به گزارش صراط نیوز، وی در این یادداشت که تحت عنوان «در دفاع از دکتر ظریف» نگاشته شده، چنین آورده است: «با آدم‌هایی مواجه بوده‌ام که فکر و استدلال‌شان مبتنی بر مخالفت و دشمنی با مرحوم هاشمی‌رفسنجانی بود. درباره هر موضوعی صحبت می‌کردیم، فکر می‌کرد که موضع آقای هاشمی در این باره چیست و موضعی خلاف آن اتخاذ می‌کرد. پیش‌تر جایی گفته بودم که یکی از قوانین مهم در فرهنگ ما این است که «آنچه برای خود نمی‌پسندیم برای دیگران نیز نپسندیم. فرض کنید برجام به جای دولت آقای روحانی در دولت آقای رئیسی تصویب می‌شد و مذاکره‌کننده‌اش نه آقای ظریف که مرحوم امیر‌عبداللهیان بود. هر کدام از ما چگونه موضع‌گیری می‌کردیم؟»
از آنجا که طیف وفاق بازان همه را به کیش جناح پرست خویش می‌پندارند گمان می‌کنند که با تغییر افراد، مواضع نیز تعویض می‌شود درحالیکه اینگونه نیست. نشان به آن نشان که اگر خسارت محض برجام با توجه به عدم مراعات شروط ۹ گانه و خطوط قرمز ترسیمی توسط رهبر انقلاب اسلامی، توسط هر شخص و جریانی منعقد می‌شد، باز هم منتقدین بر خسارت بار بودن آن اصرار و ابرام می‌داشتند؛ کما اینکه در قضیه ورود زنان به استادیوم‌ها در دولت شهید رئیسی نیز منتقدین فارغ از وابستگی سیاسی و جناحی رئیس قوه مجریه، اعتراضات خود را ابراز نمودند.
فرزند ذکور رئیس دولت چهاردهم در ادامه می‌نویسد: «پس از شهادت آقای رئیسی، بیم آن می‌رفت که مردم انتخابات را تحریم کنند و مشارکت پایین بیاید. در چنین شرایطی بود که یک دیپلمات کت‌وشلواری کارکشته کت از تن به در کرد و مردانه پا به میدان گذاشت. هر بار که به این مرد فکر می‌کنم، تصویری که با پیراهن کاملاً خیس شده دارد مردم را به شرکت در انتخابات دعوت می‌کند، مقابل چشمانم تداعی می‌شود و ما وقتی که کارمان تمام می‌شود، آدم‌ها را فراموش می‌کنیم.»
فرزند رئیس دولت وفاق درحالی منت پرشور کردن انتخابات از سوی ظریف را بر نظام اسلامی می‌گذارد که گویی این کت از تن درآوردن و عرق ریختن‌های پهلوان پنبه دیپلماسی برای رضای خدا و نه بابت رأی جمع کردن برای پدرش بوده است! این درحالیست که اگر همچون ظریفی قصد یاری رسانی به نظام را می‌داشت، اینگونه گاه و بیگاه با اظهارات نابخردانه و نسنجیده اش، عزت و اعتبار ملی را خرج مطامع زودگر جناحی و سیاسی نمی‌کرد!
نامبرده در بخش دیگری از مداحی هایش برای خالق خسارت محض برجام ادامه می‌دهد: «نمایندگان مجلس چند سال پیش قانونی را با عنوان «ممنوعیت به‌کارگیری مسئولان با زن و فرزند تابعیت مضاعف» تصویب کردند. اگر فرض کنیم که تصویب‌کنندگان این قانون حسن‌نیت داشته‌اند باید اعتراف کنیم که این قانون محصول بی‌اعتمادی به دستگاه‌های اطلاعاتی کشور بود. اگر این اندیشه در زمان پیامبر حاکم بود، سلمان‌فارسی مسئولیتی در حکومت اسلامی نمی‌گرفت و اگر در اوایل انقلاب حاکم می‌شد، شهید چمران وزیر نمی‌شد. نتیجه همه دعوا‌ها این می‌شود که هر روز عده‌ای را از قطار انقلاب پیاده کنیم و هر کسی را با چوبی برانیم.»
فارغ از توهین آشکار پسر رئیس جمهور به عصارگان فضائل مردم در مجلس دوازدهم و انگ سیاسی کاری به نمایندگان ملت، به راستی حضور شخص هزینه زا و حاشیه سازی همچون ظریف در کابینه وفاق اینقدر اهمیت دارد که با اصحاب پیامبر مثل سلمان فارسی و بزرگانی همچون شهید چمران قیاس شود؟! در همین رابطه،ای کاش فرزند رئیس دولت، با مرور بدون حب و بغض سوابق و کارنامه کاری ظریف، خسارات وارده از سوی نامبرده به کشور در جریان معاهداتی همچون ۵۹۸، سعدآباد و برجام را بررسی می‌کرد تا بداند سطوری که در مداحی او نگاشته، ذره‌ای ارزش ندارد!
