به گزارش صراط به نقل ازآويني فيلم،
محمد حسين جعفريان در یادداشتی نوشت: همه ساله و در تولد كريم اهل البيت، امام حسن مجتبي (ع)، رهبر انقلاب ميزبان شاعران كشورند. اين سنت حسنه بيش از دو دهه است كه ادامه دارد و هيچ سال و به هيچ دليلي لغو نشده. بايد باشيد و ببينيد شاعران اين سرزمين با چه شور و شعفي از اقصي نقاط مملكت جمع مي شوند، نمازي به امامت رهبر معظم انقلاب مي خوانند و بعد پاي سفره افطار مي نشينند و سپس به شعرخواني مي پردازند. چند سالي است كه شاعران پارسي گوي از ديگر نقاط جهان نيز ميهمان اين محفل مي شوند. چندين ساعت شاعران يكي يكي شعر مي خوانند و رهبر انقلاب با دقت و شوق فراوان مي شنوند و گاه توصيه اي مي كنند و تذكري مي دهند. اهميت اين ميهماني ساده در آن است كه همه ساله فرصتي براي شاعران پيشكسوت و جوان ـ در كنار هم ـ فراهم مي شود تا نزد عالي ترين مقام اين سرزمين هنرنمايي كنند. در حالي كه هيچ مقام و مدير ديگري تا امروز چنين فرصتي به شاعران ـ با اين نظم هر ساله ـ نداده است، حتي مسئولان رده يك فرهنگي مملكت كه شايد اين مهم در شمار وظايف سازماني شان باشد!
تصور كنيد اگر مسئولان نظام چنين سنت حسنه اي را پيشه مي كردند، چه ارتباط زنده و پربركتي ميان اهل فرهنگ و هنر مملكت با بدنه اصلي نظام برقرار و چه ثمرات ارزشمندي نتيجه آن مي شد، به طور مثال جلسات منظم لااقل سالانه اي از اين دست را رؤساي قوا يا حتي برخي وزيران و مسئولان رده بالاي مربوطه و مرتبط، مي توانستند با ديگر اهالي فرهنگ و هنر داشته باشند؛ با نويسندگان، سينماگران، خوشنويسان و نقاشان، اهالي تئاتر و ... ولي دريغ! ترديد نكنيد عموم اهالي فرهنگ و هنر اين آب و خاك، بيش از هر چيز احترام و توجه مي خواهند و جلساتي از اين دست مي تواند مرهمي باشد بر بسياري از آلام و بي مهري ها تا خستگي يك سال تلاش و آفرينش را از تنشان بيرون كند. كاش ديگر مسئولان اين آب و خاك هم از رهبر انقلاب بياموزند. كدام يك از آنها مشغله شان بيشتر از ايشان است؟
پس از گذشت دو دهه، خود به خود، ماه رمضان و اين محفل به مهم ترين اتفاق هر ساله در تقويم شعر فارسي بدل شده است. به ويژه آنكه چندي است شاعران پارسي گوي از شبه قاره هند، افغانستان، تاجيكستان و ... نيز به اين جلسات مي آيند و چه افتخاري بالاتر از اين براي شاعران ميهمان غير ايراني، كه رهبر كشور و مردم اين ديار، دل به سروده هاي شان مي دهند.
يكي از آنها پس از خواندن شعرش نزد رهبر انقلاب با هيجاني كه قادر به پنهان كردنش نبود، مي گفت: «حالا شادمانم كه شاعري پارسي گوي هستم زيرا از وزير خارجه مملكتم با من، در كشور شما، محترمانه تر رفتار شد. كي آقا آنها را به افطاري و مجلس صميمي شعر خواني را مي دهد؟!» اين ميهماني گذاشتن، تاجي زرين بر سر شعر فارسي است.
محمد حسين جعفريان در یادداشتی نوشت: همه ساله و در تولد كريم اهل البيت، امام حسن مجتبي (ع)، رهبر انقلاب ميزبان شاعران كشورند. اين سنت حسنه بيش از دو دهه است كه ادامه دارد و هيچ سال و به هيچ دليلي لغو نشده. بايد باشيد و ببينيد شاعران اين سرزمين با چه شور و شعفي از اقصي نقاط مملكت جمع مي شوند، نمازي به امامت رهبر معظم انقلاب مي خوانند و بعد پاي سفره افطار مي نشينند و سپس به شعرخواني مي پردازند. چند سالي است كه شاعران پارسي گوي از ديگر نقاط جهان نيز ميهمان اين محفل مي شوند. چندين ساعت شاعران يكي يكي شعر مي خوانند و رهبر انقلاب با دقت و شوق فراوان مي شنوند و گاه توصيه اي مي كنند و تذكري مي دهند. اهميت اين ميهماني ساده در آن است كه همه ساله فرصتي براي شاعران پيشكسوت و جوان ـ در كنار هم ـ فراهم مي شود تا نزد عالي ترين مقام اين سرزمين هنرنمايي كنند. در حالي كه هيچ مقام و مدير ديگري تا امروز چنين فرصتي به شاعران ـ با اين نظم هر ساله ـ نداده است، حتي مسئولان رده يك فرهنگي مملكت كه شايد اين مهم در شمار وظايف سازماني شان باشد!
تصور كنيد اگر مسئولان نظام چنين سنت حسنه اي را پيشه مي كردند، چه ارتباط زنده و پربركتي ميان اهل فرهنگ و هنر مملكت با بدنه اصلي نظام برقرار و چه ثمرات ارزشمندي نتيجه آن مي شد، به طور مثال جلسات منظم لااقل سالانه اي از اين دست را رؤساي قوا يا حتي برخي وزيران و مسئولان رده بالاي مربوطه و مرتبط، مي توانستند با ديگر اهالي فرهنگ و هنر داشته باشند؛ با نويسندگان، سينماگران، خوشنويسان و نقاشان، اهالي تئاتر و ... ولي دريغ! ترديد نكنيد عموم اهالي فرهنگ و هنر اين آب و خاك، بيش از هر چيز احترام و توجه مي خواهند و جلساتي از اين دست مي تواند مرهمي باشد بر بسياري از آلام و بي مهري ها تا خستگي يك سال تلاش و آفرينش را از تنشان بيرون كند. كاش ديگر مسئولان اين آب و خاك هم از رهبر انقلاب بياموزند. كدام يك از آنها مشغله شان بيشتر از ايشان است؟
پس از گذشت دو دهه، خود به خود، ماه رمضان و اين محفل به مهم ترين اتفاق هر ساله در تقويم شعر فارسي بدل شده است. به ويژه آنكه چندي است شاعران پارسي گوي از شبه قاره هند، افغانستان، تاجيكستان و ... نيز به اين جلسات مي آيند و چه افتخاري بالاتر از اين براي شاعران ميهمان غير ايراني، كه رهبر كشور و مردم اين ديار، دل به سروده هاي شان مي دهند.
يكي از آنها پس از خواندن شعرش نزد رهبر انقلاب با هيجاني كه قادر به پنهان كردنش نبود، مي گفت: «حالا شادمانم كه شاعري پارسي گوي هستم زيرا از وزير خارجه مملكتم با من، در كشور شما، محترمانه تر رفتار شد. كي آقا آنها را به افطاري و مجلس صميمي شعر خواني را مي دهد؟!» اين ميهماني گذاشتن، تاجي زرين بر سر شعر فارسي است.
