به گزارش صراط نیوز،احمد زیدآبادی طی یادداشتی نوشت:
قدرتِ نظامیِ معطوف به مقابله با آنچه "نظام جهانی" خوانده می‌شود، اگر از حدود متعارف خود خارج شود، به جای بازدارندگی خودش به تهدید تبدیل می‌شود.
نمونهٔ روشنش وضعیت عراق پس از جنگ ۸ ساله با ایران است. عراق که در طول جنگ برای مهار "امواج انسانی نیرو‌های ایرانی" مورد حمایت قدرت‌های جهانی و منطقه‌ای قرار گرفته بود، توانست زرادخانهٔ عظیمی از موشک و تسلیحات شیمیایی برای خود فراهم کند. با فرونشستن آتش جنگ، اسرائیل همین زرادخانه را به عنوان تهدیدی علیه خود و به هم خوردن توازن قوا در خاورمیانه به حساب آورد و حامیان غربی‌اش را به حمله نظامی علیه آن کشور ترغیب کرد.
برخی تحلیلگران عرب می‌پنداشتند که قدرت موشکی و شیمیایی عراق، آن کشور را غیرقابل شکست و مصون از حملهٔ نظامی آمریکا و متحدانش کرده است، حال آنکه همان قدرت موشکی و شیمیایی، دلیل اصلیِ تعریف عراق به عنوان تهدیدی منطقه‌ای و جهانی و زمینه‌ساز حمله به آن شد.
بنا بر این تجربه، مقام‌های جمهوری اسلامی هر چه بیشتر در بارهٔ توانایی‌های نظامی کشور داد سخن دهند و بخصوص از تغییر استراتژی اتمی کشور حرف به میان آورند، کار را برای خودشان سخت‌تر و برای آمریکا و اسرائیل آسان‌تر می‌کنند.
رفع تهدید نظامی از کشور، نه تهدید به ساخت سلاح اتمی و نه دعوت به همکاری اقتصادی با آمریکا بدون رفع چالش‌های امنیتی و سیاسی با آن است! راهش حل منازعات سیاسی و امنیتی با طرف مقابل در یک گفتگوی رو در رو بر اساس یک فرمول منصفانه است.
بنابراین، آنچه این روز‌ها علی لاریجانی مطرح کرده و شماری دیگر از حرف او استقبال کرده‌اند، حرکت در جهت افتادن به چاهی است که اسرائیلی‌ها پیش پای ایران کنده‌اند!
