به گزارش صراط به نقل از خبر آنلاین، سالهاست، از خزانه فوتبال آدمها و سازمان ها خورده اند و قد کشیده اند اما این فوتبال، همچنان در قنداق خود، از سوء هاضمه می نالد. «این فوتبال» نه فوتبال کشوری مانند اردن است که حالا صدا و سیمایش، 12 میلیارد تومان بابت حق پخشش می پردازد و نه فوتبال کشوری مثل لبنان که سهمش از حق پخش، چیزی کمتر از ایران نیست. «این فوتبال» همان فوتبال بدبخت و گرسنه خودمان است که فدراسیون فوتبالش، شب را به امید دریافت یک درصد از درآمد ایجنت های فوتبالش، صبح می کند. طرف بحث ما هم صدا و سیمایی است که سریال های خسته کننده اش، در بین خانواده ها یادگاری جز غم و اندوه و ماتم ندارند. حرف ما درباره رسانه ای است که اگر پربیننده ترین برنامه تاریخ را در خودش دارد، به خاطر فوتبال است. اگر می تواند جذابیت ببخشد به خاطر فوتبال است، اگر می خواهد قیمت تبلیغاتش را دو چندان کند به خاطر فوتبال است و اگر می خواهد برنامه راهنمایی و رانندگی اش، برنامه آشپزی اش و هزار برنامه دیگرش مشتری داشته باشد، از فوتبالی ها مایه می گذارد. فوتبال، عشق واقعی مردم است. عشقی که بعد از سال ها شکست، همچنان دوستش دارند.
به خاطرش حضور دهها هزار نفری شان را در آزادی کامل می کنند. این مربوط به یک جغرافیا نیست. فقط لازم است جشن لرها بعد از صعود گهر به لیگ برتر را مرور کنید یا قهرمانی سپاهان در لیگ گذشته را. گاه به این نتیجه می رسیم اگر فوتبال نبود، صدا و سیما چگونه می توانست در این وانفسا، گلیم خود را از آب بیرون بکشد؟
آری، فدراسیون فوتبال اردن، در کشوری که جمعتش 6 میلیون و خرده ای است، با لیگی که 12 تیم دارد و نام یکی از تیم هایش «منشیات بانی حسن» است(!) 12 میلیارد تومان حق پخش تلویزیونی می گیرد، یعنی سالیانه 6 میلیون دلار. فوتبال ایران اما، با جمعیتی نزدیک به 80 میلیون نفر، با لیگی 18 تیمی که بازی هایش در 34 هفته گنجانده می شود و با مردمی که عاشق فوتبال هستند، سالیانه 11.5 میلیارد حق پخش می گیرد. فوتبال در ایران ورزش اول است ولی در اردن، نه. همین می شود که دو سال دیگر، اردن با این تیم های ناشناخته اش، دو سهمیه از لیگ قهرمانان می گیرد و دوباره ایران، سرش بی کلاه می ماند.
فوتبال تبدیل به صنعت بزرگ و پردرآمدی شده. صنعتی که میلیاردها تومان درآمدزایی می کند ولی این قانون، در ایران صدق نمی کند. فوتبال کوچک می ماند تا دیگران بزرگ شوند. وقتی حق پخش واقعی فوتبال پرداخت نمی شود، چگونه علیه دلال ها تبلیغ می کنیم و می خواهیم آنها را ریشه کن کنیم. ابتدا، پیش از آنکه تلنگری به دیگران بزنیم، بهتر است این تلنگر را به خود بزنیم.
به خاطرش حضور دهها هزار نفری شان را در آزادی کامل می کنند. این مربوط به یک جغرافیا نیست. فقط لازم است جشن لرها بعد از صعود گهر به لیگ برتر را مرور کنید یا قهرمانی سپاهان در لیگ گذشته را. گاه به این نتیجه می رسیم اگر فوتبال نبود، صدا و سیما چگونه می توانست در این وانفسا، گلیم خود را از آب بیرون بکشد؟
آری، فدراسیون فوتبال اردن، در کشوری که جمعتش 6 میلیون و خرده ای است، با لیگی که 12 تیم دارد و نام یکی از تیم هایش «منشیات بانی حسن» است(!) 12 میلیارد تومان حق پخش تلویزیونی می گیرد، یعنی سالیانه 6 میلیون دلار. فوتبال ایران اما، با جمعیتی نزدیک به 80 میلیون نفر، با لیگی 18 تیمی که بازی هایش در 34 هفته گنجانده می شود و با مردمی که عاشق فوتبال هستند، سالیانه 11.5 میلیارد حق پخش می گیرد. فوتبال در ایران ورزش اول است ولی در اردن، نه. همین می شود که دو سال دیگر، اردن با این تیم های ناشناخته اش، دو سهمیه از لیگ قهرمانان می گیرد و دوباره ایران، سرش بی کلاه می ماند.
فوتبال تبدیل به صنعت بزرگ و پردرآمدی شده. صنعتی که میلیاردها تومان درآمدزایی می کند ولی این قانون، در ایران صدق نمی کند. فوتبال کوچک می ماند تا دیگران بزرگ شوند. وقتی حق پخش واقعی فوتبال پرداخت نمی شود، چگونه علیه دلال ها تبلیغ می کنیم و می خواهیم آنها را ریشه کن کنیم. ابتدا، پیش از آنکه تلنگری به دیگران بزنیم، بهتر است این تلنگر را به خود بزنیم.
