ایسنا : مسؤول پژوهشی مرکز اصفهان‌شناسی گفت:
جلال‌الدین همایی نقل کرده که قبر ابوعلی سینا در اصفهان بوده و بسیاری از مورخان
از جمله ابن اثیر، درگذشت ابن سینا را در اصفهان می‌دانند.
محمدحسین ریاحی بیان کرد: مسلم است که حضور علمی شیخ ابوعلی سینا در اصفهان قابل توجه بوده و بنا به شواهد و قرائن معتبر، از جمله حضور شمس‌الدوله، حاکم آل بویه و تیرگی روابط شیخ با او، بعید است که شیخ به همدان رفته باشد.
او با بیان این‌که مردم اصفهان از گذشته مکان گنبد ابن سینا را به‌عنوان مدفن او می‌دانستند، تأکید کرد: آنچه بیشتر محققان بیان کرده‌اند، مقام علمی بالای شیخ‌الرییس است که تألیف کتاب‌های بسیار و تربیت شاگردان بزرگی مانند ابوالحسن بهمنیار، محمد جوزجانی و ابوعبدالله احمد معصومی از آن جمله است.
ریاحی گفت: چند سال پیش قرار بود در اصفهان آرامگاهی برای شیخ‌الرییس ساخته شود، اما عده‌ای گفتند که اصفهان آثار تاریخی زیادی دارد و در نهایت، از انجام این کار جلوگیری شد؛ این مسأله با اعتراض افرادی مانند سیدمحمد صدرهاشمی و برخی ادبا و علما مواجه شد.
او ادامه داد: در مجموع، صلاح دانسته شد که برای این مسأله جنجال ایجاد نشود. البته ما به مسؤولان شهر اصفهان پیشنهاد کرده‌ایم که حداقل گنبدی را که به نام شیخ‌الرییس باقی مانده است، به‌عنوان جایگاهی برای معرفی آثار ابوعلی سینا قرار دهند.
این گفته‌ها در حالی است که توکل دارایی ـ مسؤول روابط عمومی بنیاد ابوعلی سینا در همدان ـ مدفون بودن شیخ در اصفهان را به‌شدت مردود دانست و این امر را مصداق تحریف تاریخ و به باد دادن مفاخر ارزیابی کرد.
او تأکید کرد: از سال 1330 این بحث‌ها مطرح بوده، ولی با توجه به شواهد تاریخی، این ادعا رد شده است. ما قبلا هم به این ادعا که در رسانه‌های اصفهان مطرح شده بود، پاسخ داده‌ایم.
در سال‌های گذشته حدس و گمان‌هایی درباره‌ی این‌که مدفن ابوعلی سینا، دانشمند بزرگ جهان اسلام نه در همدان، بلکه در اصفهان است، مطرح شده و منابعی تاریخی هم در صدق و هم در کذب این نظریه وجود دارند. برای مثال «ابن اثیر» در کتاب «تاریخ کامل» جزء هشتم، صفحه‌ی 15، محل فوت شیخ‌الرییس را اصفهان دانسته است. در حالی که کاظم موسوی بجنوردی در دایرة‌المعارف اسلامی ذیل واژه‌ی ابن سینا نوشته: پس از آن‌که علاءالدوله، حاکم اصفهان، مجددا قصد همدان نمود، ابن سینا نیز او را همراهی کرد، اما در راه، بیماری او شدت یافت و پس از رسیدن به شهر همدان در روز جمعه ماه رمضان سال 428 هجری قمری / 1037 میلادی در 58 سالگی درگذشت.
محمدحسین ریاحی بیان کرد: مسلم است که حضور علمی شیخ ابوعلی سینا در اصفهان قابل توجه بوده و بنا به شواهد و قرائن معتبر، از جمله حضور شمس‌الدوله، حاکم آل بویه و تیرگی روابط شیخ با او، بعید است که شیخ به همدان رفته باشد.
او با بیان این‌که مردم اصفهان از گذشته مکان گنبد ابن سینا را به‌عنوان مدفن او می‌دانستند، تأکید کرد: آنچه بیشتر محققان بیان کرده‌اند، مقام علمی بالای شیخ‌الرییس است که تألیف کتاب‌های بسیار و تربیت شاگردان بزرگی مانند ابوالحسن بهمنیار، محمد جوزجانی و ابوعبدالله احمد معصومی از آن جمله است.
ریاحی گفت: چند سال پیش قرار بود در اصفهان آرامگاهی برای شیخ‌الرییس ساخته شود، اما عده‌ای گفتند که اصفهان آثار تاریخی زیادی دارد و در نهایت، از انجام این کار جلوگیری شد؛ این مسأله با اعتراض افرادی مانند سیدمحمد صدرهاشمی و برخی ادبا و علما مواجه شد.
او ادامه داد: در مجموع، صلاح دانسته شد که برای این مسأله جنجال ایجاد نشود. البته ما به مسؤولان شهر اصفهان پیشنهاد کرده‌ایم که حداقل گنبدی را که به نام شیخ‌الرییس باقی مانده است، به‌عنوان جایگاهی برای معرفی آثار ابوعلی سینا قرار دهند.
این گفته‌ها در حالی است که توکل دارایی ـ مسؤول روابط عمومی بنیاد ابوعلی سینا در همدان ـ مدفون بودن شیخ در اصفهان را به‌شدت مردود دانست و این امر را مصداق تحریف تاریخ و به باد دادن مفاخر ارزیابی کرد.
او تأکید کرد: از سال 1330 این بحث‌ها مطرح بوده، ولی با توجه به شواهد تاریخی، این ادعا رد شده است. ما قبلا هم به این ادعا که در رسانه‌های اصفهان مطرح شده بود، پاسخ داده‌ایم.
در سال‌های گذشته حدس و گمان‌هایی درباره‌ی این‌که مدفن ابوعلی سینا، دانشمند بزرگ جهان اسلام نه در همدان، بلکه در اصفهان است، مطرح شده و منابعی تاریخی هم در صدق و هم در کذب این نظریه وجود دارند. برای مثال «ابن اثیر» در کتاب «تاریخ کامل» جزء هشتم، صفحه‌ی 15، محل فوت شیخ‌الرییس را اصفهان دانسته است. در حالی که کاظم موسوی بجنوردی در دایرة‌المعارف اسلامی ذیل واژه‌ی ابن سینا نوشته: پس از آن‌که علاءالدوله، حاکم اصفهان، مجددا قصد همدان نمود، ابن سینا نیز او را همراهی کرد، اما در راه، بیماری او شدت یافت و پس از رسیدن به شهر همدان در روز جمعه ماه رمضان سال 428 هجری قمری / 1037 میلادی در 58 سالگی درگذشت.
