به گزارش صراط به نقل از تابناك، مدت‌هاست که موضوع برنامه هسته‌ای ایران و القای خطرناک بودن این برنامه به بخشی از مهمترین مطالب رسانه‌های غربی تبدیل شده است. در این میان، غرب از هر راهی برای اعمال فشار بر ایران بهره برده است. روزنامه «گلوب اند میل»، نگاه جدیدی را نسبت به این ماجرا ارائه می‌دهد.
روزنامه کانادایی «گلوب اند میل» با اشاره به فشارهای غرب بر ایران بر سر برنامه هسته‌ای، می‌نویسد: بیشتر راهبرد‌ها و بیانیه‌های کشورهای غربی، بر متوقف کردن توان بالقوه ایران برای تولید سلاح هسته‌ای استوار بوده است؛ اما برای فهم بهتر این موضوع، باید موضوعات محوری مطرح در برنامه هسته‌ای ایران را شناسایی کرد.
بنا بر این گزارش، گلوب اند میل برای ملموس ساختن بحث خود، به گزارشی اشاره می‌کند که هفته گذشته در مؤسسه بین‌المللی صلح در استکهلم سوئد منتشر شد.
در این گزارش، درباره میزان سلاح‌های هسته‌ای موجود در سراسر جهان آمده است:
«در آغاز سال ۲۰۱۲، هشت کشور جهان نزدیک ۴۴۰۰ سلاح هسته‌ای موثر و مستقر شده در اختیار داشته‌اند... اگر همه کلاهک‌های هسته‌ای ـ شامل کلاهک‌های مستقر، ذخیره، کلاهک‌های انبار شده فعال و غیرفعال و کلاهک‌های دست نخورده‌ای که قرار است از میان برده شوند ـ شمارش شود، آمریکا، روسیه، انگلیس، فرانسه، چین، هند و اسرائیل در مجموع نزدیک ۱۹۰۰۰ سلاح هسته‌ای دارند».
تحلیلگر گلوب اند میل این آمار‌ها را ترساننده می‌داند، به ویژه که تا این اندازه با بی‌تفاوتی نسبت به آنها برخورد می‌شود.
اما به باور وی، دو حقیقت مهمتر در این گزارش هست؛ نخست اینکه پنج کشور عضو دائم شورای امنیت (آمریکا، روسیه، چین، انگلیس و فرانسه) که بر پایه «ان.پی.تی» دارای حق داشتن سلاح هسته‌ای شناخته شده‌اند، می‌خواهند در آینده نیز قدرت هسته‌ای باقی بمانند. دوم آنکه همه این کشور‌ها، برنامه‌های مدرن‌سازی گسترده‌ای را در بخش هسته‌ای خود به اجرا درآورده‌اند.
و افزون بر این، درباره سه کشور دیگر این مجموعه نیز در گزارش یاد شده آمده: «هند و پاکستان در حال افزایش حجم و پیچیدگی زرادخانه هسته‌ای خود هستند. اسرائیل نیز به سیاست ابهام هسته‌ای خود ادامه داده و در اختیار داشتن سلاح هسته‌ای را نه تأیید و نه رد می‌کند».
با این مقدمات، گلوب اند میل می‌نویسد: حال بیایید لحظه‌ای خود را جای یک ایرانی بگذاریم. نه ضرورتاً جای یک فرد متعصب یا حتی یک سیاستمدار پر شور و حرارت، بلکه صرفاً یک ایرانی معمولی؛ یکی از میلیون‌ها نفری که در تهران، پایتخت ملتی که به شدت به تاریخ، فرهنگ و میراث خود می‌بالد و می‌خواهد، موقعیت خود را به عنوان مهمترین بازیگر منطقه از نو برقرار کند، زندگی می‌کند. چه حسی به شما دست می‌دهد، وقتی می‌بینید اسرائیل، روسیه و پاکستان سلاح هسته‌ای دارند، ولی شما باید به انرژی هسته‌ای نیز غبطه بخورید؟ آیا همه این کشور‌ها قابل اطمینان‌تر از ایران هستند؟!
و ادامه می‌دهد: چه احساسی دارید از اینکه توسط کشورهایی که مشغول مدرن‌سازی توانایی سلاح هسته‌ای خود هستند، محکوم شوید؟ چه فکری می‌کنید وقتی کشورهایی که می‌خواهند با شما مذاکره کنند (گروه ۱+۵)، در صدر لیست کشورهایی هستند که بیشترین تسلیحات هسته‌ای را دارند؟
تحلیلگر گلوب اند میل اشاره می‌کند، ممکن است بقیه دنیا از جغرافیای ایران چندان آگاهی نداشته باشند، ولی ایرانیان خود به خوبی از آن آگاهند. چه احساسی به شما دست می‌دهد، اگر یک کشور نزدیک ـ که حتی از فاش کردن ذره‌ای از برنامه هسته‌ای خود خودداری می‌کند ـ شما را تهدید به حمله نظامی کند؟ چه فکری می‌کنید وقتی چهار کشور از قدرت‌های شناخته شده هسته‌ای در کنار گوش شما باشند؟
چه حسی دارید وقتی بدانید ایالات متحده، یک قدرت هسته‌ای و مسلح‌ترین کشور در تاریخ جهان ـ که حمله به عراق را برنامه‌ریزی کرد ـ برای حمله به کشور شما برنامه ریزی می‌کند؟ چگونه واکنش نشان می‌دهید وقتی می‌شنوید دیگر همسایگان ـ از جمله ترکیه و عربستان سعودی ـ که برخی از آنها به شدت با شما دشمن هستند، همگی مایل به کسب استعداد هسته‌ای هستند؟
به این ترتیب، گلوب اند میل نتیجه‌گیری می‌کند: اگر ما واقعاً از مردم مغرور ایران انتظار داریم برای صلح بسیج شوند، آنها دست‌کم نیاز دارند از اینکه در میان همه کشورهای جهان با مجازات و تحقیر روبه‌رو نشوند، اطمینان خاطر پیدا کنند. آنها حق دارند از قدرت‌های کنونی هسته‌ای بخواهند زرادخانه‌های هسته‌ای خود را تا نابودی کامل کاهش دهند.
این روزنامه در پایان می‌نویسد: در صورتی که این کشور‌ها از چنین کاری خودداری کنند، چرا دنیا باید از ایران انتظار بیشتری داشته باشد؟
