به گزارش پایگاه خبری صراط به نقل از گاردین، زفانیا صبح امروز بر اثر تومور مغزی -که هشت هفته پیش در پستی در صفحه اینستاگرام خود آن را اعلام کرده بود- دارفانی را وداع گفت.
بنجامین زفانیا آوریل ۱۹۵۸ در بیرمنگام انگلستان که پایتخت سرد جامائیکا می‌نامید، به دنیا آمد. از اوایل نوجوانی شعر سرود؛ اما به دلیل نارساخوانی در ۱۴ سالگی مدرسه را ترک کرد.
او در سال ۱۹۷۹ به لندن پایتخت انگلستان رفت و اولین مجموعه‌اش به نام «ضرباهنگ قلم» در این شهر منتشر شد.
زفانیا شاعری مبارز بود و علیه نژادپرستی و آپارتاید می نوشت و در تظاهرات، اجتماعات جوانان شرکت می کرد. او در سال ۲۰۱۹ گفت: «من نه فقط علیه نژادپرستی که علیه آپارتاید و هر نوع تبعیضی معترض بودم، ما یک جامعه چند فرهنگی هستیم اما باید نهادها به ما برسند.»
او شاعر رویدادهای تاریخی و به روز بود و به مسائل زمان خود واکنش نشان می داد.
«ماجرای وحشت» دومین مجموعه شعر او بود که در سال ۱۹۸۵ منتشر شد که در بعضی از اشعار این مجموعه به سیستم حقوقی بریتانیا حمله کرد. او در سال ۱۹۹۰ «زمان رستا در فلسطین» را منتشر کرد که حاوی شعر و سفرنامه ای بر اساس بازدید از سرزمین های اشغالی فلسطین بود.
شعر و سایر آثار او به شدت تحت تأثیر موسیقی و شعر جامائیکایی بود. او به غیر از شعر در ساخت موسیقی نیز دست داشت و پس از مرگ باب مارلی در ادای احترام به نلسون ماندلا با گروه Wailers اثری را ضبط کرد. ماندلا در زندان این ادای احترام را شنید و بعداً خواستار ملاقات با زفانیا شد. هنگامی که در سال ۱۹۹۶ کنسرتی برای بزرگداشت ماندلا در رویال آلبرت هال برگزار شد، ماندلا از زفانیا خواست که میزبان آن باشد.
فعالیت او در دهه ۱۹۹۰، بیشتر شد و آثار بسیاری را منتشر کرد که از آن جمله می توان به بوقلمون‌های سخنگو، بیرون مدرسه ها و... اشاره کرد. او همین طور برای اجرای موسیقی در خارج از اروپا متمرکز بود.
زفانیا به عنوان بازیگر نقش های متعددی را بازی کرد از جمله در فصل ۶ سریال معروف «پیکی بلایندرز» در کنار کیلین مورفی ایفای نقش کرد. کیلیان مورفی همبازی اش پس از شنیدن خبر درگذشت او گفت که از این خبر «بسیار غمگین» شده است و افزود: «بنجامین یک انسان واقعاً با استعداد و زیبا بود، یک شاعر، نویسنده، موسیقی‌دان و...»
بنجامین زفانیا در سال ۲۰۰۳، نشان هنری OBE ملکه انگلستان (Officer of the Order of the British Empire) را رد کرد و همزمان در گاردین نوشت:« وقتی کلمه امپراتوری را می شنوم عصبانی می شوم. من را به یاد برده داری می اندازد، یادآور هزاران سال بی رحمی است، به یاد من می اندازد که چگونه پدرانم مورد تجاوز قرار گرفتند و وحشیانه کشته شدند.»
او همچنین چندین رمان نوشت و زندگی نامه او همزمان با تولد ۶۰ سالگی‌اش منتشر شد.
