‌انداز روشنی وجود نخواهد داشت.
