به گزارش سرویس سیاسی صراط نیوز پس از جنگ جهانی دوم، متفقین به سرکردگی ایالات متحده در اقدامی تمامیت خواهانه، ترویج زبان انگلیسی به عنوان زبان بین المللی را آغاز کردند که همزمان با تاسیس سازمان ملل متحد، این اقدام با شدت بیشتری در کشورهای گوناگون بالاخص غرب آسیا دنبال شد. از همان هنگام، بسیاری از دولت های دست نشانده با بورسیه دانشجویان و اعزام آنها به کشورهای غربی، به نوکر بی جیره و مواجب غربی سازی جوامع خود تبدیل شدند چراکه مصادر امور را در آینده نه چندان دور به فارغ التحصیلان غربزده ای می سپردند که پس از بازگشت از آمریکا و انگلیس و کانادا، باید کشورشان را چهار نعل به سمت مدرنیته می تازیدند!
در دوران پهلوی دوم اما آنچنان گرایش به غرب و به طبع آن آموختن زبان انگلیسی شدت گرفت که از فرنگ بازگشتگان را همچون خدایگان ستایش می کردند! با پیروزی انقلاب اسلامی، اگرچه تا حدود یک دهه، تب غرب پرستی و گرایش جنون آمیز به یادگیری زبان انگلیسی فروکش کرد اما با روی کار آمدن دولت سازندگی و بعدها اصلاحات، مجدداً رقابت بر سر استفاده از فرصت های مطالعاتی در غرب و اخذ مدارک آیلتس و تافل بین دولتمردان و سپس قشر متوسط جامعه به اوج رسید.
توامان با این تب، پیوست رسانه ای در قالب نهضت ترجمه آثار خارجی در مطبوعات زنجیره ای و استفاده از اصطلاحات خارجی، به حدی شایع شد که این گزاره دروغ را به آحاد جامعه حقتنه می کرد که اگر انگلیسی ندانید، در حقیقت بی سواد هستید و جزو اقشار بی خاصیت و بی ارزش طبقه بندی می شوید!
ماجرا زمانی جالب تر شد که جناح تجدیدنظرطلب برای از میدان به در کردن رقبای سیاسی خود، با چماق سازی از «زبان انگلیسی»، ناآشنایان به زبان انگلیسی را همچون جزامیانی به تصویر می کشید که فارغ از لیاقت و تخصص، لیاقت قرارگیری در مناصب حاکمیتی را ندارند. اوج این رویکرد خباثت آمیز، زمانی بود که محمدجواد ظریف (دانشجوی اعزامی به آمریکا در دوره پهلوی دوم) به مقام وزارت خارجه دولت حسن روحانی رسید.
کافی بود تا نماینده ای ناهمسو، دولتمردی سابق یا احدی از جناح رقیب، در مصاحبه اش یا در سخنرانی در اجلاسی بین المللی، عبارتی انگلیسی را بطور صحیح ادا نکند و لهجه اش برای روخوانی از متن خارجی سلیس نباشد؛ آنگاه زبان بلدی و تسلط پهلوان پنبه دیپلماسی و خالق خسارت محض برجام بر زبان انگلیسی، همچون پُتک بر سرش فرود می آمد!
اخیراً نیز سایت معلوم الحال "انتخاب" در مطلبی تحت عنوان "رادیکال‌های همه چیزدان که فقط انگلیسی نمی‌دانند" نوشته است: «زمانی که محمدجواد ظریف در سال ۱۳۹۲ مسئول مذاکرات هسته‌ای شد، یکی از اولین اقداماتش حذف مترجم و بی واسطه کردن مذاکرات با نمایندگان ۵+۱ بود. تا قبل از او، مسئول مذاکرات هسته‌ای، مذاکرات را به زبان فارسی و با مترجم انجام می‌داد.»
مثل روز روشن است، در روزگاری که بسیاری از کشورها با گرامیداشت زبان رسمی شان، برای خود اعتبارزایی کرده و علیرغم تسلط به زبان انگلیسی، با گویش بومی خود در مجامع بین المللی حاضر می شوند، فخرفروشی با زبان انگلیسی و کاسبی سیاسی با آن، عین خیانت به منافع ملی است!
