به گزارش سرویس وبلاگ صراط ؛ نویسنده وبلاگ سروش در آخرین به روز رسانی وبلاگ خود نوشته است:
کوهنوردی که بالا میره، روی قله که می‌رسه پر از یه نوع غرور تمیز میشه
نه از اون غرورهایی که آدم را کله پا کنه ها!
غرور تمیز. اعتماد به نفس . حس توانایی. حس کشف
روزه دار هم در لحظه افطار همین حس را داره .
ولی این دو یه فرقی دارن:
کوهنورد دو روز، سه روز از کوه بالا میره. به قله می‌رسه. لذت بزرگ شدن را درک میکنه و برمیگرده میره خونشون.
اما
روزه دار یک ماه بالا میره لذت را که درک میکنه همون بالا می‌ماند.
فردا بالاتر میره پس فردا بالاتر ....
کوهنورد دو روز، سه روز از کوه بالا میره. به قله می‌رسه. لذت بزرگ شدن را درک میکنه و برمیگرده میره خونشون.
اما
روزه دار یک ماه بالا میره لذت را که درک میکنه همون بالا می‌ماند.
فردا بالاتر میره پس فردا بالاتر ....
دیگه پایین نمیاد مگر این که خودش با یه اهمال کاری خودش را با مغز، به پایین پرت کنه.
