این روستا با پیشینه‌ای که به بیش از چهار قرن قبل از دوران فردوسی بازمی‌گردد، از نظر تاریخی و فرهنگی دارای جایگاهی ویژه است. پاژ نه تنها به عنوان زادگاه یکی از بزرگ‌ترین شاعران ایران، بلکه به عنوان نمادی از هویت ملی و فرهنگی ایرانیان شناخته می‌شود.
با این حال، علیرغم پتانسیل بالای این روستا در جذب گردشگران و علاقه‌مندان به تاریخ و ادبیات، متأسفانه به دلیل بی‌توجهی به حفظ و مرمت بناهای تاریخی و میراث فرهنگی، پاژ به تدریج به محلی متروکه و انباشته از زباله تبدیل شده است. این وضعیت نه تنها باعث از بین رفتن بخشی از تاریخ کهن ایران شده، بلکه فرصت‌های اقتصادی و فرهنگی ناشی از توسعه‌ی گردشگری را نیز از بین برده است.
احیای روستای پاژ و بازسازی بناهای تاریخی آن می‌تواند نه تنها به حفظ هویت ملی و فرهنگی کمک کند، بلکه به عنوان یک جاذبه‌ی گردشگری پایدار، نقش مهمی در توسعه‌ی منطقه ایفا کند.
